استقلالی‌ها در حالی در روزهای گرفتاری و دربه‌دری به سر می‌برند که تا حدود زیادی این روزها را می‌توان حاصل روزهایی دانست که مدیرانش رویافروشی را به جای کار اساسی و درست در دستورکار قرار داده و حالا کار به جایی رسیده که آبی‌ها از هر نظر در مرحله خطرناکی قرار گرفته‌اند.
رویافروشی مدیران آبی از دیرباز تا امروز سابقه داشته است. از همان زمانی که فتح‌الله‌زاده بمب می‌ترکاند تا همین اواخر که سعادتمند با پفک آبی می‌خواست استادیوم اختصاصی بسازد، با این حال این ماجرا در دوران مدیریت مصطفی آجورلو به اوج خود رسیده و این شخص تا جایی که توانست با همه نهادهای مرتبط و غیرمرتبط درگیر شد و دشمن فرضی درست کرد تا درنهایت دود این اختلافات ابتدا در چشمان خود و اطرافیانش و سپس در چشم استقلال و هوادارانش برود.
اینکه آجورلو در دوران مدیریتش چطور استقلال را بدون شکست قهرمان کرد بیشتر به اتفاقات فنی مربوط می‌شود و شاید هم این افتخار و رکورد تا سال‌های طولانی آینده دست‌نخورده به نفع آبی‌ها در تاریخ ثبت‌شده باقی بماند اما اینکه چرا به واسطه همین دعواها و دشمن‌تراشی‌های گذشته، امروز استقلال به روزی افتاده که فقط در یک مورد حدود ۲۵ میلیارد تومان به سازمان لیگ بدهکار است بدون آن‌که عایدی از حق تبلیغات محیطی یا حق پخش داشته باشد در کنار سایر ابهامات دیگر از دسته سوالاتی هستند که بالاخره یک روز مدیرعامل سابق باید به آنها پاسخ بدهد.
این که امروز هم استقلال اسیر رویافروشی‌های فتح‌الله‌زاده برای جذب بازیکن خارجی بزرگ‌تر از آلوز شده با وجود آن که شنیده‌ها حکایت از آن دارد که پنجره داخلی‌اش بسته است یک طرف داستان است و به جای خود اما اینکه در زمان آجورلو چرا بدون هیچ تدبیری لیست را تا نفر آخر پر کردند تا جایی برای تقویت تیم در نیم‌فصل باقی نماند ماجرایی هست که نمی‌توان بدون پاسخگویی به آن برویم و از این جهت همه فشارها را به گردن مدیریت بعدی بیندازیم.
درباره دوران مدیریت آجورلو گفتنی‌های زیادی در این مدت در رسانه‌ها و در کنار آن از زبان مدیران فعلی استقلال از جمله فتح‌الله‌زاده گفته شده است و اتفاقا خود آجورلو نیز ناگفته‌های زیادی را در مقام دفاع از خود مطرح کرده است اما اینکه چرا قرارداد برخی بازیکنان بی‌رویه تا این اندازه بالا رفته که حالا به قول حجت کریمی برخی حاضر به جدایی نیستند چون سایر تیم‌ها توان پرداختی این مبالغ را ندارند این موضوع نیز محل ابهام است که آن هم نباید بدون پاسخ بماند. بی‌تدبیری‌هایی که باعث شد بازیکنی مانند عارف غلامی به گران‌ترین بازیکن لیگ برتر تبدیل شده یا سایرین که با وجود مصدومیت یا مشکلات فنی با ارقامی سنگین‌تر جذب این تیم شده باشند.
در همین زمینه «فرهیختگان» در مورد بندهای قرارداد یکی از بازیکنان این تیم به اطلاعات جالبی دست یافته است. مبلغ قرارداد پایه این بازیکن ۱۲ میلیارد تومان برای این فصل است و جدا از آن چند آپشن از جمله ۳ میلیارد تومان در صورت رضایت مدیرعامل، ۳ میلیارد تومان برای حق مسکن و ۲ میلیارد تومان هم درصورتی‌که در ۴۰ درصد دیدارهای این فصل نام این بازیکن در لیست ۱۸نفره(و نه ترکیب اصلی!) قرار گیرد نصیبش می‌شود که عملا مبلغ قرارداد را به ۲۰ میلیارد تومان رسانده است.
نکته عجیب ماجرا اینکه مدیرعامل سابق آبی‌ها قبل از جدایی‌اش از این باشگاه بندهای رضایت مدیرعامل که در قرارداد برخی بازیکنان وجود داشته را فعال کرده و عملا این مبلغ باید به بازیکنان پرداخت شود. نکته قابل توجه اینکه قرارداد این بازیکن ۲ساله بوده و برای فصل بعد او پایه ۲۱ میلیارد تومانی را بجز آپشن‌ها در قراردادش گنجانده است که افزایشی نزدیک به ۸۰ درصدی خواهد داشت.
در کشور ما معمولا باب شده که مدیران فوتبالی بدون پاسخگویی باشگاه را ترک می‌کنند اما ای‌کاش وقتی صحبت از شفاف‌سازی و نظارت نهادهای بالادستی به میان می‌آید، یک‌بار هم که شده رسیدگی به برخی بی‌تدبیری‌ها و بی‌برنامگی‌ها، بریز و بپاش‌ها و... حداقل مدیران سرخابی در دستورکار پاسخگویی و شفاف‌سازی نهادهای نظارتی قرار بگیرد تا دیگر هیچ مدیری نسبت به دوران مدیریتی‌اش از زیر بار پاسخگویی شانه خالی نکند، حتی اگر تیمی پرافتخار مثل استقلال را بدون شکست قهرمان کرده باشد.
