علی جوادی؛ وقتی روی شعارهای زشت و نژادپرستانه، با برچسب‌هایی حاوی قلب و روبان و گل پوشیده شد، دوباره به یاد نوشته ویکتور هوگو افتادیم: «از مرگ نترسید. از این بترسید که در زنده بودنتان، انسانیت درون شما بمیرد» ... و مردم شهر منچستر نمی‌خواستند انسانیت درونشان بمیرد.
مردمی که نمی‌خواستند به پایان انسانیت رضایت دهند، تلاش کردند محبت در منچستر و دنیایی بزرگتر، همچنان نفس بکشد. رشفورد یکی از سه رنگین پوستی بود که ضربه پنالتی‌اش را در فینال یورو ۲۰۲۰ هدر داد و همان شد بزرگترین بهانه برای نژادپرستانی که پیش و بعد از بازی فینال، به چهره زیبای یورو امسال، تیغ کشیدند. اوباشی که خیابان‌های لندن را به زباله‌دان تبدیل کردند تا نگاه دنیا به تماشاگران انگلیسی رنگ احترام به خود نگیرد. آنها سالهاست که معنای کامل هولیگانهای ورزشی شده‌اند.
برخورد آنها با ۳ پنالتی‌زن رنگین پوست و ناکام انگلیس در فینال اما متمایزترین برخورد از این نوع بود. زشت، توهین‌آمیز و البته پر از نفرت. نفرتی که بی محابا در فضای مجازی منتشرش کردند تا صورت دنیا را سیاه کنند. کاری که مردم شهر منچستر کردند اما نشان داد در دنیا، هستند انسانهایی که رنگ سفید به دستشان گرفته‌اند تا این تابلو فقط خطوط مشکی نداشته باشد.
رشفورد البته در نامه‌اش برای مردم انگلیس نوشت برخوردهای زننده نژادپرستان نمی‌تواند او را وادار کند برای رنگ پوستش عذرخواهی کند. رنگی که نمی‌تواند دلیل برتری دیگران یا سرشکستگی او باشد.
قلب‌های مهربان مردم محله وایتنگتون در جنوب منچستر به ما امید داد که در اوج تاخت و تاز سیاهی‌ها و قدرتشان، می‌توان به بارقه‌ای از نور، امید داشت.
