از میلان تا پالرمو، از رم تا تورین، همه جای ایتالیا مردم به خیابان‌ها ریختند تا قهرمانی تیمشان در یورو ۲۰۲۰ را جشن گرفتند تا سختی‌هایی که در یک سال اخیر برای مردم این کشور در اثر شیوع ویروس کرونا رقم خورد را اندکی فراموش کنند.
آسمان فوتبال اروپا لاجوردی شد و ایتالیا بر بام فوتبال قاره سبز ایستاد. حالا آن‌ها تیم چهارم رنکینگ فیفا هستند. قبل از شروع جام ملت‌ها ایتالیا در رتبه هفتم قرار داشت و زمانی که مانچینی در ماه می ۲۰۱۸ هدایت این تیم را برعهده گرفت تیم بیستم رنکینگ جهان بود و چند ماه بعد از آن به رتبه بیست و یکم هم سقوط کرد.
حالا اما ایتالیا دوباره به جمع بزرگان فوتبال جهان برگشته است. بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ و قهرمانی دراماتیک در آن جام، ایتالیا یک فینال در یورو ۲۰۱۲ را به خود دید که در آن به شکل تحقیرآمیزی به اسپانیا باخت.
اما داستان یورو ۲۰۲۰ متفاوت بود. ایتالیا از همان ابتدا با روبرتو مانچینی یک تیم جذاب و قدرتمند نشان داد. آن‌ها در این جام از سخت‌ترین مسیر ممکن به فینال رسیدند و در بازی فینال هم مقابل انگلیس در زمین حریف و در حالی که یک گل زودهنگام خوردند، به بازی برگشتند و در ضربات پنالتی عجیبی که در پایان بازی رخ داد به قهرمانی رسیدند.
بعد از حذف ایتالیا در انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ و نرسیدن به این جام، روزنامه گاتزتا دلو اسپورت تیتر زد: «آخرالزمان» ایتالیا آن شب گریست. آن‌ها به سراغ روبرتو مانچینی رفتند و او را تنها کسی می‌دانستند که می‌توان افتخار و غرور را بار دیگر به هویت تیم ملی محبوب‌شان برگرداند.
سرمربی سابق اینتر و منچسترسیتی یک ماموریت سخت را برعده گرفت اما خیلی سریع توانست گروهی از بازیکنان را دور هم در تیم ملی جمع کند که در نهایت به فینال یورو ۲۰۲۰ رسیدند و برنده آن هم شدند. مربی کاریزماتیک و خوشتیپ ایتالیا بابت اینکه بار دیگر به ایتالیایی‌ها این فرصت را داد که به تیم ملی خود افتخار کنند شایسته هرگونه تقدیر و تمجیدی است.
او بعد از بازی نیمه‌نهایی و رسیدن تیمش به فینال گفت که هیچکس به این تیم باور نداسته و حالا به فینال رسیده است. ایتالیا حالا دوازدهمین برد پشت سر هم (با احتساب ضربات پنالتی) و سی و چهارمین بازی بدون شکست خود را نیز جشن می‌گیرد. این یک آمار شگفت‌انگیز است که نشان می‌دهد روبرتو توانسته کاری کند که بازیکنانش برای یکدیگر بازی کنند، درست مثل یک تیم باشگاهی. این اصلاً کار آسانی نیست.
افول و اوجگیری مجدد
زمانی که به مانچینی پیشنهاد هدایت تیم ملی ایتالیا داده شد او در تیم زنیت سنت‌پترزبورگ بود. جایی که ظاهرش نشان از آن داشت که مانچینی به دوران افول مربیگری خود نزدیک شده و راه تیم‌های درجه دو اروپا را در پیش گرفته است.
دعوت به تیم ملی برای او معانی زیادی داشت. بازسازی تیم ملی ایتالیا که به بحران کامل رسیده بود اصلا کار آسانی نبود. آتزوری و مردم ایتالیا به سوی او دست نیاز دراز کرده بودند و همه به این اتفاق نظر رسیده بودند که مانچینی بهترین گزینه است. او هم این خواسته را با کمال میل قبول کرد.
ناگهان عوض شد
تغییر در تیم ملی ایتالیا خیلی سریع و فوری اتفاق نیفتاد. یک برد ضعیف ۲-۱ مقابل عربستان همراه شد با پنج بازی بدون برد برای تیم ملی. بعد از آن اما ناگهان اوضاع عوض شد و ایتالیا یکی از بهترین و تاثیرگذارترین تیم‌های تاریخ فوتبال خود را به چشم دید. باورش سخت بود اما مانچینی این کار را کرد.
ترکیب تجربه و جوانی
او تجربه را با جوانی ترکیب کرد و سیستمی را برای بازی ایتالیا طراحی کرد که بازیکنان آن را درک و در آن احساس راحتی می‌کردند. همه بازیکنان می‌دانند که نقش و وظیفه‌شان در زمین چیست. این تیم با ترکیب‌های متفاوتی به میدان می‌رود و بازیکنان هم در پست‌های مختلف بازی می‌کنند و مانچینی هم از تغییر دادن پست و نقش بازیکنان و همچنین بیرون گذاشتن آن‌ها از ترکیب اصلی ترسی نداشت. شاید فقط جیجو دوناروما، بونوچی، کیلینی و جورجینیو بودند که حضورشان در ترکیب اصلی تیم از سوی مانچینی تأیید می‌شد.
مانچینی وینگرهای جذابی مثل فدریکو کیِزا و لورنتسو اینسینیه را در جمع یاران خود می‌دید، درست مثل خط هافبک جایی که در تورنمنت‌های قبلی اغلب مورد انتقاد کارشناسان قرار می‌گرفت و حالا تبدیل به نقطه قوت این تیم شده است. نیکولو بارلا دوندگی بی‌امانی دارد و خسته نمی‌شود. او در کنار مارکو رواتی زوجی مکمل را تشکیل داددن که جورجینیو نیز آن‌ها را حمایت می‌کرد.
در رقابت‌های انتخابی یورو بود که مانچینی سیستم بازی جذابی که قول داده بود به تیم ملی ایتالیا تزریق کند را به نمایش گذاشت. آن‌ها با خط دفاعی که کاملاً بالا می‌آمد بازی می‌کردند. در ابتدا خیلی‌ها شک داشتند با توجه به پا به سن گذاشتن دو دفاع میانی تیم، این سیستم خطرناک باشد اما ایتالیا با شیوه هجومی خود هر خطری را از بین می‌برد. وقتی که توپ را به دست بیاورند ضد حمله سریع اولین دستور آن‌هاست. آن‌ها حتی روی پرتاب‌های اوت، ضربات ایستگاهی و حتی شروع مجدد از کنار دروازه نیز برنامه دارند و معمولاً حریفان خود را غافلگیر می‌کنند.
شاید بالاتر از هر تاکتیکی، این کاریزما و سبک مدیریت مانچینی بود که باعث شد آتزوری به همان تیمی تبدیل شود که ملت ایتالیا در رؤیاهای خود می‌دیدند. او کاری کرد که بازیکنان ایتالیا به خودباوری برسند و مقابل هیچ تیمی در هیچ شرایطی ترس به خود راه ندهند و البته فراموش نکنند که چه روزهای تلخی قبل از جام جهانی ۲۰۱۸ برای فوتبال این کشور رقم خورده بود.
ایتالیا به لطف بازیکنانی که تک‌به‌تک در همه خطوط وظیفه خود را به بهترین شکل ممکن انجام دادند به قهرمانی جام ملت‌های اروپا رسید. اما اعتبار این قهرمانی بیش از هر کس دیگری به روبرتو مانچینی می‌رسد و این موردی است که کسی در مورد آن شک ندارد.
مانچینی به فوتبال ملی ایتالیا بعد از سال‌ها زندگی دوباره بخشید. او فقط تیم بحران زده قبلی را از روی خاک بلند نکرد. او آن تیم را به روش خودش بازسازی کرد و در نتیجه یک تیم هجومی، حرفه‌ای، با اعتمادبه‌نفس، با فوتبال جذاب و بسیار با تعصب و جگنده را تحویل داد.
سن و سال بعضی از بازیکنان این تیم ایتالیا به گونه‌ای است که به زودی باید بازنشسته شوند اما مانچینی بازیکنان جوانی را به فوتبال ملی این کشور معرفی کرده که حالا خیال همه ایتالیایی‌ها راحت است که جای خالی بازیکنان پا به سن گذاشته به بهترین شکل ممکن پر خواهد شد.
آقای مربی حالا به دنبال قهرمانی در جام جهانی است. اعتمادبه‌نفس و آرامشی که او در سخت‌ترین لحظات همراه با تیم ملی ایتالیا از خود نشان داد یک الگوی هیجان‌انگیز است که ایتالیایی‌ها به آن افتخار می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
