خبرورزشی - در هیاهوی رقابت‌های یورو ۲۰۲۰، یک بمب بزرگ در ایتالیا و شهر میلان ترکید. هاکان چالهان‌اوغلو ستاره شماره ۱۰ میلان به‌عنوان بازیکن آزاد راهی اینتر شد! انتقال بازیکن بین میلان و اینتر کم رخ نداده و حتی برخی از اسطوره‌ها و ستاره‌های دو باشگاه پیراهن رقیب را هم برتن کرده‌اند، اما درک این انتقال به طور مستقیم کمی برای هواداران دو تیم سخت خواهد بود. نام بازیکنان مشترک قرمز و آبی شهر میلان را مرور خواهیم کرد.
از اینتر به میلان
جوزپه مه‌آتسا
بزرگتر از او در تاریخ اینتر وجود ندارد که به میلان رفته باشد. کسی که حالا نامش روی ورزشگاه بزرگ شهر است. مه‌آتسا سال ۱۹۲۷ پیراهن اینتر را پوشید و سال ۱۹۴۰ آن را پس از ۳۴۸ بازی و ۲۴۱ گل زده درآورد تا راهی رقیب شود. ۲ سال در میلان بازی کرد و سپس برای مدت کوتاهی به یوونتوس رفت. در نهایت پس از یک سال بازی کردن در اینتر سال ۱۹۴۷ بازنشسته شد. مه‌آتسا ۳ مرتبه با اینتر قهرمان سری A شد. او مربی اینتر هم بوده است.
رونالدو
یکی از بزرگ‌ترین ستاره‌های مشترک اینتر و میلان. پس از درخشش در بارسلونا، اینتری‌ها او را شکار کردند و حتی با پیراهن نراتزوری آقای‌گل و بهترین بازیکن سری A هم شد. بعد از این که به رئال‌مادرید رفت، به ایتالیا برگشت و این مرتبه پیراهن میلان را پوشید. رونالدو در میلان به اندازه اینتر موفق نبود. ستاره برزیلی در مجموع همراه این دو تیم فقط یک جام گرفت که در جام یوفا با پیراهن اینتر بود.
آندره‌آ پیرلو
نه میلان و نه اینتر؛ فقط یوونتوس! سرمربی فصل قبل یوونتوس و اسطوره این باشگاه، ۹ سال ستاره میلان بود و ۹ جام هم همراه این تیم کسب کرد، از جمله ۲ اسکودتو و ۲ قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا. او وقتی بازیکن شناخته‌شده‌ای نبود ۳ سال معمولاً روی نیمکت اینتر نشست و سال ۲۰۰۱ به میلان رفت. با وجود این که پیراهن هردو تیم شهر میلان را پوشیده، او را به‌عنوان اسطوره یوونتوس می‌شناسند.
کریستین ویری
مهاجم سابق تیم ملی ایتالیا هم از آن دسته ستاره‌هایی بوده که در یوونتوس، میلان و اینتر بازی کرده. او دوران طلایی‌اش را در اینتر سپری کرد و آقای‌گل سری A هم شد. به نظر می‌رسد از میلانی شدن پشیمان باشد، چرا که فقط یک گل در ۸ بازی برای کسب که در اینتر ۱۲۳ گل زده بود، چندان خاطره خوبی نیست.
کلارنس سیدورف
اسطوره هلندی بعد از ۲ سال بازی در رئال‌مادرید، سال ۱۹۹۹ شکار اینتر شد. او بعد از ۳ سال بازی در اینتر به میلان پیوست. در میلان ۱۰ سال بازی کرد و برخلاف دوران حضورش در اینتر هرچه جام بود گرفت. ۲ قهرمانی سری A و ۲ قهرمانی در لیگ قهرمانان مهم‌ترین‌شان هستند.
هرنان کرسپو
مهاجم گلزن آرژانتینی سال ۲۰۰۲ برای یک فصل در اینتر بازی کرد که چندان موفق نبود. به چلسی رفت و در دوران حضورش در لندن به هردو تیم میلان و اینتر قرض داده شد. سال ۲۰۰۸ به ایتالیا برگشت تا پیراهن اینتر را برای یک فصل دیگر بپوشد. او ۳ قهرمانی در سری A با اینتر داشته. برجسته‌ترین اتفاق حضورش در میلان زدن ۲ گل در فینال معروف لیگ قهرمانان ۲۰۰۵ مقابل لیورپول است.
زلاتان ایبراهیموویچ
ستاره سوئدی در آستانه ۴۰ سالگی هنوز هم بازی می‌کند. او بعد از یوونتوس سال ۲۰۰۶ به اینتر رفت و ۳ فصل هم قهرمان سری A شد، ولی بعد از حضورش در میلان همیشه گفته که عاشق روسونری است. زلاتان مستقیم به میلان نرفت و در این بارسلونا هم وجود داشت. او قهرمانی در سری A را با میلان هم تجربه کرد. زلاتان حالا بزرگ‌ترین ستاره میلان است و احتمالاً در همین تیم هم بازنشسته خواهد شد.
ماریو بالوتلی
یاغی خط حمله اینتر بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰، ۳ سال پس از جدایی از اینتر به میلان پیوست. او که حالا در سری B پیراهن مونزا را برتن کرده، هم در اینتر خوب گلزنی کرد و هم در میلان. البته جام‌هایش را با اینتر گرفت و در میلان خبری از قهرمانی نبود.
لئوناردو بونوچی
بونوچی هم مثل پیرلو به‌عنوان اسطوره یوونتوس شناخته می‌شود، ولی پیراهن هردو تیم اینتر و میلان را هم برتن کرده. او برای اینتر فقط در ۴ بازی به میدان رفت، ولی سال ۲۰۱۷ پس از اختلافاتی که در یووه داشت برای یک فصل راهی میلان شد. با این حال هواداران پذیرفتند که برگردد و حالا دوباره در یوونتوس بازی می‌کند.
انریکو کاندیانی
در ۹ سال و تا سال ۱۹۴۶ این هافبک اینتر پیراهن آبی‌ها را پوشید، پس از آن به یوونتوس رفت و یک فصل هم سال ۱۹۴۹ راهی میلان شد.
آلدو بت
بازیکنی که دهه ۱۹۶۰ در آکادمی اینتر پرورش یافت و چند بازی برای تیم بزرگسالان انجام داد، سال ۱۹۷۴ به میلان رفت و ۱۴۴ مرتبه در دفاع روسونری قرار گرفت.
آلدو سرنا
مهاجم اینتر در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به صورت قرضی به میلان رفت و سال ۱۹۹۱ هم به صورت قطعی راهی میلان شد تا آخرین فصول دوران بازی‌اش را در تیم رقیب سپری کند. فصولی که با ۲ قهرمانی همراه شد. او با اینتر هم یک مرتبه قهرمان سری A شده بود.
مائوریتسیو گانز
مهاجم گلزن اواسط دهه ۱۹۹۰ اینتر پس از قهرمانی با این تیم در جام یوفا به رقیب پیوست. او فصل بعد با میلان قهرمان سری A شد.
تاریبو وست
مدافع مستحکم نیجریه‌ای با آن موهای عجیب و غریبش که ۲ فصل در اینتر بازی کرد، سپس فقط ۴ بازی در میلان انجام داد. او با اینتر قهرمان جام یوفا هم شد.
داریو شیمیچ
مدافع کروات ۲ سال در اینتر بازی کرد و سپس ۶ سال پیراهن میلان را پوشید. او در میلان روزهای بهتری را تجربه کرد و جام‌هایش را با این تیم گرفت.
جوزپه فاوالی
بیشتر اسطوره لاتزیو است تا بازیکن مطرح میلان و اینتر. او از لاتزیو به اینتر رفت و بعد از ۲ فصل راهی میلان شد تا ۴ فصل بازی و خداحافظی کند. در اینتر به اسکودتو رسید و در میلان به لیگ قهرمانان اروپا.
مانسینی
وینگر برزیلی هم در اینتر و هم در میلان نیمکت‌نشین بود و هیچ‌گاه بازیکن موفقی نشد. او ۲ سال در اینتر بازی کرد و به میلان قرض داده شد.
سولی مونتاری
هافبک غنایی از آن دسته بازیکنانی بود که اینتر به میلان قرض داد. بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ در اینتر عضویت داشت و بعد از حضور قرضی در میلان، به طور قطعی پیراهن این تیم را سال ۲۰۱۲ برتن کرد.
جامپائولو پاتسینی
پس از یک فصل و نیم در اینتر، سال ۲۰۱۲ به میلان پیوست. بازیکنی که عملکرد بدی نداشت، ولی هیچ‌گاه نه مطرح شد و نه حساسیتی روی انتقالش از اینتر به میلان وجود داشت.
آندره‌آ پولی
هافبک فعلی بولونیا را زمانی باشگاه سامپدوریا به اینتر قرض داد، اما سال ۲۰۱۲ به میلان فروخت. پولی ۴ سال در عضویت میلان بود.
ماتیاس سیلوستره
مدافع آرژانتینی سابق بوکاجونیورز سال ۲۰۱۲ به اینتر ملحق شد و اینتری‌ها او را سال ۲۰۱۳ به میلان هم قرض دادند.
از میلان به اینتر
آلدو و لوئیجی چِونینی
این مهاجم ایتالیایی نخستین بازیکنی بود که بین میلان و اینتر جابه‌جا شد. سال ۱۹۰۹ پیراهن میلان را پوشید و سال ۱۹۱۲ به اینتر رفت. سال ۱۹۱۵ به میلان برگشت و دوباره سال ۱۹۱۹ پیراهن اینتر را پوشید. عجیب است که بدانید یک رفت و برگشت دیگر هم به اینتر داشت. البته این مرتبه پس از انتقال به تیم نووِسه. چونینی با اینتر یک اسکودتو گرفته بود. برادر بزرگتر آلدو، لوئیجی چونینی هم همزمان با او از میلان راهی اینتر شد. او در ۲ مقطع پیراهن میلان و در ۳ مقطع پیراهن اینتر را پوشید.
لورنتسو بوفون
پسرعموی پدربزرگ جانلوئیجی بوفون هم یکی از یاغی‌ها به شمار می‌رود. لورنتسو که در جام‌جهانی ۱۹۶۲ پیراهن ایتالیا را پوشید، سنگربان میلان از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۹ بود، اما بعد از یک سال حضور در جنوا راهی اینتر شد و ۳ سال هم پیراهن این تیم را برتن کرد.
فرانچسکو تولدو
سنگربان مطرح ایتالیایی کارش را با میلان شروع کرد، ولی هیچ‌گاه شماره یک روسونری نشد. سال ۱۹۹۳ به فیورنتینا رفت و آنجا مطرح شد تا این که سال ۲۰۰۱ راهی اینتر شد و ۹ سال در این تیم بازی کرد. تولدو با اینتر ۵ اسکودتو دارد و قهرمان لیگ قهرمانان اروپا هم شده است.
کریستین پانوچی
مدافع راست سابق تیم ملی ایتالیا سال ۱۹۹۳ به میلان رفت و سال ۱۹۹۶ راهی رئال‌مادرید شد. ۳ سال بعد تصمیم گرفت به ایتالیا برگردد، اما این مرتبه درهای اینتر به روی او گشوده شد. پانوچی با میلان ۲ قهرمانی سری A و یک قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را جشن گرفت.
روبرتو باجو
بودای کوچک ایتالیایی‌ها هم در یوونتوس، میلان و اینتر عضویت داشته. او که با دم‌اسبی‌اش هم معروف بود پس از این که در فیورنتینا چهره شد به یوونتوس پیوست. سال ۱۹۹۵ به میلان رفت و بعد از ۲ فصل با روسونری راهی بولونیا شد. یک سال بعد تصمیم گرفت راهی اینتر شود و ۲ فصل هم پیراهن آبی‌های شهر میلان را پوشید. باجو یک اسکودتو با میلان دارد.
ادگار داویدس
برخلاف نام و آوازه‌اش سابقه چندانی در میلان و اینتر ندارد و او هم ستاره یوونتوس بود. بعد از یک فصل بازی در سال ۱۹۹۷ راهی یوه شد و سال ۲۰۰۴ هم به اینتر پیوست. برای اینتر هم یک فصل بازی کرد. خاطرات خوش او نه با میلان بوده و نه با اینتر. با این حال یک قهرمانی جام‌حذفی با اینتر دارد.
پاتریک ویرا
ستاره آرسنال هم در هر ۳ تیم میلان، اینتر و یوونتوس بازی کرده. میلانی‌ها سال ۱۹۹۵ او را جذب کردند اما هیچ بهره‌ای از هافبک فرانسوی نبردند. بعد از ۹ سال بازی در آرسنال راهی یوونتوس شد و بعد از یک سال بازی در یووه سال ۲۰۰۶ به اینتر پیوست. دوران اینتر برای ویرا شیرین بود چرا که ۳ اسکودتو کسب کرد.
آنتونیو کاسانو
یک یاغی واقعی که بعد از درخشش در میلان و حضور در رئال‌مادرید، سال ۲۰۱۱ به میلان پیوست. او یک فصل نسبتاً خوب در میلان داشت و بعد از قهرمانی در سری A با روسونری تصمیمی جنجالی گرفت و به اینتر رفت تا تجربه بازی در این تیم را هم به‌دست بیاورد.
فولویو کولواتی
مدافع میلان در اواخر دهه ۱۹۷۰، سال ۱۹۸۲ راهی اینتر شد. او همراه روسونری افتخارات پرشماری کسب کرد و بعد از آن هم ۴ سال پیراهن اینتر را پوشید. کولواتی در جام‌جهانی ۱۹۸۲ همراه ایتالیا قهرمان شد.
کریستین بروکی
هافبک دفاعی میلان که محصول آکادمی این تیم است سال ۲۰۰۰ برای یک فصل به اینتر پیوست، اما یک سال بعد به میلان برگشت و ۷ سال پیراهن این تیم را برتن کرد. بروکی سال ۲۰۱۶ برای مدتی کوتاه سرمربی میلان هم بود.
فرانچسکو کوکو
مدافع چپی که در میلان کارش را شروع کرد، اما بعد از ۹ سال عضویت در این باشگاه سال ۲۰۰۲ راهی اینتر شد و تا سال ۲۰۰۷ پیراهن آبی را پوشید. او سابقه بازی در بارسلونا را هم داشت.
گولی
بیشتر به خاطر نامش مطرح بود تا بازی‌اش. آندریاس گوگلیه‌مین‌پیترو ۳ فصل در میلان بازی کرد و سال ۲۰۰۱ راهی اینتر شد تا ۳ فصل هم برای این تیم بازی کند.
توماس هلوگ
مدافع راست دانمارکی سال ۱۹۹۸ به میلان پیوست و بعد از ۵ سال راهی اینتر شد تا یک فصل هم پیراهن رقیب را بپوشد. هلوگ هم قهرمانی سری A را با میلان تجربه کرد و هم لیگ قهرمانان اروپا را.
دراژن برنچیچ
هافبک کروات که سال ۲۰۰۰ میلان خرید، سال ۲۰۰۱ به اینتر رفت. برای میلان بازی نکرد، ولی یک مرتبه در ترکیب اینتر قرار گرفت.
اومیت داوالا
وینگر ترکیه‌ای سال ۲۰۰۱ به میلان و سال ۲۰۰۲ به اینتر پیوست. فقط چند مرتبه در ترکیب میلان قرار گرفت و در اینتر به تیم‌های گالاتاسرای و وردربرمن قرض داده شد.
متئو دارمیان
حالا ستاره اینتر است، اما زمانی در آکادمی میلان کارش را شروع کرده. البته دارمیان در تورینو مطرح شد، به منچستریونایتد رفت و پس از این که در پارما دوباره خودی نشان داد، سال گذشته راهی اینتر شد.
هاکان چالهان‌اوغلو
دومین بازیکن ترکیه‌ای که پیراهن هردو تیم را پوشیده. ۴ سال در میلان درخشید و شماره ۱۰ هم پوشید، اما وقتی بازیکن آزاد شد خیلی سریع با اینتر به توافق رسید. او آخرین یاغی است.
