خبر ورزشی – کشورهای صاحب سبک در فوتبال ابتدا کار گروهی را به بچه‌ها آموزش می‌دهند. تاکید بر لذت بردن از فوتبال است. رقابت زمانی آغاز می شود که بچه ها تاکتیک‌ها و شعاع حرکتی خود را به خوبی یاد بگیرند. متوجه شوند با یک شکست فوتبال به پایان نمی رسد و با یک برد هدف در فوتبال تمام نمی شود.

به واقع همانند سیستم آموزشی در سال های ابتدایی که نمرات توصیفی است فوتبال پایه در کشورهای صاحب سبک بر مبنای نتیجه گیری نیست. هدف اول و آخر در فوتبال پایه کشف استعدادها و پرورش آنها برای آماده شدن به منظور رقابت است اما در ایران فوتبال پایه تنها در یک چیز خلاصه می شود؛ نتیجه گرایی.

چرا  آکادمی کیا که توسط مهدی مهدوی کیا ستاره بی بدیل فوتبال ایران اداره می شود باید از بازیکن غیرمجاز در ترکیب بهره ببرد؟ و یا چرا هیات فوتبال استان تهران در روزهایی که پنجره تیم آبی بسته است باید قرارداد بازیکنان جدید تیم های پایه این باشگاه را ثبت کند؟ به گذشته بر می گردیم. چرا باید تیم ملی نوجوانان با مربیگری حمید درخشان از بازیکن صغر سنی در ترکیب بهره ببرد و تیم ملی نوجوان به همین بهانه از حضور در مسابقات محروم شود.

بازیکنان در رده های سنی پایه باید با زیبایی های فوتبال آشنا شوند تا به بهانه آن سختکوشی و رقابت را یاد بگیرند. نه آشنایی با دوز و کلک را. و شاید به همین دلیل است که در لیگ برتر یا همان لیگ حرفه ای ایران شاهد هر رفتاری هستیم. در دربی همه به زمین می روند تا از خجالت هم در آیند. بعضی ها هم آنقدر ضعیف شده اند که روی هم دست بلند می کنند و ... این دستاورد اشتباهاتی است که ما در فوتبال پایه مرتکب می شویم.

در فوتبال پایه باید به بازیکن آموزش دهیم که فوتبالیست حرفه ای فوتبالیستی است که در زمین از سوت شروع داور تا پایان برای برنده شدن از جان مایه بگذارد نه اینکه مدام به داور اعتراض کند و پرخاش و در نهایت دعوا کند و هر که صدایش بیشتر بود بازیکن قوی تری است. راستی چرا از روی نیمکت استقلال یکی به سیاوش یزدانی گفت بزن لهش کن؟

چشم ها را که نه؛ مغزها را باید شستشو داد و جور دیگر باید نگاه کرد.