خبرورزشی/ علی جوادی؛ در چند سال اخیر عادت کرده‌ایم فوتبال را این‌چنین ببینیم: ۱- تیم‌هایی که زور و پول و قدرتی ندارند باید تابع قانون باشند و اگر از قانون فرمان نگیرند گردنشان را خرد می‌کنیم. ۲- تیم‌هایی که زور و پول دارند و به جایی وصل هستند، آزادند هر کاری دلشان می‌خواهد بکنند!
این قانون دوگانه و علنی شدن این تبعیض آزاردهنده، موجب شده هر تصمیمی از نظر دوستان، قابل توجیه باشد. برای همین است که اگر تیمی می‌گوید کرونایی دارد و دلش نمی‌خواهد به سفر برود، هیچ مخالفتی با خواسته آن تیم نمی‌شود. چون آن تیم آن‌قدر قدرت دارد که همه موانع پیش رویش را بردارد. انگار این فوتبال اصلاً صاحب ندارد (خودمانیم؛ مگر دارد؟). انگار کسی در این فوتبال پیدا نمی‌شود که بگوید اول باید همه تست‌های واحد را در یک مرکز خاص بدهند و اگر از حد مجاز، بیشتر بود اقدام به مخالفت کنند و قرنطینه شوند. نه آنکه اول ادعا کنند، بعد تصمیم بگیرند به سفر نروند و آخر هم برای تست بروند.
در این چند سال عادت کرده‌ایم فوتبال را دقیقاً همین‌طور صفر و صدی ببینیم. قبول کنید این فضا، وضعیت را برای همه سخت می‌کند، اما ما به سختی فضای فوتبال هم عادت کرده‌ایم. عادت کرده‌ایم که تیم‌های پرقدرت و متمول را سواره ببینیم و تیم‌های بی‌پول را پیاده؛ و شگفت‌آور اینکه هیچ مدیری پیدا نمی‌شود به دنبال احقاق حقوق ندار‌ها باشد. هر بار هم که حق به حقدار رسید و جلوی «بزرگ‌ها» ایستادند، وقتی بود که پای حق «بزرگ‌ترها» در میان بود. قبول کنید بد وضعی شده و در این شرایط نمی‌شود زیاد به اجرای عدالت دلخوش بود.