به گزارش خبرورزشی، اینتر و ناپولی در چارچوب هفته سی و یکم سری آ در حالی به مصاف رقبای خود می روند که هر دو سرمربی خود را به دلیل محرومیت به همراه ندارند.
مربیان اینتر و ناپولی فریاد می‌زنند، بازیکنان را سرزنش می‌کنند، و برخی بازیکنان زیر این فشار دچار استرس می‌شوند. اما از زاویه‌ای دیگر، نبود آن‌ها کنار زمین شاید مزیتی هم باشد: بازی از بالا بهتر دیده می‌شود. حالا فاریس و استلینی جای آن‌ها را می‌گیرند.
سیمونه اینزاگی و آنتونیو کونته هر دو محروم‌اند. سرمربی اینتر به‌خاطر اعتراض پرهیاهویش پس از بازی مقابل اودینزه، یک جلسه محروم و پنج‌هزار یورو جریمه شد. کونته هم که در آستانه محرومیت بود، با دریافت کارت زرد در برابر میلان یک جلسه از همراهی تیمش محروم شد. حالا صدرنشین و تعقیب‌کننده‌اش در هفته سی‌ویکم سری A با دستیاران خود وارد میدان می‌شوند: ماسیمیلیانو فاریس امروز در پارما به‌جای اینزاگی، و کریستیان استلینی روز دوشنبه در بولونیا به‌جای کونته. رقابت قهرمانی همچنان در مسیر امیلیا ادامه دارد، نکته‌ای جالب برای این هفته.
نمره انضباط: هفت برای اینزاگی
اینزاگی در میان مربیان سری A رکورددار کارت زرد است: ۱۷ کارت در دو فصل اخیر. نفر دوم، دآورسا، تنها ۸ کارت گرفته. اگر این یک مدرسه بود، نمره انضباط اینزاگی هفت می‌شد؛ در آستانه مردودی. اما در فوتبال، اعتراض پیوسته به داور به یک استراتژی بدل شده؛ میراثی از ژوزه مورینیو. در این روزها، نیمکت‌ها بیشتر از بازیکنان اعتراض می‌کنند، چون طبق قانون فقط کاپیتان مجاز به صحبت با داور است. شاید اینزاگی آگاهانه نقش معترض را بر عهده می‌گیرد تا تیمش را از تبعات آن محفوظ نگه دارد. با این حال، امروز در پارما شاید نبودش روی تیم اثر بگذارد، حتی اگر فاریس فردی کم‌واکنش نباشد.
مشارکت و فشار: مربیانی که بازی را “زندگی” می‌کنند
اینزاگی و کونته روی نیمکت بند نمی‌شوند. مدام حرکت می‌کنند، فریاد می‌زنند، و حرکات را گوشزد می‌کنند. اینزاگی کنار خط بالا و پایین می‌رود، کونته کمتر حرکت می‌کند اما با فریاد و زبان بدن کم نمی‌گذارد. آن‌ها بازیکن دوازدهم تیم‌اند، و نبودشان کنار زمین شاید انگیزه لحظه‌ای را کاهش دهد. اما برای بعضی بازیکنان، نبود آن فریادها نوعی رهایی است. فشار کمتر، استرس کمتر. حالا فاریس و استلینی وارد صحنه می‌شوند؛ هر دو کاریزماتیک‌اند، اما “رؤسای‌شان” چیز دیگری هستند: قدرتمندتر، سخت‌گیرتر و پرتنش‌تر.
زاویه دید از بالا: مزیتی تاکتیکی؟
در راگبی بین‌المللی، مربیان در جایگاه بالا می‌نشینند تا تصویر کامل‌تری از بازی ببینند. فوتبال هم می‌تواند از این مدل بهره ببرد. دیدن آرایش تیمی، حرکات و موقعیت‌ها از بالا دقیق‌تر است؛ همان‌جا که تحلیل‌گران فنی با لپ‌تاپ و دوربین می‌نشینند و داده‌ها را لحظه‌ای تحلیل و به نیمکت منتقل می‌کنند. مربی محروم، اگرچه از لمس احساسات لحظه‌ای فاصله دارد، اما درک تاکتیکی بهتری به‌دست می‌آورد. شاید تصادفی نباشد که استلینی زمانی که جای کونته را می‌گرفت، از ۹ بازی در تاتنهام و اینتر، ۸ پیروزی و تنها یک شکست ثبت کرد. فاریس هم در غیاب اینزاگی در لاتزیو و اینتر، ۸ برد، یک تساوی و یک باخت داشته. نتایجی امیدوارکننده؛ انگار سرمربی باید از میدان فاصله بگیرد و مانند یک دریاسالار از بالا هدایت کند. امروز در تاردینی فاصله مربی از زمین کمتر است، چون پیست دوومیدانی ندارد. در بولونیا اما فاصله بیشتر است، ولی دید همچنان خوب خواهد بود.
دستیاران: فاریس و استلینی، چهره‌های آشنا
ماسیمیلیانو فاریس، مدافعی قدیمی در سری C و B، حالا دستیار وفادار اینزاگی است. کریستیان استلینی، مدافع سابق سری A، با ۴۱ بازی و یک گل برای تیم‌هایی چون کومو، مودنا، جنوا و باری، حرفه‌اش را آغاز کرد. او در جنوا زیر نظر گاسپرینی بازی کرد و در باری با کونته همکاری‌اش را آغاز کرد. فاریس اهل میلان است، استلینی از کوجونو در نزدیکی میلان. هر دو یک وجه مشترک دارند: علاقه قدیمی به اینتر. هر دو با اینتر اسکودتو برده‌اند؛ استلینی با کونته در ۲۰۲۱ و فاریس با اینزاگی در ۲۰۲۴. حالا فاریس در آستانه تکرار این افتخار است. این تفاوت آن‌هاست.