به گزارش خبرورزشی، با وجود پایان وقفه فیفادی، هنوز هم درباره عملکرد تیم ملی صحبت می‌شود. ایران با کسب دو پیروزی سه بر دو برابر کره شمالی و قرقیزستان، به صدرنشینی اش در گروه A مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ ادامه داد اما نمایش تیم ملی در این دو بازی باعث به وجود آمدن برخی انتقادات شد. به همین دلیل سراغ هومن افاضلی، یکی از دستیاران امیر قلعه نویی رفتیم تا به صورت مفصل و بدون تعارف با وی در خصوص شرایط تیم و همه صحبت‌هایی که مطرح می‌شوند، گفت و گو کنیم. پاسخ افاضلی به پرسش‌های خبرورزشی از آنچه که تصور می‌کردیم، صریح تر بود و پیشنهاد می‌کنیم تا آخر آن را بخوانید.

اگر موافق باشید از بازی برابر قرقیزستان شروع کنیم که شاید کمتر کسی تصور می‌کرد برابر این تیم هم کار ایران گره بخورد.

ما در اصفهان هم با این تیم بازی کرده بودیم و به سرسختی حریف و پیشرفتشان اشراف داشتیم. نکته ای که وجود دارد، این است که این رقابت‌ها مرحله دوم انتخابی جام جهانی است و تیم‌هایی که در این مرحله حضور دارند از حداقل‌های کیفی برای رقابت در قاره برخوردار هستند وگرنه که در همان دور نخست حذف می‌شدند. بنابراین اینجا حریف آسانی وجود ندارد. ممکن است دوستی پای گیرنده تلویزیونی بنشیند و بگوید ما باید به این تیم‌ها ۴ گل بزنیم و هیچ کار سختی انجام نشده اما این حرف‌ها برای زمانی است که برخی افراد در خانه هستند و هیچ مسوولیتی ندارند. ولی وقتی در دل کار باشید، متوجه کیفیت رقبا می‌شوید و اینکه مشغول سازماندهی هستند. همه تیم‌ها پیشرفت کرده اند و باور کنید در تمام کشورهایی که مدت اخیر به آنجا سفر کرده ایم، امکانات سخت افزاری به گونه ای بود که حسرت خوردیم چرا وضعیت استادیوم‌ها و کیفیت زمین‌های چمن آن‌ها تا این اندازه از ایران بهتر است؛ حتی لائوس!

اما چمن ورزشگاه لائوس که مشخص بود کیفیت قابل اعتنایی ندارد.

زمین اصلی کمی‌از شرایط استاندارد خارج شده بود اما زمین تمرینی که در کشور لائوس در اختیار ما قرار داده بودند، از زمینی که در اصفهان از قرقیزستان پذیرایی کردیم، بهتر بود!

این کمبود امکانات همیشه وجود داشته اما نکته اینجاست که مردم توقف بیشتری از تیم ملی کشورشان دارند.

بعضی از همین عزیزانی که درباره شان صحبت کردیم، توقع را ایجاد کرده اند. متاسفانه چیزهایی گفته می‌شود که درصد زیادی از آن واقعی نیست و بیشتر بر مبنای آرزوهایمان است. مثلا می‌گویند ما در آسیا از همه کشورها بهتریم که متاسفانه باید بگویم که اصلا هم اینگونه نیست. صحبت من از فوتبال فراتر است؛ ما در هیچ رشته ورزشی در آسیا بهترین نیستیم و از ورزش گذشته در موارد دیگری مثل اقتصاد و خیلی چیزهای دیگر، حتی جزو ۵ کشور اول قاره هم نیستیم؛ شاید به جز مباحث نظامی‌که قصه اش متفاوت است. حالا با همین تفاسیر، توقع داریم تیم ملی فوتبالمان تمام رقبا را له کند و جلو برود. این از کجا نشات می‌گیرد؟ درحالی که ما حتی برای بازی ملی مان هم نمی‌توانیم یک استادیوم فراهم کنیم.

این بحث خیلی عمیق است و شاید ریشه در مسائل کلان تری داشته باشد.

من از شما سوال می‌پرسم؛ کدام یک از باشگاه‌های ایران زمین تمرین استاندارد دارند؟ زمینی که سال گذشته در جام ملت‌های قطر در اختیار ما قرار داده بودند، متعلق به آکادمی‌۱۲ ساله‌های دوحه بود اما کیفیتی بالاتر از زمین ورزشگاه آزادی داشت! حقیقت اینجاست که نسل بعدی فوتبال در چنین محیط‌هایی رشد می‌کنند؛ ولی ما برای استعدادهای فوتبالمان در آکادمی‌ها چه می‌کنیم؟ در مملکتی که میلیون‌ها علاقه مند به فوتبال دارد و شاهد استعدادهای فراوانی هستیم، تیم‌های پایه حتی نمی‌توانند دو بازیکن برای تیم ملی بزرگسالان بسازند. این‌ها واقعیت فوتبال ماست که در این شرایط وقتی به فوتبال بزرگسالان می‌رسیم، انتظار داریم همه رقبا را از دم تیغ بگذرانیم. چه کسی گفته ما باید به قرقیزستان ۶ گل بزنیم؟ بر مبنای کدام واقعیت؟

به هر حال ایران هم تیم کم مهره ای نیست و دیگر نباید همه بازی‌ها برایمان دشوار باشند.

ما اکنون تیمی‌داریم که تقریبا همه بازیکنان جلوی زمین آن لژیونر هستند اما آیا شرایط آن‌ها با بازیکنان کره ای و ژاپنی در باشگاه‌هایشان یکسان است؟ آن‌ها وقتی تعویض می‌کنند، بازیکنان جانشین را می‌بینید که در لیگ‌های مطرح اروپایی فیکس هستند ولی نماینده‌های تاپ ما در اروپا، بازیکنان دوازدهم یا سیزدهم تیمشان هستند؛ تازه اگر در لیگ‌های خوبی بازی کنند که به جز مهدی طارمی‌کسی نیست. الان بازیکنانی که در امارات هستند، خودشان تبدیل به یک مساله سخت شده اند!

از چه لحاظ؟

ببینید این واقعیت است و باید آن را درنظر بگیریم که شرایط بازی در لیگ‌های خلیج فارس با اروپا قابل قیاس نیست و نباید بازیکنان شاغل در این دو قاره را با هم مقایسه کرد. همین تیم قرقیزستان نسبت به سال گذشته که با آن‌ها بازی کردیم، حداقل ۲۰ تا ۳۰ درصد پیشرفت کیفی داشته است.

برسیم به نمایش تیم ملی در نیمه دوم این دو بازی؛ چرا تا این اندازه برای نتیجه گرفتن زجر می‌کشیم؟

شما ببینید ازبکستان هم جلوی کره شمالی در همان زمین بازی کرد و با اختلاف یک گل برنده شد اما بازیکنان این تیم در اواسط نیمه دوم به قدری مشغول تحمل فشار بودند که روی زمین سینه خیز می‌رفتند! بالاخره سفر ۹ ساعته تا آنجا، همه چیز را به لحاظ جسمی‌سخت می‌کند به خصوص اینکه تیم ملی در آن مسابقه اخراجی هم داد.

البته ازبک‌ها هم در آن بازی ده نفره شده بودند.

بله؛ ولی در حوالی دقیقه ۸۰ این اتفاق رخ داد در حالی که تیم ما در آن زمین نزدیک به یک نیمه، یک بازیکن کمتر داشت. واقعیت اینجاست که با توجه به دوری مسیر و بازی‌های پرفشار، تمام وقت تیم ملی صرف ریکاوری می‌شود و فرصت خاصی برای رفع ایراد وجود ندارد. به همین دلیل هم کادرفنی می‌کوشد بیشتر در جلسات تئوری به مرور مسائل فنی بپردازد چرا که زمان مرور تاکتیک‌ها کلا در یک جلسه تمرینی خلاصه می‌شود. مثلا فیفادی اخیر، با سخت ترین سفر ما از نظر لجستیکی را همراه بود. چون باید از دمای بالای ۳۵ درجه به جایی می‌رفتیم که هوا ۵ درجه زیر صفر بود و در این خلال ۴ پرواز هم داشتیم.

با همه این تفاسیر، چرا ما در نیمه دوم بازی با قرقیزستان هم مثل بازی با کره کار برایمان دشوار شد؟ یعنی تفاوتی نمی‌کند ۱۰ نفره باشیم یا ۱۱ نفره چرا که در نیمه‌های دوم افت می‌کنیم!

ببینید ما این احتمال را رد نمی‌کنیم که تیم ملی گاهی در نیمه دوم کارش گره می‌خورد و این شاید یک معضل جسمانی باشد. حالا با چک کردن GPS بازیکنان و تحلیل داده‌ها، بهتر می‌توانیم علت این موضوع را متوجه شویم. توضیحاتی که در خصوص سفرهای اخیر عرض کردم، قطعا در قوای جسمانی بازیکنان تاثیرگذار است. از لحاظ سازمانی و ساختاری، این قرعه دشوار دو بازی خارج از خانه واقعا کار تیم ملی را دشوار کرده بود. مثلا در بازی با کره شمالی و پس از ۱۰ نفره شدن، طول کشید که تیم از لحاظ ذهنی خودش را بازیابی کند و در همان بازه زمانی دو گل دریافت کردیم. هرچند باید این موضوع را چک کنیم که همین اتفاق چرا رخ داد و چه فاکتورهایی دخیل بوده است. مثلا ما تمام این پارامترها را بررسی می‌کنیم و خود من به شخصه و تمامی‌اعضای کادرفنی به صورت جداگانه این کار را انجام می‌دهند و در جلسه آنالیز که خود سرمربی هم حضور دارد، آن را به اشتراک می‌گذاریم و جمع بندی می‌کنیم. گاهی اوقات هم هیچکدام از این مسائل نیست و اشکالاتی رویت می‌شود که کمتر کسی تصورش را می‌کند.

مثلا چه اشکالاتی؟

به طور مثال، ما در هر دو بازی روی توپ‌های ایستگاهی شکننده بودیم و روی شروع مجدد از نقطه کرنر، گل هم خوردیم. خب این یک ایراد بزرگ است که باید آن را یک بار دیگر مرور و روی از بین بردن آن برنامه ریزی کنیم. هیچ تیم بدون اشکالی در هیچ جای دنیا وجود ندارد و ما هم منکر نقاط ضعف تیم ملی نمی‌شویم. حتی باشگاه‌ها هم که هر روز با یکدیگر تمرین می‌کنند، ناهماهنگی‌هایی در زمین دارند وگرنه یکسری تیم وجود خواهند داشت که هیچوقت نمی‌بازند و همیشه پیروز می‌شوند. ولی هیچ تیمی‌در دنیای امروز فوتبال نمی‌تواند قبل از بازی ادعا کند من به زمین می‌روم، همه تیم‌ها را له و با برد زمین را ترک می‌کنم. حالا با زیرساخت‌هایی که ما داریم، متوقع هم هستیم که چرا تیم ملی همه بازی‌ها را با تعداد گل زیاد پیروز نمی‌شود و تا دو گل دریافت می‌کند، صدای همه در می‌آید!

ولی به هر حال گاهی اوقات از دل همین انتقادات صحبت‌هایی مطرح می‌شود که می‌تواند به بهبود اوضاع کمک کند.

قطعا همینطور خواهد بود و حرف من هم این است که تیم ملی مشکلاتی دارد که ما هم در پی بهتر شدن هستیم. با این حال اگر خیلی از مسائل قابل حل شدن است، برخی از موارد را هم نمی‌توان تغییر داد و شاید بتوان کمرنگش کرد که خیلی عیان نباشد. با این حال ما قطعا بهترین تیم جهان نیستیم. تیم‌های زیادی در دنیا هستند که از ما بهتر هستند اما همه حرف من این است که ۱۶ امتیاز گرفتیم و در نزدیک ترین حالت ممکن برای رسیدن به جام جهانی قرار داریم. در این راه تمام رقبا را هم شکست دادیم و تنها یک تساوی در خانه نزدیک ترین رقیبمان بدست آمده است. پس فکر نمی‌کنم لیاقت تیم ملی این باشد که اینگونه همه روی سرش هوار شوند و از همه نظر مورد انتقاد قرار بگیرد. کشورهایی هستند که با زیرساخت‌هایی خیلی بهتر از ما، نتایج خیلی بدی گرفته اند. سوال من این است اگر به جای قطری بودیم که پس از دو دوره قهرمانی در آسیا در انتخابی جام جهانی ۴ گل و ۵ گل از رقبا دریافت کرده، چه می‌کردیم؟ یا مثلا اگر به جای آلمان بودیم و با آن همه سابقه و امکانات و استعداد اینگونه از تورنمنت‌های مختلف کنار می‌رفتیم و تبدیل به کیسه بوکس ژاپن می‌شدیم، چه اتفاقی رخ می‌داد؟ این‌ها ذات فوتبال است، نه اینکه ما بنشینیم و نقاط ضعفمان را نبینیم ولی تنها صحبت بنده این است که ما مشغول به کار هستیم و لیاقت تیمی‌که اینگونه نتیجه گرفته، این نیست که همه علیه اش هجمه ایجاد کنند.