حسن نظری یکی از پدیده‌های فوتبال ایران در نیمه دوم دهه ۵۰ بود و در جام جهانی ۱۹۷۸ نیز فیکس بازی کرد. نظری از اواخر دهه پنجاه ساکن آمریکا شد و هیچ مصاحبه‌ای انجام نداده بود ولی خبرورزشی بعد از بالغ بر سه دهه با او گفت‌وگویی اختصاصی انجام داد که ۲۸ آبان ۱۳۹۱ منتشر شد. چکیده حرف‌های نظری را دوباره برایتان به رشته تحریر درآورده‌ایم:
- سال ۱۹۷۹ به آمریکا رفتم و همیشه آرزو داشتم که به ایران برگردم ولی نمی‌دانم چرا هرگز این اتفاق نیفتاد!
- از سال ۱۹۹۲ دوره‌های مربی‌گری را طی کردم و در باشگاه‌های بزرگی مثل آژاکس و منچستر یونایتد دوره دیدم.
- بزرگترین افتخار من این است که پیراهن آقای ابراهیم آشتیانی را بر تن کردم و این‌که ایشان می‌گوید من بهترین دفاع راست تاریخ فوتبال ایران هستم، برایم یک لطف بیش از اندازه و خیلی بزرگ است.
- وقتی بازیکن تیم ملی شدم، ۱۷ ساله بودم و بزرگانی همچون ناصر حجازی، پرویز قلیچ‌خانی و علی پروین آن‌قدر در رختکن به من روحیه دادند تا توانستم وزن این پیراهن را تحمل کنم.
- از بازی کنار ناصر حجازی عزیز به عنوان یک بزرگتر خیلی چیزها یاد گرفتم. رفتن او شوک بزرگی برای همه ما بود و البته فوتبال ایران خیلی از نبودنش ضرر کرد. ناصر زبان گویای فوتبال ایران بود و مشکلات را صادقانه می‌گفت. حجازی که رفت، فوتبال ایران لال شد.
- وقتی ناصرخان در بیمارستان بستری بود به او زنگ زدم و صدایش را شنیدم. ناصر به من گفت حسن! بزرگ شده‌ای اما صدایت هنوز فرقی نکرده.
- باورم نمی‌شود در فوتبال ایران از حشمت مهاجرانی مشورت نمی‌گیرند یا این‌که علی پروین نقشی در تصمیم‌گیری‌ها ندارد.
- حسن روشن بهترین فوتبالیستی بود که می‌شناسم.
- امیر قلعه نویی را نمی‌شناسم ولی نتایجش می‌گوید در مربی‌گری بهترین است.
