لوئیس سوارس دوشنبه هفته گذشته طی یک مصاحبه مطبوعاتی اعلام کرد که بازی برابر پاراگوئه در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ آخرین بازی او برای اروگوئه خواهد بود و بعد از این بازی از فوتبال ملی برای همیشه خداحافظی خواهد کرد.
با اینکه سوارس ۳۸ سال سن دارد اما هنوز عطش او برای گلزنی خاموش نشده و بازی بدی از این مهاجم کهنه کار در بامداد شنبه -که بازی به تساوی بدون گل انجامید- ندیدیم. قبل از آغاز بازی سوارس در کنار خانواده اش به خداحافظی همراه با اشک و افسوس با هواداران حاضر در ورزشگاه پرداخت.
سوارس برای تیم ملی اروگوئه ۱۷ سال توپ زد و در ۱۴۳ بازی، ۶۹ گل زد تا با قاطعیت بهترین گلزن تاریخ فوتبال ملی اروگوئه لقب بگیرد.
سوارس اولین بازی ملی خود را برابر کلمبیا در سال ۲۰۰۷ انجام داد و قهرمانی در کوپا آمریکا ۲۰۱۱ و حضور در چهار تیم برتر جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی از افتخارات و دستاورد های او با تیم ملی اروگوئه بود.
گلزنی در نیمه نهایی و فینال کوپا آمریکا و جام جهانی و سایر بازی ها علتی شده بود تا سوارس به گلزنی شش دانگ بدل شود. اما ال پیستولرو تنها با گل هایش به یاد آورده نمی شود و باید اذعان داشت که هواداران حرفه‌ای و مخاطبان عام فوتبال خاطرات زیادی از او در ذهن به یاد دارند.
مگر می شود آن شب گرم و تابستانی ۲ جولای جام جهانی ۲۰۱۰ را فراموش کرد؟ دیدار اروگوئه و غنا در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۱۰ به قدری فوق‌العاده و جذاب بود که پس از گذشت چهارده سال هنوز تماشای هند پنالتی سوارس در دقیقه ۱۲۰ و اخراجش و هدر رفتن پنالتی آساموا ژیان و حذف غنایی ها در آستانه یک قدمی صعود به نیمه نهایی خالی از لطف نیست.
خوشحالی زائد الوصف او کنار زمین هنگام خراب شدن پنالتی ژیان، صحنه بسیار دراماتیکی از زندگی ورزشی ال پیستولرو خلق کرد. ۴ سال بعد در جام جهانی برزیل و ورزشگاه آرنا داس دوناس، سوارس عادت زشت و بدش را در زمین فوتبال ترک نکرد و در یک اتفاق عجیب و استثنایی از شانه جورجو کیه لینی گاز گرفت.
این کار او با نه جلسه و چهار ماه محرومیت و دوری از هرگونه فعالیت ورزشی مواجه شد. جالب اینجاست که آن صحنه از چشمان داور دور ماند و سوارس هیچ کارتی از داور دریافت نکرد. او بعد از انجام این عمل غیر قابل باور طوری رفتار کرد که انگار برخورد او با کیه لینی یک حادثه ساده بوده و هیچ اتفاقی نیفتاده است.
سوارس علاوه بر شم گلزنی بالا در مستطیل سبز اتفاقاتی را رقم می زد که هر بیننده ای را به تعجب وا می داشت. او با شخصیت خاکستری، خاطراتی سیاه و سفید و کوله باری از گل به انواع و اقسام مختلف از تیم ملی خداحافظی کرد. مهاجمی که بعید به نظر می رسد همانند او در تیم ملی اروگوئه و حتی دنیای فوتبال پیدا شود.
قد و هیکلی معمولی برای پست شماره نه، هوش بالا، آگاهی محیطی و درک عالی از موقعیت خود در استراتژی های تاکتیکی تیم و صد البته یک قاتل بالفطره در تمام کردن توپ های داخل باکس و استاد رساندن و فرستادن توپ به آغوش تور.
بعد از خداحافظی دیگو فورلان و ادینسون کاوانی، بالاخره نوبت وداع سوارس رسید و این مثلث مخوف لاسلسته برای همیشه اهالی فوتبال را از تماشای بازی های چشمگیر خط هجومی اروگوئه، محروم می کنند.
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
