به گزارش خبرورزشی، دیروز خبر تلخی به دست ما رسید که به عنوان اولین رسانه منتشر کردیم. خبر درگذشت «بهمن مداح» که برای نسل امروز فوتبال نامی ناآشنا و غریبه است. اتفاقا همین غریبه بودن امثال مداح مایه تاسف و تاثر بیشتر است تا درگذشت غریبانه آنها...
امروز در فوتبال ایران همه قدردان امثال محمدرضا زنوزی یا رضا حدادیان هستند که از جیب خود برای فوتبال هزینه کرده و فوتبال ایران را به سمت حرفه‌ای شدن می‌برند. یعنی اتفاقی که در تمام دنیا دهه‌هاست جا افتاده اما اینجا ما تازه در اول راه گیر کرده‌ایم...
و نسل امروز نمی‌داند که این راه را امثال بهمن مداح و عبدالله صوفیانی در فوتبال باز کردند. در دهه ۶۰ که اساساً فوتبال پولی نداشت و ما لیگی نداشتیم. در آغاز دهه ۷۰ بود که با تولد لیگ آزادگان، استقلال و پاس در آسیا قهرمان شدند و فوتبال با آمدن عابدینی تکانی خورد. آن زمان عبدالله صوفیانی تیمی به نام پورا داشت که با جذب ستاره‌های بزرگ پرسپولیس مثل مرتضی فنونی‌زاده یا رحیم یوسفی سر و صدا به پا کرد. البته باشگاهی مثل کشاورز یا تجارت متولد شده و تازه مفاهیمی مثل قرارداد میلیونی برای فوتبالیست‌ها مد شد، اما آنها زیرمجموعه دولتی بودند نه مثل پورا شخصی...
اما بهمن مداح اولین کسی بود که با خرید باشگاه وحدت و تغییر نام آن به بهمن، تیمی در لیگ دسته اول آزادگان آن زمان بنیان گذاشت. بالاترین سطح فوتبال وقت که معادل لیگ برتر امروزی است. مسیری که بعدها در دهه ۸۰ برادران شفیعی‌زاده رفتند، حسین هدایتی رفت و حالا زنوزی و حدادیان ادامه‌اش می‌دهند. بهمن مداح اولین کسی بود که ستاره‌های ملی‌پوش و گران قیمت را دور هم جمع کرد. تیمی را در دهه ۷۰ پایه گذاشت که احمد سجادی دروازه‌بانش بود، رضا رضایی منش و علی اکبر یوسفی دو مدافع کناری آن، نادر محمدخانی و محمد خاکپور هم مدافعان میانی بودند. حمید استیلی و مهدی تارتار در مرکز زمین و آرش نوآموز و خداداد عزیزی در کناره های خط میانی، آن جلو هم اصغر مدیر روستا و محسن گروسی را داشتند. ذخیره های این تیم امثال هاشم حیدری و یدالله سلیمانی و مارکار آقاجانیان بودند! بزرگ و ملی پوش و کسانی مثل صادق درودگر در رده های پایین تر مدیریت و مربیگری می کردند و امیرحسین فتحی هم بود.
وقتی امیر عابدینی رئیس فدراسیون بود و پای استانکو را به فوتبال ایران باز کرد، تیمی به بازی‌های آسیایی ۱۹۹۴ هیروشیما رفت که برای اولین بار استقلال و پرسپولیس بیشترین سهمیه را در آن تیم نداشتند. این عنوان متعلق به بهمن کرج بود. تیمی که با فیروز کریمی ۱۱ امتیاز در لیگ ۷۴ در صدر جدول، بیشتر از پرسپولیس داشت. پرسپولیسی که حالا استانکو را روی نیمکت و امیر عابدینی را به عنوان مدیرعامل می‌دید. پرسپولیسی که علی دایی را با گران‌ترین قرار داد تاریخ فوتبال ایران به خدمت گرفته بود.
بعد از فیروز کریمی، فرهاد کاظمی هدایت بهمن را بر عهده گرفت. با قهرمانی در جام حذفی بهمن در کنار پرسپولیس یکی از دو نماینده ایران در آسیا شد. در اولین تقابل یک باشگاه ایرانی با یک باشگاه عراقی که به خاطر دفاع مقدس از حساسیتی فراتر از یک مسابقه عادی برخوردار بود، بهمن با گل محمد خاکپور الطلبه را در خاک عراق شکست داد و باعث عصبانیت صدام حسین دیکتاتور وقت شد. نسل بعدی از راه رسیدند؛ فرهاد مجیدی، علی لطیفی، ستار همدانی، محمد نوازی... بهمن مدام برای استقلال و پرسپولیس بازیکن می‌ساخت و در تیم‌های ملی نماینده داشت.
آخرین بار که نام این تیم در فضای فوتبال ایران شنیده شد فینال جام حذفی در سال ۷۹ بود که بهمن ۳-۱ به استقلال باخت. آخرین رضایتنامه برای فرزاد مجیدی به نام استقلال صادر شد و پس از آن بهمن به تاریخ پیوست. تیمی که در تمام این سال‌ها فوتبال دوستان مو سفید کرده به یادش بودند و حالا همان‌ها در عزای از دست رفتن بنیانگذار آن تیم به سوگ نشستند. با این حسرت که ای کاش قدر چنین آدم‌هایی در فوتبال بیشتر شناخته می‌شد...
