در بهار سال ۱۳۹۰ وقتی خولیو ولاسکو مسافر تهران شد و در یک شب به صورت همزمان با کارلوس کیروش به کشورمان رسید تا هدایت تیم ملی والیبال ایران را بر عهده بگیرد، کمتر کسی تصور می‌کرد او در کوتاه مدت سرمنشا تحولات شگرفی در والیبال ایران شود اما چنین اتفاقی رخ داد. ما مهر ماه همان سال برای نخستین مرتبه قهرمانی آسیا را جشن گرفتیم، تابستان سال ۹۱ برای اولین مرتبه به لیگ جهانی والیبال راه پیدا کردیم و بهار و تابستان سال ۹۲ عملکردی فوق العاده در این مسابقات داشتیم.
اگرچه ولاسکو زمستان سال ۹۲ از ایران رفت ولی تاثیرش پس از بالغ بر یک دهه همچنان در والیبال ایران حس می‌شود و هنوز گاهی اوقات دلمان برای روزهای خوبی که این پروفسور والیبال برایمان رقم زد، تنگ می‌شود. ولاسکو دقایقی قبل با تیم ملی والیبال ایتالیا تنها افتخاری که جایش در ویترین افتخارات او خالی بود را کسب کرد و مدال طلای المپیک را در سن ۷۴ سالگی همراه تیم ملی زنان ایتالیا به دست آورد تا نشان بدهد هنوز تمام نشده است.
