سن بازی فوتبال با بهترین و سلامت‌ترین شیوه زندگی سالم قبل از ۴۰ سالگی به پایان می‌رسد. البته برای دروازه‌بان‌ها که تحرک کمتری دارند امکان عبور از این سن هست، معدود مدافعان آخری هم بودند که بعد از ۴۰ سالگی بازی کردند و همیشه استثنا همه جا هست.
اما اینکه یک مهاجم که قرار است زحمات همبازیان خود را تکمیل و با گلزنی برای تیمش موفقیت و امتیاز بیاورد، بعد از عبور ۴۰ سالگی همچنان ستاره و ناجی تیمش باشد، در هیچ کجای دنیا نمونه زیادی ندارد.
در طول تاریخ و در همه دنیا بوده‌اند ستاره‌های نامدار و مفاخر فوتبال کشورها که تا سن بالا به بازی ادامه داده و احترام آنها چنین ایجاب کرده است اما شاید در هیچ کجای دنیا نمونه مشابه شیمبای برزیلی را نبینید.
بازیکنی که از یک کشور دیگر به عنوان خارجی به لیگ برتر ما آمده و زمان حضور در مس رفسنجان از سرمربی این تیم یعنی محمد ربیعی بزرگتر بود! او بارها بین فولاد و سایر باشگاه‌ها منتقل و جابجا شد و هر بار مثل یک سردار فاتح بازگشت!
شیمبا در نیم فصل دوم فصل قبل در فولاد گل نزد، بازی هم نکرد اما در کمال تعجب انگار قرار است کماکان به حضور در لیگ برتر ما ادامه دهد!
در تاریخ فوتبال ایران ستاره مثل علی پروین در ۴۱ سالگی آقای گل تهران شد اما او علی پروین بود و یک استثنا، درست مثل رضا عنایتی که از پیدایش لیگ برتر حرفه‌ای تا امروز رکورددار گلزنی و البته بازی تا بالاترین سن بوده و حالا قرار است یک بازیکن خارجی که به دلار دستمزد می‌گیرد، رکورد او را بشکند. البته نه در گلزنی و کیفیت....
لوسیانو پریرا متولد 23 مهر ماه سال 1362 است و تا حدود 2 ماه و نیم دیگر اولین مرد 41 ساله تاریخ لیگ فوتبال ایران خواهد بود و می‌تواند رکورد رضا عنایتی که تا 40 سال و هفت ماهگی در لیگ ایران فوتبال بازی کرد را بشکند.
به نظر شما این اگر قحط الرجال و فقر استعداد و بازیکن نیست، پس چه نامی دارد؟ یعنی در این خاک زرخیز باشگاهی نمی‌تواند چند استعداد جوان پیدا کرده و به پای آنها با نیمی از دستمزد پریرا بنشیند؟ و با این روند چطور می‌شود از مرد برزیلی ایراد گرفت که هیچ سالی به خداحافظی فکر نکند؟
