هر چقدر صعود ما به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بی‌دغدغه و با آرامش بود، اتفاقاتی که در خلال برگزاری آن تورنمنت برای تیم ملی ایران به وقوع پیوست سرشار از حاشیه و تلخ‌کامی شد.
تیم ملی ایران که در بازی اول مرحله گروهی جام جهانی ۲۰۰۶ با نتیجه ۳ بر یک مغلوب مکزیک شده بود، در جدال دوم با شرایط خاصی به میدان رفت و یک غایب فوق‌العاده بزرگ داشت. ما ۲۷ خرداد سال ۱۳۸۵ در حالی مقابل پرتغال قرار گرفتیم که کریستیانو رونالدو پله‌های ترقی را به سرعت می‌پیمود و امید اول گل‌زنی تیمش برابر ایران بود.
البته پرتغالی‌ها علاوه بر رونالدو چهره‌های سرشناس دیگری همچون لوئیس فیگو و دکو را هم در اختیار داشتند اما در آن سوی میدان، انتقادات بسیار زیاد و تندی که از سبک بازی علی دایی هنگام تقابل با مکزیک و البته برانکو ایوانکوویچ سرمربی وقت تیم ملی بابت استفاده از او صورت گرفت موجب شد تا این مربی که بعدا هدایت پرسپولیس را هم عهده‌دار شد، تصمیم به نیمکت‌نشین کردن علی دایی بگیرد و روز بسیار تلخی در عرصه فوتبال ملی برای شهریار رقم بخورد به طوری که هنوز هم پس از گذشت ۱۸ سال کسی به درستی نمی‌داند دایی به خاطر مسائل تاکتیکی بازی نکرد یا این‌که بر اساس ادعای برخی از مدیران وقت تیم ملی، مصدوم شده بود!
با وجود حملات فراوان پرتغال، ما مقاومت خوبی انجام دادیم ولی سرانجام حریف صاحب ضربه پنالتی شد تا کریستیانو رونالدو آن را به گل تبدیل کرده و مقاومت ایران را بشکند. لحظاتی بعد پرتغال با شوت سرکش دکو به گل دوم خود رسید و بازی با برتری ۲ بر صفر حریف اروپایی تمام شد تا عملا همان‌جا پرونده برانکو ایوانکوویچ سرمربی وقت تیم ملی هم بسته شود.
ما در حسرت صعود باقی ماندیم و پس از شکست مقابل پرتغال فقط یک مسابقه دیگر در جام جهانی ۲۰۰۶ با آنگولا داشتیم که صرفا جنبه حیثیتی و اعتباری برای فوتبال ایران داشت.
