نیکولو فاجولی هافبک یوونتوس اعتراف می‌کند که مجبور است محرومیت هفت ماهه‌اش به دلیل شرط‌بندی را بپذیرد، اما بی‌صبرانه مشتاق بازگشتن به میادین است و امیدوار است بتواند در آخرین بازی فصل سری آ شرکت کند.
فاجولی به دنبال رسوایی شرط‌بندی در ماه اکتبر به مدت هفت ماه تعلیق شد، به علاوه اینکه مجبور بود درمان اعتیاد به قمار را شروع کند و به دیگران برای جلوگیری از روی آوردن به قمار کمک کند. او سه‌شنبه ۲۷ فوریه ۲۰۲۴ در یکی از آن جلسات اجباری عمومی در تورین شرکت کرد. فاجولی در این جلسه که با حضور روانشناسان و دانشجویان برگزار می‌شود در مورد اعتیادی که داشت صحبت کرد.
به گزارش وبسایت کالچومرکاتو، فاجولی گفت: «فوتبال بازی کردن به من کمک می‌کرد. دور ماندن از زمین تنبیهی بود که پذیرفتم، اما همه چیز را سخت‌تر کرد. مجبور بودم آن را بپذیرم وگرنه نمی‌توانستم دیگر بازی کنم. بی‌صبرانه منتظر بازگشت هستم. محرومیت من در ۱۹ می به پایان می‌رسد و در ۲۵ مِی می‌توانم آخرین بازی فصل را انجام دهم. یورو رویایی است.»
فاجولی ۲۳ ساله قبل از شروع محرومیتش در ۶ بازی سری آ در فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۴ حضور یافت. هموطنش ساندرو تونالی نیز به دلیل قمار در فوتبال محروم شد اما در آگوست ۲۰۲۴ به میادین بازخواهد گشت. فاجولی پس از محرومیت به تمرین با تیم اصلی یوونتوس ادامه داد.
او افزود: «الان احساس خیلی بهتری دارم. سال گذشته سخت‌ترین لحظه زندگی‌ام را پشت سر گذاشتم، اما با کمک پائولو در حال بهبود هستم. خانواده و دوستانم حالم را خوب می‌کنند، ورزش می‌کنم. از ۱۶ سالگی قمار را شروع کردم، اوایل مثل بازی بود اما کم کم تبدیل به بیماری شد. زمانی که در بخش جوانان یوونتوس بودم شرط‌بندی ورزشی را شروع کردم. قبل از اینکه کنترلم را از دست بدهم دوست داشتم قمار کنم. بدون اینکه بدانم به دنبال دوپامین بودم. سپس متوجه شدم که این بیماری است اما کمک خواستن خیلی طول کشید. خوشبختانه در ماه مِی این کار را انجام دادم. شب‌ها نمی‌توانستم بخوابم و زمان زیادی را پای تلفن و تماس‌ها و پیام‌ها صرف می‌کردم. درخواست کمک کردم چون به آخر خط رسیده بودم. نمیدانم چرا شروع کردم شاید به این دلیل که احساس تنهایی می‌کردم و از خانه دور بودم.»
چه چیزی باعث شد که به دنبال کمک باشد؟
«خیلی حساس شده بودم. تنها آرامشم بازی بود، خوب تمرین نمی‌کردم و بنابراین فوتبالیستی نبودم که همه چیزش را فدای بازی کند. ۱۰ یا ۱۲ ساعت با تلفن مشغول بودم. وقتی این چیزها در رسانه‌های اجتماعی پخش شد احساس خشم و شرم کردم اما بعد از آن لحظه‌ای حس خلاصی به من دست داد. اکنون واقعاً می‌خواهم به زمین بازگردم. دیگر قمار نمی‌کنم و سه چهار ساعتم را با تلفن می‌گذرانم. باشگاه و هم‌تیمی‌هایم به من کمک می‌کنند. دلم برای رختکن قبل از بازی خیلی تنگ شده. توهینی در خیابان یا استادیوم دریافت نکردم و انتظارش را هم نداشتم. با آرامش به زندگی خود ادامه می‌دهم. ممکن است کلیشه‌ای به نظر برسد اما وقتی ۱۶ ساله بودم فکر می‌کردم می‌توانم خودم را کنترل کنم و کسانی را که در مورد بیماری صحبت می‌کردند باور نمی‌کردم.»
بیشتر بخوانید:
