امیر قلعه نویی دوشنبه شب به تلویزیون آمد تا پیرامون جام ملت‌های آسیا صحبت کند. کاری که به قول خودش هیچ مربی دیگری نکرده بود و متاسفانه درست هم می‌گفت و این ضعف فوتبال ماست که مسئولان نیازی به پاسخگویی به افکار عمومی حس نمی‌کنند. اما همین حضور و پاسخگویی هم بیشتر باعث احساس تاسف و ناراحتی شد. جایی که بار دیگر و این بار به شهادت نفر اول کادر فنی تیم ملی به یاد آوردیم که این تیم چقدر شایسته قهرمانی بود و افسوس که این فرصت با ارزش از دست رفت.

البته که دیگر در فوتبال آسیا فاصله‌ها کم شده اما باز در تورنمنتی که ۴ تیم از ۵ مدعی همیشگی قهرمانی یعنی ژاپن، استرالیا، کره و عربستان به نیمه نهایی نرسیده بودند، بهترین شانس برای ایران به عنوان ضلع پنجم مدعیان فراهم بود تا طلسم ۴۸ ساله را بشکند. امیر قلعه نویی خود به این موضوع اعتراف کرد. او در طول صحبت‌هایش بار دیگر روی موضع عذرخواهی از مردم تاکید داشت اما هیچ اشتباهی در مسیر این ناکامی را گردن نگرفت!

ولی مگر نه اینکه رفتار گفتار خود منظور را می‌رساند؟ امیر قلعه نویی هیچ جا نگفت که در فلان مسئله یا فلان موضوع اشتباه کرده اما همین که می‌گفت حیف شد و این تیم شایستگی قهرمانی داشت و بابت این قهرمان نشدن از مردم عذرخواهی کرد، در عمل نشان داد که حتماً کمبودی و ایرادی وجود داشته که این تیم شایسته به حق خود نرسیده است! وقتی سرمربی تیم ملی خود قبول دارد که این تیم باید قهرمان می‌شد، اعتراف می‌کند که برای همین هدف تلاش کرده‌اند، وقتی امیر قلعه نویی تایید می‌کند که در فوتبال نتیجه تعیین کننده است، پس واقعیت خود را نشان می‌دهد.

اینکه ما لیاقت و پتانسیل را داشتیم، تلاش کردیم و زحمت کشیدیم اما در نهایت نتیجه نگرفتیم، نتیجه‌ای که قبل از جام از نظر مردم قهرمانی بود و در طول جام هم بهترین مسیر برای رسیدن به این هدف مهیا شده بود. قلعه نویی هیچ اشاره‌ای به کمبودها و مشکلات نکرد، یعنی چیزی که سایر کارشناسان از جمله مجید جلالی می‌گویند، در عوض او گفت این تیم می‌توانسته قهرمان شود و بابت نرسیدن به این هدف از مردم عذرخواهی کرد که همین مسئله افسوس و حسرت ما را از این ناکامی بیشتر و بیشتر می‌کند.