یکی از مسایلی که امیر قلعه‌نویی در مصاحبه‌های خود در دوحه بدان اشاره کرد، تصمیمی بود که فدراسیون فوتبال ایران در پایان جام ملتهای آسیای ۲۰۰۷ در مورد امیر قلعه‌نویی گرفت و رای به اخراج این مربی داد! سرمربی تیم ملی فوتبال ایران هم‌چنین گله‌مند بود که چرا بعد از حذف تیم ملی فوتبال ایران در ضربات پنالتی رسانه‌های ایران به او تاختند و او را به دادگاه بردند! و همیشه می‌گفت تیمم در جام ملتها شکست نداشته و در این شرایط حذف شده است. به زعم امیر قلعه‌نویی شکست در ضربات پنالتی شکست محسوب نمی‌شده است!
فارغ از آن روزها و بدون هیچ اشاره‌ای به درستی یا نادرستی تصمیم وقت فدراسیون فوتبال در مورد امیر قلعه‌نویی، باید گفت این مسایل اصلا در جام ملتهای آسیا موضوعیتی نداشت و نباید طرح میشد و موجب بر هم ریختن تمرکز سرمربی تیم ملی شد! و به نوعی نشان می‌داد گوشه‌ای از ذهن سرمربی را هنوز اتفاقات تلخ گذشته اشغال کرده و طبیعی است در چنین شرایطی ذهن تحت تاثیر اتفاقات ناگوار تصمیمات درستی نگیرد و شاید یکی از دلایلی که در برخی از بازی‌ها تعویض‌های تیم ملی فوتبال ایران جای نقد داشت، همین موضوع بود. از همه مهمتر نشان می‌داد سرمربی تیم ملی فوتبال ایران به جای اینکه از فرصت دوباره‌ای که در اختیار وی قرار گرفته خوشحال باشد، هم‌چنان به خاطر اتفاقات تلخ گذشته غمگین است.
آقای قلعه‌نویی حمله به مربی ناکام حتی اگر تیمش شایسته قهرمانی در جام ملتها بوده باشد و حتی اینکه در ضربات پنالتی شکست خورده باشد، خاصیت تماشاگران و رسانه‌هاست.
آقای قلعه‌نویی دیدی که در همین جام ملتها رسانه‌ها و مردم کره چگونه به یورگن کلینزمن و شاگردانش تاختند! تا جایی که سرمربی آلمانی در جریان بازی‌های جام ملتها از شاگردانش خواست برای مدتی مردم و رسانه‌های کره را فراموش کنند.
آقای قلعه‌نویی دیدی که کمیته فنی فدراسیون فوتبال جدا از نقدهای مردم و رسانه‌های کره از یورگن کلینزمن انتقاد کردند و رای به برکناری او دادند.
