تیم کشورمان به قطر باخت و به فینال جام ملتهای آسیا نرسید. دیداری که فوتبال دوستان دوست داشتند برنده آن ما باشیم، برخی هم بر این موج سوار شده و نتیجه این بازی را از پیش تعیین شده اعلام کردند! آنها که فوتبال را نمی‌شناسند.
هر مسابقه فوتبال دو سمت دارد. ما به قطر باختیم که میزبان و مدافع عنوان قهرمانی بود. تیمی بسیار قدرتمند که ستاره‌هایی در بالاترین سطح دارد. مرد سال آسیا را دارد و از امکانات تا سرمایه‌گذاری‌اش را همه خبر دارند. قطر میزبان بود و از امتیازات میزبانی به خوبی استفاده کرد اما طرف مقابل یعنی ما...
ایران که مثل همیشه به عنوان مدعی گام به میدان گذاشت. با نسلی درخشان که در پایان راه فوتبال خود دوست داشتند افتخاری جاودانه را رقم بزنند. تیمی که همه یکدل و متحد برای قهرمانی آمده بودند.
ما به قطر باختیم، اما این باخت فوتبالی بود و به فوتبال باختیم. فوتبالی بود چون برخلاف پیشداوری‌ها داوری داور کویتی هیچ تاثیری در نتیجه نداشت. او انصافاً درست سوت زد و اشتباهی نداشت. تیم حریف هم ضد فوتبال بازی نکرد، زمین و زمان هم علیه ما نبود و توهم توطئه دست خالی ماند!
جمله کلیشه‌ای که این شکست چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌کند را رها کنید. ما به فوتبال باختیم، به اتفاقات مثل ضربه آخر جهانبخش که به تیر خورد و به قوانین فوتبال، قانونی که می‌گوید اگر گل نزنی گل می‌خوری! اگر اشتباه کنی تنبیه می‌شوی!
تیم ما همان تیمی بود که در بازی قبل ژاپن بزرگ را برده بود. این همان تیم بود، تیمی که فلسطین، هنگ‌کنگ و امارات را برده بود، تیمی که ۱۰ نفره مقابل سوریه بازی کرد و برخلاف تمام ادوار گذشته هر هفت پنالتی‌اش در این تورنمنت به تور نشست.
مربی این تیم امیر قلعه‌نویی بود، همان مردی که از بازی اول تا اینجا هیچ وقت یک ترکیب ثابت را به زمین نفرستاد. تا وقتی نتیجه گرفت، همه به هوشمندی‌اش آفرین گفتند و حالا که تنبیه شده‌ایم، باید این تصمیمات را بررسی کرد.
بازی قبل ما با ۱۱ نفر ژاپن را شکست دادیم، اگر می‌باختیم همه خاطره علی پروین در جام ملتهای ۹۲ را زنده می‌کردند که او چرا تعویض نکرد؟ اما وقتی ژاپن را بردیم همه گفتند چه مربی هوشمندی که به بازیکنانش تا این سطح اعتماد به نفس داد!
در فوتبال این نتیجه است که سرنوشت‌ها را تعیین می‌کند. ما نتیجه را باختیم و از جام کنار رفتیم، برای اولین بار در این تیم حاشیه‌ای وجود نداشت، دو دستگی و ناهماهنگی موج نمی‌زد و همه یک تیم بودند، هیچ عامل بیرونی باعث این شکست نشد.
ما بازی را باختیم و تیم برگشت، به قطر برای اولین بار در جام ملت‌ها که مدافع عنوان قهرمانی بود، همان تیمی که چند ماه قبل از ما ۴ گل خورد و برخی به اشتباه فکر می‌کردند قرار است تا همیشه قطر به ما ببازد!
در همان بازی هم ما تا دقیقه ۶۹ کارمان گره خورده بود و ظرف ۱۰ دقیقه چهار گل زدیم. هیچ حریفی در دنیای امروز در جا نمی‌زند، همه کار می‌کنند و در پی رفع ضعف‌های خود هستند. قطر هم به خوبی ما را آنالیز و در بسیاری موارد شانس آورد که دروازه‌اش باز نشد، قطر هم شانس‌هایی داشت که به گل تبدیل نشد و همه این‌ها یعنی فوتبال...
فوتبال جذاب و محبوب در دنیاست به همین دلیل، ملی پوشان کشورمان جنگیدند و تا آخرین ذره انرژی را صرف کردند اما این فوتبال است، شما همیشه برنده نیستید و از هر اتفاق باید درس بگیرید، فردا دوباره خورشید طلوع می‌کند. باید نقاط قوتمان را تقویت و نقاط ضعف را برطرف کنیم اما قبل از آن باید به قوانین فوتبال احترام بگذاریم. فوتبال برای جوانان است نه اسم‌ها!
بیشتر بخوانید: درس بزرگی که از جام ملت‌ها گرفتیم؛ با این فوتبال قهرمان نمی‌شویم!
