وقتی مهدی طارمی در آن شرایط و دقایق حساس بازی اخراج شد، ناخودآگاه همه نگران نتیجه بازی برابر سوریه شدیم. ویژگی مرحله حذفی این است که جایی برای جبران اشتباه وجود ندارد و حتی بازیکنان باتجربه هم تحت آن فشار سنگین در تیم ۱۰ نفره امکان لغزیدن دارند.
ما با داشتن علیرضا بیرانوند از دقایقی از وقت اضافه دوم که امیدوار بودیم بازی به ضربات پنالتی می‌رود، خیالمان راحت بود اما در کنار علیرضا که باید کارش را انجام می‌داد و لااقل یک پنالتی را می‌گرفت -که گرفت- سایر بازیکنان هم باید به خوبی از عهده زدن ضربه برمی‌آمدند؛ که آمدند.
ضربات ملی‌پوشان ما بسیار به چشم آمد. دروازه‌بان سوریه در طول این مسابقه با گرفتن فرصت‌های متعدد به اصطلاح فوتبالی شیر شده بود و دیدیم که سوری‌ها روی او کار کرده بودند، اما ضربات بچه‌های ما استثنایی بود و کم‌تر دروازه‌بانی شانس گرفتن آن‌ها را داشت.
هر چهار ضربه اول ما به سمت راست دروازه‌بان سوریه و سمت چپ بازیکن خودی زده شد. دو ضربه زیر سقف دروازه خورد که هیچ دروازه‌بانی نمی‌تواند آن را مهار کند، تنها احسان حاج‌صفی به جهت مخالف زد و چقدر خوب دروازه‌بان سوریه را فریب داد!
اگر ضربه به فاصله نیم‌متر از هر تیرک دروازه زده شود و با توجه به اینکه سرعت توپ از حرکت انسان بیشتر است، هیچ دروازه‌بانی قادر به مهار آن ضربه نخواهد بود. بچه‌های ما تمام ضرباتشان را دقیقا با همین فاصله میلی‌متری زدند و چقدر خوشحال‌کننده بود که حالا در کنار بیرانوندِ پنالتی‌گیر، تیم ملی چنین پنالتی‌زن‌هایی هم دارد.
