فصل نقل و انتقالات نیم‌فصل را باید یک فصل کاملاً بی‌حس و حال و بی‌رمق دانست؛ جایی که انگار هیچ اتفاق مهمی در راه نیست و هیچ انتقال بزرگی انجام نمی‌شود. این بازار شبیه بازار مسکن شده که گاهی به دلیل افزایش عجیب قیمت‌ها دچار یک رکود عجیب می‌شود و گاهی این رکود تا چند سال هم طول می‌کشد. در نقل و انتقالات فوتبال ایران هم شاهد چنین رکودی هستیم و پیش‌بینی می‌شود بزرگ‌ترین جابه‌جایی‌ها همان بازگشت آل‌کثیر به پرسپولیس و حضور عبدالکریم حسن در این تیم باشد که البته این دو انتقال را هم نمی‌توان انتقال‌های خیلی بزرگی دانست. پرسپولیس حتی برای جذب یک مربی بزرگ دست به جیب نشد (شاید هم نتوانست) و استقلال به شکل اعجاب‌آوری بازیکن بزرگی پیدا نمی‌کند که بخرد. در شرایط فعلی بزرگ‌ترین خواسته نکونام جذب یک جانشین مناسب برای کوین یامگا و نهایتاً خرید یک هافبک و مهاجم بزرگ یا نسبتاً بزرگ است که البته هیچ تضمینی نیست این خریدها هم انجام شود چون جذب بازیکن سخت‌تر از سال‌های قبل شده و البته مدیران هم انگار نمی‌خواهند دست به ریسک بزنند. کار به جایی کشیده که در بعضی از تیم‌ها حفظ بازیکنان اصلی بزرگ‌ترین و مهم‌ترین هدف است و هیچ‌کس امیدی به انجام یک انتقال جذاب و هیجانی که هواداران را هم به وجد بیاورد، ندارد.
دلایل این رکود عجیب حتماً باید بررسی شود اما ۲ مسئله قطعی است؛ یکی بالا رفتن عجیب قیمت بازیکنان و دیگری کمبود بازیکن خوب که باعث شده هیچ مربی‌ای حاضر نشود بازیکنان فعلی خود را از دست بدهد. به فرض مثال جواد نکونام حتی حاضر نیست نفرات ذخیره خود را هم به طور قرضی به تیمهای دیگر بدهد که البته کار درستی هم می‌کند چون اگر بازیکنان ۵۰ درصدی‌اش را بفروشد هیچ تضمینی نیست که استقلال بتواند بازیکنانی در همان حد را بخرد.
