شکست ژاپن مقابل عراق بزرگترین شگفتی جام ملت‌های آسیا شد. نتیجه ای آنقدر مهم و تاثیرگذار که خیلی از کارشناسان نمایش ضعیف تیم ملی برابر هنگ کنگ را به این مسابقه ربط دادند؛ اینکه ایرانی‌ها گمان می‌کردند به خاطر قرعه تا فینال با ژاپن روبرو نمی‌شوند و از این شکست شوکه شدند. فردای آن مسابقه کره جنوبی هم برابر اردن متوقف شد، با این تساوی حالا کره هم نمی‌تواند نسبت به صدرنشینی خود مطمئن باشد. پس آنها هم اطمینانی از حضور در نیمه راحت‌تر جدول ندارند و برای رسیدن به فینال حالا باید با ایران و ژاپن روبرو شوند!
تیم‌های بزرگ حاشیه‌ها و اتفاقات جانبی بسیار بزرگی هم دارند. ما در مورد سه تیم از ۵ مدعی سنتی جام ملت‌های آسیا حرف می‌زنیم (در کنار عربستان و استرالیا) در هر تورنمنتی بازی رودرروی مدعیان یک فینال زودرس است و شکست و حذف برای هر تیم پیامدهای سنگینی دارد. همه این حرف‌ها با توجه به پیشینه و سابقه تیمها شکل گرفته و همه ناشی از فشار توقعات روانی است. این تیمها از نظر تمام آسیا مدعی درجه اول قهرمانی هستند اما کیست که نداند در نهایت فوتبال درون زمین است و نتایج به کیفیت و عملکرد تیمها و بازیکنان بستگی دارد نه به گذشته و نام بزرگ کشورها!
تیمی که می‌خواهد قهرمان شود نباید از قرعه و رقیب بترسد. این‌ها همه اصول پذیرفته شده در فوتبال است، درست مثل همان حواشی تیم‌های بزرگ اما بیایید ببینیم درون زمین چمن قرار است با کدام تیمها روبرو شویم؟ بر اساس نتایج جدید احتمال دوم شدن ژاپن و آمدن به این سمت جدول هست. در این صورت و اگر کره در گروه خود اول شود، آنها در یک هشتم نهایی با هم بازی می‌کنند و برنده آنها در یک چهارم نهایی حریف ایران خواهد شد ولی ما دقیقاً از کدام ژاپن و کدام کره حرف می‌زنیم؟
ژاپن و کره در این تورنمنت تاکنون دو بار به میدان رفته‌اند. نتایج درخشان آنها در قبل جام ملت‌های آسیا را فراموش کنید، نام بزرگ ستاره‌های جهانی دو کشور را هم فعلاً کنار بگذارید، این ژاپن و کره در دو نمایش قبلی خود مشکلات فنی بسیاری درون زمین داشتند که می‌تواند نقطه امید برای ما باشد. کره را ببینید؛ سون هیونگ مین ستاره تاتنهام در این تیم تنهاتر از همیشه است، هیچ مکمل یا بازوی اجرایی در زمین ندارد و به صورت طبیعی نیمی از توانایی‌های او در زمین بلااثر می‌ماند. کره همین چند روز قبل با یک بدشانسی بزرگ هم روبرو شد و دروازه‌بان اصلی این تیم ربات پاره کرد، کیست که نداند دروازه‌بان در یک تیم فوتبال نیمی از تیم است و چقدر اهمیت دارد. خود ما در جام جهانی بعد مصدومیت بیرانوند فروپاشیدیم. اما این تیم کره یک مشکل بزرگ دیگر هم برابر ما دارد. در یک دهه اخیر آنها همیشه مقابل ما شکست خوردند و طلسم پیروزی بر ایران این نسل کره را آزار می‌دهد. این ترس درونی و بار روانی منفی ناشی از نتایج قبلی در همان شروع بازی ما را برتر از حریف می‌کند.
حالا به ژاپن نگاه کنید؛ تیمی که مشکلات فنی آن به مراتب بیشتر از کره است. ژاپن تعداد زیادی لژیونر از سراسر دنیا را جمع کرده و با وجود بازی‌های تدارکاتی زیاد، حکایت چند پادشاه در یک اقلیم شده‌اند! بازیکنان درون زمین یک تیم نیستند و طبیعی است که به تنهایی همکاری از پیش نمی‌برند. هر کدام از ستاره‌های ژاپن که اسم بزرگ‌تری دارد در زمین تنهاتر است و توپ‌های کمتری به او می‌رسد. به همین بازی مقابل عراق نگاه کنید؛ ژاپن مثل بازی با ویتنام دوباره گل اول را خورد، آنها هم خیلی زود و هم خیلی خوب، غافلگیر می‌شوند و بعد از دریافت گل احساسی حمله می‌کنند که امکان زدن گل‌های بعدی و استفاده از ضدحملات را به حریف می‌دهد. حساب کنید یک مهدی قایدی چقدر می‌تواند بلای جان این ژاپن باشد.
ژاپنی‌ها در دفاع مشکلات بسیاری دارند. در بازی با عراق تمام سرهای اول را «ایمن حسین» زد، اوج ناهماهنگی در زوج قلب دفاعی ژاپن باعث می‌شد که هر توپی در این منطقه تبدیل به یک خطر شود. «مهندعلی» تنها یک نیمه برابر ژاپن بازی کرد و سه شانس صد درصد گل را به بالا زد، فرصت‌هایی که محال است مهدی طارمی یا سردار آزمون هدر دهند! ژاپن روی ضربات ایستگاهی به هیچ عنوان نتوانست خطرساز شود، اگرچه تک گل خود را زد و در مقابل، هر بار روی دروازه حریف ضربه ایستگاهی می‌شد ژاپنی‌ها به شدت به هم می‌ریختند. حساب کنید یک رامین رضاییان یا سامان قدوس پشت ضربه ایستگاهی چه بلایی می‌تواند سر این تیم بیاورد.
مخلص کلام این ژاپن و کره مشکلات فنی بسیار بیشتری نسبت به همیشه دارند و درون زمین قابل شکست هستند!
