پیش بینی می‌شد، با توجه به نوع بازی تیم‌های تحت هدایت امیر قلعه نویی در بازی‌های لیگ برتر تیم ملی با پاس‌های بلند و سریع و ارسال از کناره‌ها دروازه ی حریف را تهدید کند اما آنچه که در بازی نخست و در مصاف با تیم خشن تیم فلسطین دیدیم، بازیسازی توسط علیرضا بیرانوند و آغاز بازی ترکیبی از منطقه یک سوم دفاعی بود و در این دیدار نقش‌هافبک‌ها از همه پر رنگ‌تر بود و در نهایت هم سامان قدوس به عنوان بهترین بازیکن تیم ملی دردیدار با فلسطین انتخاب شد. بازیکنی که روی گل اول و دوم تیم نقش مستقیم داشت.
جالب اینجاست حتی در برخی از صحنه‌ها که تیم ملی فلسطین روی به پرس آورده بود، باز هم تیم ملی سعی داشت، بازیسازی را توسط علیرضا بیرانوند و از خط دروازه آغاز کند و توپ خط به خط جلو می‌آمد و در نهایت در خط حمله به مهاجمان می‌رسید.
احتمالا نارضایتی امیر قلعه نویی از سبک بازی تیم ملی به عدم سخت گیری بازیکنان در دفاع که منجر به گل از سوی تیم ملی فلسطین شد، برمی‌گشت و تعداد موقعیت‌هایی که تیم ملی در این بازی هدر داد. در غیر اینصورت در شیوه بازی و تعداد پاس‌ها عملکرد تیم ملی در این بازی قابل دفاع بود و اگر تیم ملی این سبک از بازی را در مصاف‌های بعدی از جمله رویارویی با تیم‌های بزرگ به نمایش بگذارد، شانس زیادی برای پیروزی و موفقیت خواهد داشت.
به نظر به خاطر علاقه ی امیر قلعه نویی به ارایه بازی تهاجمی در حال گذر از سبک دفاع – ضد حمله به بازی ترکیبی هستیم. این منجر به ارایه نمایش‌های جذاب‌تری از تیم ملی می‌شود و اگر تیم ملی همان طور که در حمله مصمم است، دردفاع هم سخت گیر باشد، به نتایج خوبی دست پیدا می‌کند و شانس موفقیت خود را در جام ملت‌های آسیا بالا می‌برد. به این خاطر که موفقیت در فوتبال تهاجمی غیر قابل پیش بینی است و گاها برای تیم مهاجم سورپرایزی‌های جالبی به همراه دارد.
