پرسپولیس مهم‌ترین بازی فصل خود را باخت. در ورزشگاه آزادی و پیش چشم هوادارانش، مقابل تیمی که از قبل حذف شده و سه ستاره اصلی و بزرگ خود را اصلاً به تهران نیاورده بود! با این وجود نفرات درجه بعدی الدحیل (نسبت به کوتینیو و ادمیلسون) آنقدر خوب بودند که تفاوت بزرگ را در میدان رقم بزنند.

مایکل اولونگا در هفتمین بازی مقابل تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا از دقیقه ۶۴ تعویضی به میدان آمد و باز هم گل زد تا به آمار خیره کننده ۱۰ گل و یک پاس گل برابر تیم‌های ایرانی برسد. مونتاری دیگر خارجی تیم قطری هم گل اول را زده بود! پرسپولیس بازی برده را در خانه ۲-۱ باخت، آن هم در دیداری که پیش بود و ۶۵ هزار هوادار داشت و یک پنالتی هم به دست آورد که تنها بازیکن خارجی این تیم از دست داد. گئورگی گولسیانی در تمام سال‌های حضورش در ایران هرگز پنالتی خراب نکرده بود. در ذوب آهن، نساجی، سپاهان یا پرسپولیس اما در مهم‌ترین بازی عمرش حساس‌ترین پنالتی را از دست داد.

از کنار هم گذاشتن عملکرد خارجی‌های چهارم و پنجم الدحیل با ستاره گرجستانی پرسپولیس تنها به یک حقیقت قدیمی می‌رسیم، تفاوت نگاه ما و همه دنیا در خرید خارجی؛ همه جای دنیا وقتی به سراغ بازیکن خارجی می‌روند که در آن پست بازیکن بومی نداشته باشند. بازیکن خارجی هم باید حداقل سه برابر بازیکن داخلی خوب باشد تا بازی کند وگرنه فرصت تجربه اندوزی را به جوانان خود می‌دهند تا در آینده آن خلا را پر کنند.

آنها فقط بازیکن بزرگ می‌آورند، بازیکنی که در بازی بزرگ بتواند نتیجه را عوض کند. بازیکن معمولی و کوچک نمی‌آورند که هم به او دلار بدهند و هم طرف را با تجربه کنند، به قیمت شکست تیم‌ها و حذف کشورها! اما اینجا دقیقاً برعکس است. بازیکنان خارجی معمولاً ضعیف‌تر از داخلی‌ها هستند و حتی بازیکنی مثل ستاره گرجستانی – که تاکید داریم در تمام این سال‌ها خوب بوده - با معیارهای بازیکن بزرگ در میدان بزرگ مردود می‌شود. میدانی که اولونگا تنها چند دقیقه برای اثبات لیاقت خود در آن زمان لازم داشت!