روبرتو باجو، اسطوره ایتالیا، یک مرتبه دیگر احساس خود پس از پنالتی معروفی که در جام جهانی ۱۹۹۴ از دست داده بود را، توصیف می‌کند.

باجو یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال بود، اما متأسفانه بسیاری او را فقط برای آن پنالتی معروف در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ به یاد خواهند آورد. او با ضربه چیپ یک پنالتی سرنوشت ساز را از دست داد و شانس قهرمانی را کشورش گرفت.

او به روزنامه کوریره‌دلاسرا گفت: «دوست دارم دوباره در آن مسابقه بازی کنم. ما در شرایط بدی به آن بازی رسیدیم، در وقت اضافه مقابل نیجریه بازی کرده بودیم و نیم ساعت وقت اضافه در آن دما واقعا اذیت کننده بود. اگر شرایط بهتری داشتیم، نتیجه مسابقه هم متفاوت می‌شد.»

او در مورد احساس شخصی خود هنگام عبور توپ از بالای تیرک افقی گفت: «به دنبال یک بیل بودم تا بتوانم سوراخی در زمین حفر کنم و خودم را در آن دفن کنم! چنین چیزهایی جبران پذیر نیستند، امکان ندارد آن‌ها را از بین ببرید. از وقتی بچه بودم بازی ایتالیا و برزیل در فینال جام جهانی را بارها در خواب دیده بودم و آن را تصور کردم. من سه ساله بودم که فینال جام جهانی ۱۹۷۰ را به برزیل باختیم و هرگز آن را فراموش نکردم. می‌خواستم انتقام جیجی ریوا و بقیه را بگیرم. واقعا رویای من این انتقام بود. پس وقتی اینطور تمام شد، دنیا روی سرم فرو ریخت.»

باجو همچنین با اشاره به نتایج تیم ملی ایتالیا در جام‌های جهانی ۱۹۹۰ و ۱۹۹۸ گفت: «اجازه دهید بگوییم من خوش شانس نبودم. سه جام جهانی را تجربه کردم و در تمامی آن‌ها در ضربات پنالتی حذف شدیم. اگر مقابل فرانسه گل می‌زدیم، به نیمه نهایی می‌رفتیم و با کرواسی بازی می‌کردیم، زیرا در آن زمان گل طلایی هنوز مورد قبول بود. این یک حرکت تیمی دوست داشتنی بود، دمیتریو آلبرتینی توپ بلند را فرستاد اما من می‌خواستم فابین بارتز را غافلگیر کنم و با عجله به توپ زدم. اگر بیشتر منتظر می‌ماندم، می‌توانستم آن توپ را هر کجای دروازه که می‌خواستم، بفرستم.»

ایتالیا با شکست دادن انگلیس در ضربات پنالتی در ورزشگاه ومبلی قهرمان مسابقات یورو ۲۰۲۰ شد، اما پس از آن نتوانست به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر راه پیدا کند. باجو در این باره گفت: «حس عجیبی بود که دو بار پیاپی جام جهانی را از دست دادیم، ما واقعا به آن عادت نداشتیم. اما به نظرم پوچ به نظر می‌رسد که قهرمانان فعلی اروپا به طور خودکار برای حضور در جام جهانی بعدی جواز کسب نکنند، به خصوص که ما در ومبلی پیروز شدیم، این کار کوچکی نبود. ایتالیا اینگونه است. هر چه بیشتر به ما حمله کنند، بیشتر به ما شک کنند، واکنش ما قوی‌تر می‌شود. آن وقت است که ما بهترین فرم خود را نشان می‌دهیم. این وضعیت در سال ۱۹۸۲، در سال ۲۰۰۶ و واقعاً در سال ۱۹۹۴ بود. ما این غرور شکست ناپذیر را نه فقط در فوتبال، بلکه در همه رشته‌های ورزشی داریم.»

بیشتر بخوانید: حسرت اسطوره دم‌اسبی بابت یک فرصت بزرگ/ به‌هیچ‌وجه نباید آن را از دست می‌دادم