تکواندوکاران ایرانی به دلیل صادر نشدن ویزا بریتانیا، فرصت حضور در رقابت‌های گرندپری منچستر را از دست دادند. ناهید کیانی و مبینا نعمت‌زاده در بخش زنان و در بخش مردان نیز شماری از هوگوپوشان اجازه حضور در این رویداد را داشتند.
صادر نشدن ویزای ورزشکاران برای اعزام به رویدادهای مختلف در ایران بی‌پیشینه نیست و پیش از این آمریکا و آلبانی هم از صدور ویزل برای برخی از ورزشکاران ایران سر باز زده‌اند.
اگرچه کیومرث هاشمی به تازگی روی صندلی وزارت ورزش نشسته اما در میان تمام مشغله‌های ریز و درشت باید این موضوع را در اولویت کاری قرار دهد. ورزش در تمام دنیا بهترین تریبون برای معرفی کشورها و فرهنگ‌هاست. با یک مدال در میدانی همچون المپیک و باکمترین هزینه پرچم یک کشور بالا می‌رود و همه دنیا می‌بینند. چند صد میلیون دلار باید در سایر عرصه‌ها هزینه کنیم تا چنین دستاوردی داشته باشیم؟
و دنیا هم دقیقاً به همین دلیل دست روی ورزش گذاشته و برایش هزینه می‌کند. هزینه در ورزش پیامدهای ثانویه‌ای همچون سالم‌سازی جامعه و شور و نشاط اجتماعی هم دارد و زمانی که یک تیم ورزشی نتواند در یک میدان جهانی شرکت کند، برعکس افسردگی و ناامیدی می‌آورد.
مشخص است که یک هجمه غیر ورزشی علیه کشور ما به راه افتاده که از داستان جودو در المپیک توکیو و حکم محرومیت آغاز شد. مهاجرت ورزشکاران با رویای امکانات بیشتر به همه دنیا ادامه همان پروژه بود و حالا فاز تازه آن محروم کردن قهرمانان ایرانی از حضور در عرصه‌هایی است که حق آنهاست.
گراندپری منچستر تاثیر زیادی در کسب سهمیه المپیک داشت و قهرمانان تکواندو ما از آن محروم شدند. همانطور که قبلاً کشتی‌گیران جوان ما از دفاع از عنوان قهرمانی جهان خود در آلبانی محروم شدند...
ورزشکاری که یک سال تمرین می‌کند وقتی بدون مسابقه بازنده شود، ضربه روحی شدیدی می‌خورد. خانواده‌اش در نوبت بعد و دوستداران و مردم شهر و محله‌اش نیز به تبع آن، این جمعیت افسرده و سرخورده قطعاً ارزش پیگیری دارند آقای وزیر!
خلاصه اینکه این ماجرا یک هشدار است. یک اتفاق مقطعی نیست و اگر همین حالا دولتمردان در ورزش فکری به حال آن نکنند، قطعاً ادامه پیدا خواهد کرد و رشته‌های مختلف ورزشی دومینو وار از حضور در میادین بین‌المللی محروم می‌شوند.
