بعضی بازی‌ها در تمام دنیا طعم و مزه دیگری دارند. مهم نیست دو تیم کجای جدول باشند، چه کسی مربی آنها باشد و کدام بازیکنان برای دو تیم بازی کنند، سابقه و اعتبار دو باشگاه و پیشینه رقابت آنها باعث حساسیت و جذابیت آن بازی می‌شود.
استقلال و ذوب آهن دو تیم از چهار تیم همیشه حاضر در لیگ برتر ایران هستند. از شروع لیگ برتر در سال ۱۳۸۰ تا امروز که دوره بیست و سوم را سپری می‌کنیم بیش از ۴۰ تیم در سطح اول فوتبال ایران حضور داشتند اما فقط ۴ تیم هرگز به دسته پایین‌تر سقوط نکردند؛ استقلال و پرسپولیس، سپاهان و ذوب آهن.
وقتی به رده‌بندی پرافتخارترین تیم‌ها در فوتبال ایران نگاه می‌کنیم ذوب آهن و سپاهان شانه به شانه پرسپولیس و استقلال هر فصل تنور رقابت بر سر قهرمانی را گرم کرده‌اند. در جام حذفی ذوب آهن یکی از چهار تیم پرافتخار ماست و در لیگ قهرمانان آسیا یکی از سه تیمی که به فینال رسیده، همین قدر مهم که استقلال هنوز به این افتخار نرسیده است، اگرچه پرافتخارترین تیم ما در آسیا است!
ذوب آهن در دهه ۸۰ دوبار قهرمانی را روز آخر فصل از دست داد. در دهه ۹۰ هم سابقه سابقه نایب قهرمانی دارد. روی نیمکت این تیم نام‌های بزرگی چون «امیر قلعه نویی» نشسته و فصل‌های قبل نیز با مهدی تارتار همیشه مقابل استقلال بازی سختی را برگزار می‌کرد.
اما امروز ماجرا جور دیگریست. تا پایان هفته دهم استقلال با ۹ بازی صدر نشین بود و ذوب آهن با ۱۰ بازی تیم دوم، اگرچه حالا سپاهان و ملوان به خاطر دو برد هفته یازدهم بالاتر از ذوب آهن هستند اما سبزها در ورزشگاه فولادشهر هرگز به جایگاه خود در جدول برای رقابت پایاپای با استقلال و پرسپولیس نیاز نداشتند!
حالا که بحث صدرنشینی و کورس بالای جدول هست، اما حتی اگر نبود ذوب آهن و استقلال همیشه گل بازی‌های هفته بودند. امسال محمد ربیعی که سابقه رقابتش با مس رفسنجان برابر استقلال خاطرات بسیار خوبی را به همراه دارد، تیم قابل قبولی ساخته و نگاه سایر مدعیان همچون پرسپولیس و سپاهان به او و شاگردانش است تا صدرنشین را متوقف کند.
جواد نکونام قبل این بازی به شاگردانش گفته که «جوری بازی کنید که انگار آخرین بازی شما در لیگ برتر است» او حق دارد چون به خوبی می‌داند جایگاه ذوب آهن در تاریخ فوتبال ما کجاست و باید از این بازی ترسید!
