پائولو مالدینی ۵۵ ساله از زمانی که در ۵ ژوئن از میلان اخراج شد سکوت اختیار کرده بود. او در مصاحبه اخیرش با جاکومو پورتی در پورت‌کست، در مورد برخی از فراز و فرودهای حرفه‌ای‌اش گفت‌وگو کرد.
مالدینی گفت: «پیدا کردن کسی که کارش را با یک باشگاه شروع کند و به پایان برساند سخت است، اما در دوران من رفتن به خارج واقعاً مد نبود و من به اندازه کافی خوش‌شانس بودم که رئیسی مانند سیلویو برلوسکونی داشتم که اهدافی مشابه من داشت.»
این مدافع چپ که با گذشت زمان تبدیل به یک مدافع میانی شد، از سال ۱۹۸۵ تا ۲۰۰۹ در ۹۰۱ بازی حرفه‌ای برای میلان به میدان رفت. «من با فرانکو بارزی و بپه برگومی شروع کردم، سپس با الکساندر پاتو و آندرئا پیرلو کار را تمام کردم، بنابراین چندین نسل مختلف از بازیکنان را تجربه کردم. می‌توانم بگویم که بزرگترین تغییر در طول زمان فشار و استرس بوده است، به خصوص اکنون که رسانه‌های اجتماعی به وجود آمدند. گاهی اوقات خانواده‌ها نیز می‌توانند فشار بیش از حد بر کودکان وارد کنند و نمی‌توانند از عهده آن برآیند. فوتبال یک ورزش تیمی است، شما باید نه فقط به فکر خودتان بلکه به فکر تیم نیز باشید، حتی اگر به معنای تلاش کمی بیشتر باشد زیرا هم‌تیمی شما ممکن است یک روز حضور نداشته باشد. فکر نمی‌کنم بازیکنان جوان همیشه بتوانند قدرتی که هواداران دارند را درک کنند.»
حتی شخصیت باتجربه‌ای مثل مالدینی نیز اعتراف می‌کند که جو سن‌سیرو پاهایش را می‌لرزاند، به‌ویژه هنگام رویارویی با اینتر در دربی لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۳. «وقتی به آن سن و تجربه رسیدی منتظر چیزی جز آن بازی‌ها نیستی. وقتی مردم از من می‌پرسند دلم برای چه چیزی تنگ شده است، پاسخ می‌دهم فضای رختکن، ترکیبی بین ترس و هیجان قبل از مسابقه، ارتباط و آدرنالین بالا که از جمعیت دریافت می‌کنید.»
مدت زیادی از بازنشستگی گذشته بود تا اینکه مالدینی در سال ۲۰۱۸ به عنوان مدیر به میلان بازگشت. «تفاوت زیادی بین نحوه تجربه یک بازی به عنوان یک بازیکن و یک مدیر وجود دارد. بدترین چیز این است که وقتی در سکوها هستید از نتیجه رنج می‌کشید ولی نمی‌توانید روی بازی تأثیر بگذارید. این موضوع من را به شدت آشفته می‌کرد. ریکی ماسارا هم رنج می‌کشید، اما بی‌صداتر!»
اگرچه مربیگری می‌توانست یک مسیر خیلی خوب در دوران حرفه‌ای او باشد اما مالدینی آن را رد کرد. «من هرگز مربی نخواهم شد! پدرم را می‌دیدم که همیشه ساکش بسته بود، پس می‌دانم این زندگی چگونه است. وقتی بازنشسته شدم حداقل می‌دانستم که چه کاری را نمی‌خواهم انجام دهم.»
در عوض مالدینی به عنوان مدیر میلان توانست بخشی از تجربیات و دانش خود را به بازیکنانی از جمله رافائل لیائو منتقل کند. «از من پرسید که آیا می‌تواند موزیک خود را دو روز قبل از بازی بزرگ منتشر کند، به او گفتم که باید دو گل بزند. او این کار را نکرد، اما حداقل یک پاس گل داد. لیائو از لیل آمد و استعداد بزرگی بود، اما هنوز باید خود را اثبات می‌کرد. رابطه با بازیکنان چیزی است که برای شما باقی می‌ماند، بیش از جام‌ها یا پیروزی‌ها. شما در اختیار آنها هستید تا به این بچه‌ها کمک کنید تا رشد کنند.»
بعد از پایان تلخ این تجربه در میلان چه آینده‌ای برای مالدینی رقم می‌خورد؟
«من هرازگاهی به آن فکر می‌کنم. وقتی ۵۰ ساله شدم فکر کردم که به نیمه راه رسیدم و این نتیجه خوبی خواهد بود… از نظر تئوری من یک مستمری بگیر هستم، یا حداقل از تابستان گذشته بوده‌ام…»
بیشتر بخوانید:
