حرف‌های علیرضا دبیر همیشه محل سوژه و بحث و جنجال است؛ چه به خاطر شخصیت خود او و چه به خاطر کارنامه و جایگاه بزرگش. او قهرمان المپیک و رئیس فدراسیونی است که بار اصلی افتخارآفرینی برای ورزش کشور را در میادین جهانی و المپیک روی دوش دارد. علیرضا دبیر چند بار در مورد حسن یزدانی صحبت کرده و این سوژه همیشه  اهمیت حرف‌هایش را بیشتر می‌کند. پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ما نام کوچکی نیست و همه اخبارش را دنبال می‌کنند. بخصوص وقتی یک قهرمان بزرگ دیگر و رییس مستقیم رشته او در موردش صحبت کند.

حسن یزدانی استعدادی ناب بود که شاید هر ۵۰ سال یک بار متولد شود. او هرگز از هیچ میدانی دست خالی برنگشت و اکنون با ۹ مدال پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ماست. محبوبیت حسن یزدانی به گونه‌ای است که وقتی روی تشک می‌رود، دل ۸۵ میلیون ایرانی همراه اوست و بار منفی این استرس بارها کار دست این قهرمان داده اما او این نقش را به خوبی پذیرفته است. از حسن یزدانی در تمام این سال‌ها حتی یک حاشیه هم به یاد نداریم. او یک ورزشکار و پهلوان واقعی است که حتی اگر مدال هم نداشت، همه دوستش داشتند و خیلی طبیعی است که نگران بازنشستگی و فردای کشتی و این وزن بعد او باشند.

همه امیدوار بودیم که یزدانی در المپیک سومین مدال را هم بگیرد، ۱۰ مداله شود و نام ایران را در تاریخ ورزش دنیا در این گروه محدود قرار دهد. تعداد  ورزشکارانی که ۱۰ مدال جهان المپیک دارند، زیاد نیست و یزدانی تنها گزینه ما برای رسیدن به این افتخار است. اما وقتی او با کتف بانداژ شده و آن چسب‌های آبی شوم روی تشک‌های مسابقات جهانی ۲۰۲۳ بلگراد آمد، خود ما در خبرورزشی نوشتیم که خدا نکند؛ قرار است تاریخ تکرار شود؟

مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد. ما قبلاً باهمین چسب‌های آبی و کتف بانداژ شده استعدادی به بزرگی «علیرضا دبیر» را از دست داده ایم. پدیده‌ای که بعد از قهرمانی در نوجوانان، جوانان و امیدهای جهان روز تولد ۲۱ سالگی اش قهرمان جهان شد. دبیر تا همین امسال صاحب یک رکورد منحصر به فرد در تاریخ ورزش ما بود. او تنها کسی است که ۵ سال متوالی به فینال مسابقات جهان و المپیک رسیده و حالا حسن یزدانی با او مساوی کرده است. اما همین علیرضا دبیر در ۲۵ سالگی مجبور به خداحافظی از دنیای قهرمانی شد، وقتی که در مسابقات جهانی نیویورک ۲۰۰۳ به خاطر کتف مصدوم نتوانست مدال بگیرد و زیر تیغ جراحی رفت. البته دبیر برای المپیک ۲۰۰۴ آتن به میدان برگشت اما او روی تشک دیگر تنها سایه‌ای از آن نام بزرگ بود. دیگر نمی‌توانست از دستش استفاده کند و بعد از المپیک مجبور به خداحافظی از دنیای قهرمانی شد.

پس اگر یک نفر در دنیا باشد که مصدومیت کتف را بهتر از همه بشناسد و بیشتر از بقیه از این ناحیه آسیب دیده باشد، شخص علیرضا دبیر است. وقتی او در مورد جراحی کتف حرفی می‌زند، باید به حرفش گوش داد. در مراسم تجلیل از مدال آوران بازیهای آسیایی که حسن یزدانی با کتف جراحی شده و حمایل بر دوش حاضر بود، علیرضا دبیر گفت: «در ایران تا به حال هیچ کشتی‌گیری بعد از عمل کتف نتوانسته بازگشت موفقیت آمیزی به دنیای قهرمانی داشته باشد.» او البته ابراز امیدواری کرد که «این جراحی باعث نشود که حسن یزدانی به دوران قهرمانی اش خاتمه دهد.» اما اصل حرف کار خودش را کرد و این زنگ خطری است که قبلاً هشدارش را داده بودیم. همانی که می ‌ترسیدیم حقیقت داشته باشد اما با جبر زمانه نمی‌توان جنگید...

حسن یزدانی در آستانه ۳۰ سالگی است. خود او می‌خواست بعد از المپیک خداحافظی کند و حالا کتفش را جراحی کرده و این معمای بزرگ مقابل چشم همه ماست، آیا او می‌تواند به تشک برگردد؟ شکی نیست که اگر قرار باشد تنها یک نفر بتواند از پس این مشکل برآید او حسن یزدانی است. خود علیرضا دبیر گفته تا به حال هیچ کشتی‌گیری نتوانسته بعد از مصدومیت کتف به میدان برگردد و این قید زمانی همه را امیدوار می‌کند، اینکه پس «ممکن است بعد از این کسی بتواند چنین کند!» و چه کسی بهتر از حسن یزدانی که لیاقت یک پایان خوش را دارد. به جبران یک دهه افتخارآفرینی برای ایران و شاد کردن دل مردم، حق او سومین مدال المپیک و دو رقمی کردن مدال‌های جهانی و المپیکی است. ما که امیدواریم یزدانی حتی بعد از المپیک هم کشتی بگیرد اما دوست نداریم این قهرمان بزرگ با پایانی تلخ از کشتی برود.

حسن یزدانی حتی با یک دست هم می‌تواند خود را به سکوی جهانی برساند. در همین بازی‌های آسیایی دیدیم که او با کتف مصدوم و با یک دست مدال طلا گرفت، اگرچه رقبای اصلی او در دنیا هیچ کدام آسیایی نیستند اما به هر حال اسم حسن یزدانی هم خیلی بزرگ است. چاره‌ای نیست، فقط باید صبر کنیم تا ببینیم گذشت زمان چه سرنوشتی برای پهلوان نامدار ما تعیین کرده است. حسن یزدانی فعلاً دوران نقاهت پس از عمل را می‌گذراند. او باید به روی تشک و به تمرینات برگردد تا آن وقت ببینیم چه شرایطی برای ادامه دنیای قهرمانی دارد. اما یادمان نرود؛ حتی اگر حسن یزدانی دیگر روی تشک نیامد، او تا همین جا هم افسانه تاریخ ورزش ماست...