این جمله معروف جمعه شب برای آبی پوشان بویژه در وقت‌های تلف شده انتهای بازی به وضوح مشخص و قابل ملموس بود.

وقتی استقلالی‌های درون زمین و روی سکوها تابلوی داور چهارم را در اعلام وقت‌های تلف شده پایان بازی با دقت مشاهده کردند که عدد ۶ را نشان می‌داد برای هر ثانیه به ثانیه این زمان استرس و اضطراب داشتند.

هر چند که در همین زمان هم توانستند یک موقعیت گل روی دروازه آلومینیوم ایجاد کنند اما فشاری که روی دروازه آبی پوشان در وقت‌های تلف شده بوجود آمد که حتی هر لحظه هم امکان باز شدن دروازه این تیم را نشانه می‌رفت بر استرس و اضطراب و هیجان استقلالی‌ها اضافه می‌شد.

و وقتی حتی زمان از دقیقه ۶+۹۰ هم گذشت و داور همچنان بازی را ادامه داد چون معتقد بود در همین زمان تلف شده هم زمانی از دست رفت پس باید زمان تلف شده اضافه تری را لحاظ می‌کرد همین طور زمان برای تیم برنده به کندترین حالت خود می‌گذشت و برای تیم آلومینیوم مثل برق و باد می‌گذشت.

از دست رفتن حساس ترین موقعیت آلومینیوم برای به تساوی کشاندن بازی روی سانتر بازیکن این تیم و تک به تک شدن موقعیت با سید حسین حسینی که توپ یکبار به تیر و دوم در دستان کاپیتان استقلال قرار گرفت، آرامش طولانی مدتی را در دل استقلالی‌ها چه درون زمین و چه روی سکوها ایجاد کرد.

زمان تلف شده بازی حتی از دقیقه ۱۰۰ هم عبور کرد و وارد دقیقه ۱۰۱ شد تا آنگاه سید رضا مهدوی داور بازی بالاخره راضی شد تا سوت پایان را به صدا در آورد تا آبی پوشان نفسی به آرامی‌بکشند و برد سخت و نفس گیر و طاقت فرسای خود را با هوادارانشان روی سکوها جشن بگیرند و از اینکه همچنان در کورس رقابت در بالای جدول و صدرنشینی باقی مانده اند آسودگی خاطر بیشتری داشته باشند.

محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد