تمام کشورهای دنیا برای پیشرفت فوتبال خود دست به استخدام بازیکنان خارجی می‌زنند. بازیکنانی که سطح فنی آنها بالاتر از بازیکنان بومی باشد و استعدادهای داخلی از آنها بیاموزند.
در تمام دنیا بازیکن خارجی باید لااقل ۲۰ درصد بهتر از بازیکن بومی باشد تا به او بازی بدهند. این بازیکنان در تمرین و مسابقه‌های تازه‌ای به فوتبال اضافه می‌کنند و در کنار آنها بازیکنان وطنی حرفه‌ای‌گری را می‌آموزند.
اصلاً از روی خریدهای خارجی فوتبال یک کشور می‌توان فهمید که آنها تا چه حد پیشرفت خواهند کرد. مثال دم‌دستی‌اش همین عربستان در همسایگی خود ما اما حالا نگاه کنید به اتفاقی که در ایران می‌افتد، بازیکنی خارجی که جای یک جوان ایرانی را گرفته تولد ۴۰ سالگی خود را در تیمش جشن می‌گیرد!
تا به حال چنین چیزی شنیده بودید؟ در دنیای فوتبال به تعداد کمتر از انگشتان دو دست استعدادهایی بودند که آن هم درون دروازه، تا به این سن دوام آورده‌اند اما در پست‌های درون زمین در بالاترین سطح فوتبال یک کشور تنها اسطوره آن کشور می‌تواند جایی در لیست یک تیم داشته باشد.
دقت کنید به این جمله؛ «جایی در لیست یک تیم داشته باشد» یعنی قرار نیست به زمین برود و نتیجه را برای آن تیم عوض کند! فقط به پاس سال‌های متمادی حضورش می‌ماند تا تجربیات را به دیگران منتقل کند. آن هم نهایتا برای یک فصل نه همیشه. در هیچ کجای دنیا چنین نمونه‌ای نمی‌بینید که یک بازیکن خارجی بخرند و به او دلار بدهند که فقط در لیست باشد!
لوسیانو پریرا سال‌های اوج خود را در سپاهان و فولاد گذراند. او فصل قبل از فولاد جواب شد و به مس رفسنجان رفت، در حالی که تنها چند ماه از محمد ربیعی سرمربی این تیم کوچکتر بود!
ربیعی برای این کار استدلالی داشت؛ او اصلاً مهاجم نداشت اما با همین استدلال هم پریرا کمکی به تیم او نکرد و نتوانست در این سن بالا گره از تیم باز کند. طبیعی هم هست، جبر زمانه اجازه نمی‌دهد شما در ۴۰ سالگی پا به پای جوانان بتوانید فشار مسابقات حرفه‌ای فوتبال را تحمل کنید.
البته که همیشه و همه جا استثنا هست. همین حالا عربستان، کریستیانو رونالدو را در ۳۸ سالگی دارد. او در سال ۲۰۲۳ موثرترین بازیکن دنیا شد، با ۴۰ گل زده و ۸ پاس گل بالاتر از ارلینگ هالند که ۳۹ گل دارد. رونالدو در همین دو فیفا دی دوبار دبل کرد، یعنی دو گل در هر بازی!
اما کیست که نداند کریستیانو رونالدو یک اسطوره و یک استثناست. اگر قرار بود هر کسی توانایی‌های او را داشته باشد که رونالدو نمی‌شد! تنها اسم او کافیست تا سطح فوتبال عربستان را یک پله بالا ببرد. وقتی او به عربستان آمد خیلی ستاره‌ها این ریسک را پذیرفتند و به این کشور آمدند و اصلاً خریدهای آنها قابل مقایسه با خریدهای خارجی فوتبال ما نیستند.
بار دیگر به اصل خبر برگردید. جشن تولد ۴۰ سالگی یک بازیکن در یک تیم لیگ برتری فاجعه است. بازیکنی که سال قبل هم هیچ تاثیری در تیمش نداشت و ابتدای همین فصل ساکت الهامی او را نخواست! پس چه شد که بعد از ۵ بازی دوباره پریرا برگشت و قرارداد امضا کرد؟
