«محمد مصدق» نخست وزیر معروف تاریخ ایران در سال ۱۳۰۴ و در جلسه معروف مهرماه مجلس شورای ملی در رد لایحه «خلع قاجاریه» و انتقال سلطنت به پهلوی یکی از چهار مخالف بود.
او برای پاسخ به کسانی که از سر خیرخواهی می‌خواستند او را از مخالفت منصرف کنند، در نطق مخالفتش جمله‌ای به یادگار گذاشت؛ «به توپچی ۳۰ سال مواجب می‌دهند تا یک روز، یکجا، شلیک کند و اگر نکند وظیفه‌اش را انجام نداده...»
همان افسانه آرش که جانش را در زه کمانش گذاشت تا در همان یک روز و همان یک لحظه ، وظیفه‌اش را درست انجام دهد.
هستند کسانی که می‌گویند اتفاقات گذشته به درد امروز نمی‌خورد چرا که دنیای امروز متفاوت است. روزها همان روزهاست اما روزگار روزگار دیگریست ولی مگر خوب و بد یا درست و غلط هم در ذات انسان‌ها تغییر می‌کند؟
آرش امروز احسان حدادی است. او در سال‌های اخیر در میادین مختلف هرچه کرد دیگر به مرز ۶۰ متر نرسید. تورنمنت پشت تورنمنت و شکست پشت شکست، باعث شد تعداد کسانی که می‌خواستند او خداحافظی کند روز به روز بیشتر شود!
به پایان راحت رسیدی قهرمان! به فکر اسم و اعتبار خودت باش و خودت را بیش از این خراب نکن!
احسان حدادی بیشتر از همه ما این جملات را شنید و هیچکس در مقابل استدلال او جوابی نداشت. «مگر چه کسی برای رسیدن من به اینجا کاری کرده که حالا از من طلب دارد؟»
بیایید برگردیم به ابتدای هزاره سوم که جوانی از تهرانپارس قد علم کرد...
ما در ورزش مادر یعنی دوومیدانی هرگز مدال جهانی نداشتیم. کسب سهمیه المپیک و رسیدن به رکورد ورودی در یک تک رشته دوومیدانی - از میان ۴۳ رشته - هم برای ما آرزو بود!
جوانی با اتکا به استعداد ذاتی به کمک هزینه خانواده‌اش، رشته پرتاب دیسک را انتخاب کرد و به مدال طلای جوانان جهان رسید.
یک مدال نوبرانه اما حدادی آمده بود که همه اولین‌ها را به نام خود سند بزند! او مدال برنز بزرگسالان جهان را گرفت، اولین و تنها مدال تا امروز برای دومیدانی ایران. سپس در المپیک ۲۰۱۲ لندن کاری کرد کارستان و با مدال نقره المپیک اولین و تنها مدال تاریخ را تا امروز به نام خود زد.
اما کارهای بزرگ حدادی فقط این‌ها نیست، او ۶ طلای قهرمانی بزرگسالان آسیا را گرفت که بعید است حالا حالاها این رکورد بشکند. اولین ورزشکاری شد که در چهار دوره متوالی بازی‌های آسیایی - از ۲۰۰۶ دوحه تا ۲۰۱۸ جاکارتا - مدال طلای رشته خود را گرفت...
قبلاً در خبر ورزشی به طور مفصل نوشتیم که حدادی پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ما در بازی‌های آسیایی است. نام محمد نصیری به عنوان پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ایران اینجا به اشتباه می‌آید!
محمد نصیری آنقدر بزرگ هست که با این حرف‌ها کوچک نشود. اما او سه مدال طلای بازی‌های آسیایی دارد، مثل علیرضا حیدری یا چند نفر دیگر!
در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ ما با استفاده از امتیاز میزبانی تقلب کوچکی کردیم! در وزنه برداری سه مدال یک ضرب دو ضرب و مجموع همیشه توزیع می‌شود اما برای کشورها تنها مدال مجموع محاسبه می‌شود. ما هر سه مدال را در جدول نهایی کاروان لحاظ کردیم!
اصلاً مگر می‌شود یک ورزشکار در یک تورنمنت، در یک رشته و در یک وزن، سه مدال بگیرد؟! به این ترتیب برخی رسانه‌ها به اشتباه محمد نصیری را با چهار طلا و یک نقره در صدر نشاندند، جایی که متعلق به احسان حدادی است.
او در پنجمین دوره بازی‌ها که باید سال قبل یعنی ۲۰۲۲ در هانگ ژو برگزار می‌شد، باز هم به میدان آمد. شیر پیر از ابتدا تصمیمش را گرفته بود تا همانطور که با افتخار آمده با افتخار هم برود...
و چه تاریخ سازی کرد این برصدر نشسته قدر نادیده...
دوباره به یاد روزهای اوج دیسک او فراتر از مرز ۶۰ متر رفت! البته که مدال طلا به حدادی نرسید اما چه باک؟! جانشین او با پرچم ایران اجازه نداد مدال طلا از این خاک خارج شود و چه قاب زیبایی بود دو پرچم ایران روی سکو...
حدادی استحقاق این خداحافظی باشکوه را داشت. تصویری که تا ابد در خاطره ماندگار شود. او حالا آخرین رکوردش را هم به ثبت رساند، اولین و تنها ورزشکاری که در ۵ دوره متوالی بازی‌ها مدال می‌گیرد!
خداحافظ قهرمان...
امیدواریم در ادامه زندگی سالم و شاد باشی
امیدواریم از کمبودها و کم لطفیها بی‌انگیزه نشوی
امیدواریم در همین تهران بمانی و تجربه‌هایت را در اختیار جوانان خودمان قرار دهی
می‌دانیم که در کالیفرنیا خانه و زندگی داری، می توانی مثل سعید معروف آنجا آکادمی بزنی اما تو اینجا و روی این خاک اسطوره شدی! چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است...
بمان و کمک کن احسان حدادی‌های بعدی ساخته شوند!
اگر کسی نبود که به تو کمک کند، تو باش و به دیگران کمک کن...
