دست علیرضا دبیر هم درد نکند که خطیر و نکونام را آشتی داد ولی به قول علی دایی کجای دنیا دیده‌اید که یک یا چند نفر واسطه شوند و مدیر و سرمربی یک باشگاه را آشتی بدهند؟! اصلاً مگر مدیر و سرمربی باید قهر کنند که نیاز به آشتی کردن باشد؟ آیا مثلاً مورینیو با رئیس باشگاه رم قهر است و رئیس فدراسیون کشتی ایتالیا آنها را آشتی می‌دهد؟! به خدا آدم نمی‌داند بخندد یا گریه کند. دقیقاً به خاطر همین مسائل به ظاهر ساده است که حسرت المپیکی شدن فوتبال ۵۲ساله می‌شود و نزدیک ۵۰ سال است که قهرمان جام ملت‌های آسیا نشده‌ایم. از آخرین قهرمانی یک باشگاه ایرانی در آسیا هم ۳۱ سال می‌گذرد و مطمئناً این حسرت‌ها طولانی‌تر هم می‌شود. همین تیم امید را نگاه کنید، هنوز بازی یک‌چهارم نهایی را انجام نداده سرمربی‌اش می‌گوید با این وضعیت نباید انتظار مدال داشت! گریه‌دار نیست؟ خب اگر قرار است شما در بازی‌های به این ضعیفی هم مدال نگیری پس الان در هانگژوی چین چه می‌کنی؟ اصلاً شما چرا سرمربی تیم امید شدید و چرا فقط ۱۳ بازیکن بردید که حالا مدام بهانه می‌آورید؟ آیا آقای تاج که تشخیص نداد سر ماجرای حذف تیم امید از مقدماتی المپیک عذرخواهی کند، حواسش به این چیزها هست؟