علی پروین آذر سال ۱۳۹۳ و چند روز پس از فوت غلامحسین مظلومی، سرطلایی استقلال، مهمان خبرورزشی شد و با او از هر دری صحبت کردیم. همراه باهم چکیده حرف‌های سلطان پرسپولیس در آن مقطع را مرور می‌کنیم:

• وقتی سرمربی پرسپولیس بودم، هر بازیکن جدیدی که سر تمرین پرسپولیس می‌آمد بچه‌ها از ترس این‌که مبادا بتواند دل ما را به دست بیاورد و در پرسپولیس ماندگار شود، داخل زمینِ تمرین نوبتی او را می‌زدند! هاشمی‌نسب بنده خدا را روی هوا می‌زد، بهروز رهبری‌فرد و علی انصاریان هم که با یک تکل طرف را می‌فرستادند خانه! البته شوخی می‌کنم چون قضیه تا این حد هم جدی نبود. واقعیت این بود که بچه‌ها با بازیکنان جدید محکم بازی می‌کردند تا طرف بفهمد پرسپولیس جای تفریح نیست.
• دربی‌های دهه ۶۰ و ۷۰ مزه دیگری داشت.
• به خاطر فوت غلامحسین مظلومی خیلی ناراحتم و حال مصاحبه ندارم. غلامحسین را خیلی دوست داشتم و به نظرم سرطان بهانه مرگ او بود. در واقع غلامحسین را فراموشی کشت. در روز فوت مظلومی هزاران نفر آمده بودند اما آن زمان که غلامحسین در خانه نشسته بود، محبت می‌خواست. متاسفانه در ایران وقتی یک نفر بیمار می‌شود یا می‌میرد، تازه عزیز دل مردم می‌شود. مظلومی نیاز مالی نداشت بلکه امثال او احتیاج به توجه دارند. آدمی با آن همه تجربه چرا باید گوشه خانه بنشیند و حرص بخورد؟
• در المپیک ۱۹۷۶ مونترال حشمت‌خان مهاجرانی مقابل لهستان از مظلومی در ترکیب اصلی استفاده نکرد و در مسابقه دوم باید به مصاف کوبا می‌رفتیم. غلامحسین قبل از بازی به من گفت «علی! خواب دیدم که گل می‌زنم»! من هم رفتم و همین را به حشمت‌خان گفتم. در نهایت مظلومی فیکس بازی کرد و اتفاقا گل پیروزی ما را زد. از گروهمان صعود کردیم و در مرحله حذفی باید با شوروی بازی می‌کردیم. غلام خدابیامرز دوباره به حشمت‌خان گفت: آقا خواب دیدم به شوروی هم گل می‌زنم ولی مهاجرانی گفت: ببین غلام جان! خواب هم که دیده باشی امکان ندارد در این بازی فیکس بازی کنی و باید روی نیمکت بنشینی.