تقریبا هر روز در خبرورزشی پیرامون انتخاب گلخانه‌ای ورزشکاران نامدار برای بازی‌های آسیایی می‌نویسیم و تا ابد هم خواهیم نوشت؛ شاید مدیران درس بگیرند و از این مسیر غلط برگردند...
بازی‌های آسیایی جایی برای پز دادن نیست؛ جایی برای آینده‌سازی است، اینکه ما جوانان بااستعدادمان را به این میدان بفرستیم تا تجربه کسب کنند و در المپیک و رقابت‌های جهانی بدرخشند.
کشور ما انواع مدال‌های جهانی و المپیکی در رشته‌های مختلف را در ویترین دارد، پس نیازی به درخشش در میادین سطح پایین ندارد! البته که جوانان ما هم در همین میادین قادر به درخشش هستند. ما در کشتی معمولا تیم جوانانمان را به قهرمانی آسیا می‌فرستیم و همیشه هم قهرمان می‌شوند؛ آیا استعداد ایرانی در رشته های دیگر نیست؟
ما مثل دیگر کشورهای آسیایی نیستیم که نتوانیم در دنیا پرچم خود را بالا ببریم. آن‌ها چون نمی‌توانند در المپیک مدال بگیرند به مدال بازی‌های آسیایی دل‌خوشند اما چین و ژاپن و کره‌جنوبی چه؟ آن‌ها هم به این مدال‌ها دل خوش می‌کنند؟
متاسفانه مدیران ضعیف ما سطح قهرمانانمان را تا این حد پایین می‌آورند که آن‌ها را همه‌جا خرج کنند. به جوانانمان پشت می‌کنند تا بی‌انگیزه شده و ورزش را رها کنند. به قیمت پر کردن بیلان خود تیشه به ریشه ورزش می‌زنند...
بارها گفته‌ایم مدال بازی‌های آسیایی چه جذابیتی برای حسن‌یزدانی دارد که ۲۰ روز بعد از مسابقات جهانی -در حالی که باید استراحت کند- دوباره او را روی تشک می‌فرستیم؟ قبلا نامدارترین ورزشکاران تاریخ ما شکست در بازی‌های آسیایی را چشیده‌اند و غرورشان که غرور یک ملت است، جریحه‌دار شده است.
در حالی که هنوز به پایان هفته اول بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو نرسیده‌ایم تقریبا هر روز به‌طور متوسط یک قهرمان جهان و المپیک ما زمین خورده و به مدال طلا نرسیده است. تقصیر کیست؟ آن قهرمان که ناآماده و ناراضی بود از این سفر یا آن مدیر که او را مجبور کرد؟
به این لیست نگاه کنید: الهه منصوریان، محسن محمدسیفی، ناهید کیانی، دانیال شه‌بخش، جواد فروغی و...
الهه منصوریان و محسن محمدسیفی قهرمان جهان در ووشو هستند. محمد سیفی از سال ۲۰۱۰ نباخته و ۵ طلای جهانی دارد اما مثل منصوریان به یک جوان در فینال می‌بازد! دانیال شه‌بخش اولین مدال جهانی بوکس را برای ما گرفت. اگرچه او این ماه مسابقه نداشت اما چقدر ناآماده بود که دستش از مدال کوتاه می‌ماند؟ برای ناهید کیانی‌هم که جداگانه نوشتیم. اولین زن طلایی تاریخ ایران در تکواندو جهان که اینجا شکست خورد اما از همه بدتر جواد فروغی… اولین و تنها قهرمان المپیک ما در تیراندازی اینجا بیست‌وششم میشود! مگر داریم؟ مگر میشود؟
اگر جنازه جواد فروغی در شرایط عادی در هر مسابقه‌ای در آسیا اعزام شود و اگر فقط یک شلیک داشته باشد قطعا باید طلا بگیرد. پس او با چه شرایطی اعزام شده که این رتبه ضعیف را کسب می‌کند؟
هر جای دیگر دنیا اگر قهرمان المپیک را به یک مسابقه قاره‌ای ببرند و جز طلا کسب کند، رئیس فدراسیون مربوطه یا بالاترین مقام ورزش آن کشور استعفا می‌دهد! آیا اینجا هم چنین خواهد شد؟
در همین ارتباط: سرت را بالا بگیر زن!/ وقتی به قهرمان جهان قابلمه دادیم...
