در دوره‌ای که علی پروین سرمربی تیم ملی فوتبال کشورمان بود (شهریور ۱۳۶۸ تا آبان ۱۳۷۲) شرایط فوتبال ما در عرصه ملی و باشگاهی بسیار عجیب بود چون علی‌آقا به‌صورت همزمان هدایت پرسپولیس و تیم ملی را بر عهده داشت! حرکتی که البته بعدا به اشکال دیگری در فوتبال ما تکرار شد و فقط محدود به علی پروین و فدراسیونی که تیمسار نوآموز ریاست آن را بر عهده داشت، نماند.
تیم ملی فوتبال کشورمان مهر ماه سال ۱۳۶۹ توانست عنوان قهرمانی رقابت‌های فوتبال بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن را جشن بگیرد و یک سال پس از آن قرار شد در قالب دو دیدار رفت و برگشت به مصاف الجزایر، قهرمان قاره آفریقا برویم.
مسابقه رفت روز پنجم مهر ماه سال ۱۳۷۰ به میزبانی ما در ورزشگاه آزادی برگزار شد. دیداری که در آن محمد پنجعلی، کاپیتان ارزشمند پرسپولیس و تیم ملی برای آخرین مرتبه در معیت یک ملی‌پوش ظاهر شد و بین دو نیمه مسابقه برای همیشه از عرصه ملی خداحافظی کرد. آن مسابقه به یکی از پیروزی‌های دلنشین و فراموش‌نشدنی تیم ملی تبدیل شد و اتفاقا دو بازیکن استقلالی در رقم خوردن آن نقش انکارناشدنی داشتند و علی پروین پس از پایان بازی با صراحت لب به تحسین آن‌ها گشود.
ایران مسابقه را با نتیجه ۲ بر یک برد و هر دو گل ما توسط صمد مرفاوی مهاجم استقلالی تیم ملی به ثمر رسید. از سوی دیگر، مجید نامجومطلق هافبک خوش‌تکنیک استقلال در آن بازی مرد اول میدان بود و کاری کرد که واسطه‌های فرانسوی کمتر از یک هفته بعد برای عقد قرارداد با او و مذاکره با باشگاه استقلال خودشان را به تهران برسانند! البته این پیروزی شیرین خیلی زود به کام فوتبال ما تلخ شد چون دقیقا یک هفته بعد نامجومطلق در جریان بازی استقلال مقابل پاس طوری مصدوم شد که ۱۵ ماه از میادین دور بود!
بازی برگشت جام بین قاره‌ای را هم در الجزیره با یک گل به الجزایر واگذار کردیم و قهرمانی به آفریقایی‌ها رسید اما با این وجود، پیروزی پنجم مهر ماه سال ۱۳۷۰ که امروز سالگرد آن محسوب می‌شود همچنان برای فوتبال ایران یک خاطره ارزشمند و دلنشین است.
