مسابقات جهانی ۲۰۲۳ بلگراد با حضور ۴ کشتیگیر ما روی تشک آغاز شد. دو قهرمان جهان ما یعنی حسن یزدانی و امیرحسین زارع همانی بودند که همه انتظار داشتند. دو مدال طلا برای این دو نام بزرگ کنار گذاشته بودیم، همان طور که اگر کامران قاسم‌پور می‌رسید برای او هم طلا کنار گذاشته شده بود و البته رحمان عموزاد ...
این دسته کشتی‌گیران چنان فاصله‌ای با رقبا دارند که حتی اگر غافلگیر هم بشوند - کما اینکه امیرحسین زارع شد - باز شکست نمی‌خورند. حتی اگر چند ثانیه به آخر کشتی مانده باشد و چند امتیاز عقب باشند، می‌رسند و می‌برند.
اما قرار نیست همه حسن یزدانی باشند! دردسته دوم کشتی‌گیرانی حضور دارند که به صورت بالقوه شانس گرفتن مدال در خون آنهاست. کسانی که اگر ببازند به خود باخته‌اند نه به رقیب. اشتباهاتی دارند که در طول دوران عمر قهرمانی بارها و بارها به آنها ضربه می‌زند و متاسفانه علی رغم تلاش مربیان و نصیحت پیشکسوتان اصلاح نمی‌شوند.
دسته سوم هم کشتی‌گیرانی هستند که باید شانس و اقبال، قرعه و رقیب، شرایط مسابقه و سالن، به کمکشان بیاید تا در طول دوران قهرمانی لااقل یک بار به مدال برسند.
در تمام تاریخ کشتی ایران ما هر سال در تیم ملی از دسته سوم و دوم نماینده‌هایی داشته‌ایم ولی از دسته اول تنها جرقه‌هایی بودند که هرچند سال یک بار ظهور کردند.
امیر محمد یزدانی متعلق به دسته دوم است. قهرمانی بسیار جسور با شخصیتی کاملاً خاص! یزدانی از آن کشتی‌گیرهاست که اگر ۹ امتیاز هم جلو باشد باز امکان باختن دارد، چون ممکن است حتی ضربه فنی شود! اگر چند ثانیه به آخر کشتی باقیست، یزدانی این پتانسیل را دارد تا با یک حاشیه توسط داوران اخراج شود!
از بعد فنی امیر محمد یزدانی یکی از فنی‌ترین کشتی‌گیران ماست. او در اولین حضور جهانی خود به مدال نقره رسید، در حالی که در فینال پیش بود! سال قبل شانس مدال طلای او از حسن یزدانی، امیرحسین زارع، رحمان عموزاد و کامران قاسم‌پور هم بیشتر بود اما بدشانسی آورد و به حریفی از رژیم اشغالگر قدس خورد...
همه فکر می‌کردیم این تلنگر در ابتدای جوانی به امیر محمد کمک کند تا قدر خود را بیشتر بداند اما زهی خیال باطل!
او در مصاف با آکماتالیف دوباره همان امیر محمد همیشگی بود! با تماشاگران کل انداخت، با حریف شاخ به شاخ شد، به داور هم اعتراض میکرد و به مربیان دستور می‌داد!
اما رضا اطری از دسته سوم است. جوانی که طی سالها حضور در کشتی حتی یک حاشیه یا بد اخلاقی از او ندیده‌ایم. بسیار زحمتکش است اما خلا استعداد درخشان باعث شده تا هر سال صاحب دوبنده تیم ملی شود.
رضا اطری پس از حضور در المپیک و چند دوره جهانی سال قبل شانس لازم را آورد و با قرعه‌ای مناسب تا فینال رفت اما آنجا و در اولین کشتی جدی اش مقابل «هیگو ایچی» ژاپنی هیچ حرفی برای گفتن نداشت و با امتیاز عالی (۱۰-۰) باخت .
فکر می‌کردیم در این یک سال اطری روی ضعف‌هایش کار کرده اما اطری همان آدم همیشگی بود. با همان ترس و عقب نشینی که در همان کشتی اول هم با یک امتیاز باخت تا ایران به راحتی کورس قهرمانی تیمی را به آمریکا واگذار کند. او دور اول استراحت کرد و خوش شانس بود که جوان تازه وارد ژاپنی که در اسیا به یاسین ما باخت و پنجم شد، رقیب رژیم اشغالگر را برد و حذف کرد اما هیچ استفاده ای از این شانس نکرد....
البته که مسابقات جهانی هنوز تازه شروع شده و انشاالله که قهرمان می‌شویم با بیشترین مدال، اما سوال اینجاست که چرا روی مشکلات بارز کشتی‌گیران طی این یک سال هیچ کاری انجام نشده است؟
