پس از دیدار و گفت‌وگوی اخیر مهدی تاج با جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا در استرالیا و در حاشیه بازی فینال جام جهانی ۲۰۲۳ زنان، اولین سوالی که برای ناظران پیش آمده این است که فیفا کدام پیام‌های مهم و صریح را برای ما دارد و خواسته‌اش چیست و کدام «آورده» را می‌تواند برای ما داشته باشد.
خواسته‌های جامعه فوتبال ما و مهدی تاج از رئیس سوئیسی-ایتالیایی فیفا کاملا روشن است. رئیس فدراسیون فوتبال ایران در درجه اول از اینفانتینو خواسته است که پول‌های بلوکه‌شده کشورمان در فیفا را آزاد کند و در قبال آن به اینفانتینو وعده داده است که خواسته‌های دامنه‌دار فیفا از ایران را تحقق بخشد. دیگر خواسته تاج از رئیس فیفا، کمک به ایران در راه مستقر کردن هر چه سریع‌تر سیستم کمک داوری ویدیویی (VAR) در کشورمان بوده که البته اگر هم قصوری در این زمینه در گذشته صورت گرفته باشد، نتیجه کم‌کاری سران فدراسیون ایران بوده زیرا VAR در برخی کشورهای صاحب فوتبال پیشرفته سابقه‌ای ۶-۵ ساله پیدا کرده است و حتی در شماری از کشورهای دیگر که سابقه و اسم و رسمی بزرگ در این ورزش ندارند، ۴-۳ سال است که مورد استفاده دائمی قرار دارد. این در حالی است که تحریم‌های برخی دولت‌های غربی بهانه‌ای در دست مسئولان فوتبال ایران بوده تا در تأمین و کارگذاری وسایل و امکانات این سیستم در گستره فوتبال کشورمان تأخیر اعمال کنند و با تأکید بر این‌که این روند مخارج هنگفتی در بر دارد، چشم به آینده بدوزند و هر سال وعده به سال آینده بدهند.
از فدراسیون فوتبال ایران در این‌گونه قضایا و اصولا در هر یک از ماجراها و اتفاقات مرتبط با این ورزش توقع فراوان است و وقتی دیداری رودررو با رئیس فیفا پیش می‌آید، طبیعی است که انتظارها فزونی گیرد و این خواسته مطرح شود که از چنین فرصتی بیشترین بهره‌ها برای بهبودی امور گرفته شود. این بدان معنا نیست که سران فوتبال ما در هر دیداری با اینفانتینو از وی تا سرحد امکان امتیاز و سرمایه بگیرند و اوضاع مالی و امکانات این ورزش را بیشتر سازند و منظور نظر این است که فیفا از طریق این‌گونه دیدارها و جلسات بیش از پیش مطلع شود که خواسته‌ها و کمبودهای ما چیست و چگونه می‌تواند در این راه برای ما تسهیلاتی را فراهم کند.
مدیران فوتبال ما نیز باید فیفا را در ارتباط با مشکلات و نیازهای فوتبال ایران تغذیه اطلاعاتی کامل کنند و با جا افتادن هر چه بیشتر در سیستم‌های کاری و پروسه‌های اجرایی فیفا، به جزئی مؤثر از نهاد حاکم بر فوتبال دنبال تبدیل شوند. آن‌ها باید همچون ۲۱۰ کشور دیگری که عضو فیفا هستند، از فضای عمومی موجود بهره‌مند شده و خدمات موردنظر سران این سازمان را ارائه دهند و به واقع در چرخه کاری فیفا نقشی را برعهده گیرند که سزاوار و درخور فوتبال کشورمان است. امید آن‌که تاج در دیدار اخیرش با اینفانتینو در استرالیا به بخشی از این امور مبادرت ورزیده باشد و در غیر این صورت اهتمام لازم را به کار گیرد تا در ملاقات‌های بعدی در این راستا حرکات مؤثرتری داشته باشد.
لزوم انجام چنین کاری زمانی بیشتر می‌شود که در نظر بگیریم پس از تأخیرهای رخ‌داده در ارتباط با کارگذاری وسایل VAR در برخی استادیوم‌های فوتبال ایران اخبار مربوط به انتقال اجباری مکان دیدارهای خانگی سه نماینده ایران در فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا به کشورهای ثالث (امارات و قطر) که دارای این امکانات در ورزشگاه‌های مدرن‌تر خود هستند، این روزها وسعت بیشتری یافته و شایعات مرتبط با آن تشدید شده است.
از طرف دیگر شرایط استادیوم‌های ما و حتی «نقش جهان» اصفهان که از بقیه کم‌نقص‌تر است، به گونه‌ای نیست که مهیای تعبیه سریع و صحیح ادوات VAR باشند و چون فقط دو هفته تا شروع فصل تازه این رقابت‌ها باقی مانده، کنفدراسیون فوتبال آسیا چاره‌ای جز جانشین‌سازی سریع برای استادیوم‌های فاقد امکانات در سطح ایران ندارد. در حرف‌های اخیر برخی سران درجه اول ورزش کشور تأکید شده که AFC قول‌های لازم را به ایران داده و عملیات کارگذاری موقتی دستگاه‌های «سیستم کمک داوری ویدیویی» را رأسا ساماندهی و اجرایی خواهد کرد اما با گذشت هر روز اضافی ابهام و تردید در این خصوص بیشتر می‌شود و این تصور به وجود می‌آید که سه تیم ایرانی پرسپولیس، نساجی و سپاهان و به‌خصوص دو تای اول که ورزشگاه سرشار از تل و خاک «آزادی» را به عنوان محل انجام دیدارهای خانگی خود معرفی کرده‌اند، بهتر است هر چه سریع‌تر مهیای سفر به دبی و دوحه لااقل برای دیدارهای هفته نخست خود در لیگ قاره‌ای باشند!
