نگاه به فوتبال خودمان نکنید که همه چیز در آن غیر شفاف است. حتی در شفاف‌ترین حالت، ارقامی که در رسانه‌ها از سوی مسئولین باشگاه‌ها یا فدراسیون اعلام می‌شود یا قراردادهایی که در مراجع رسمی مثل سازمان لیگ به ثبت می‌رسد ، باز مثل کوه یخ فقط بخشی از حقیقت است که پیداست.

همه زیر پوست فوتبال از ارقام کلانی که زیرزمینی و زیرمیزی رد و بدل می‌شوند، صحبت می‌کنند. زمانی ماشین خارجی به بازیکن داده می‌شد؛ زمانی میلگرد و تیرآهن، حالا هم که پای ارز دیجیتال وسط آمده، آپارتمان هم که تاریخ مصرف یا انقضا ندارد! البته که برای پوشاندن رقم واقعی ‌راه‌های بسیاری هست، از جمله شگردی که این فصل برای دور زدن سقف هزینه‌ها ابداع شد. اینکه قرارداد ۷۰ میلیاردی یک بازیکن برای سال اول ۱۵ و برای سال دوم ۵۵ میلیارد قید شد.

اما جاهای دیگر این چنین نیست. اگر حساب فوتبال حرفه‌ای و رسمی متداول دنیا را کنار بگذاریم، همین بیخ گوشمان در کشور عربستان که دولت به شکل رسمی از طریق صندوق سرمایه‌گذاری ملی مالک ۷۵ درصد سهام ۴ باشگاه بزرگ این کشور است، ارقام خیلی شفاف اعلام می‌شود. مثلاً باشگاه الهلال تا الان ۳۵۲ میلیون یورو برای خرید بازیکنان جدید هزینه کرده، عددی که از کل خریدهای لالیگا بیشتر است.

به معنی این جمله دقت کنید؛ رئال مادرید جود بلینگام را خریده و صحبت از بارسلونا، سویا، اتلتیکو مادرید و والنسیا است. همه این باشگاه‌ها روی هم به اندازه الهلال خرید نکردند. از این ماجرا می‌توان ۲ درس گرفت. اول اینکه اگرچه پول و بازیکن شرط کافی برای موفقیت نیستند اما شرط لازم هستند. شما برای انجام هر کاری نیاز به ابزار دارید و مهارت انسانی بدون داشتن ابزار کاری از پیش نمی‌برد.

 یعنی هنوز فصل شروع نشده باشگاه‌های ما اینقدر از بقیه عقب هستند و دوم اینکه می‌توان فوتبال دولتی داشت ولی همه چیز را شفاف اعلام کرد...