مدیران که در فوتبال ایران یکی پس از دیگری می‌آیند و بدهی‌های خوشان را ایجاد می‌کنند و آخرش همه را گردن مدیرعامل قبلی می‌اندازند و می‌روند و باشگاه می‌ماند و بدهی و قراردادهای میلیاردی و کسی هم پاسخو نیست. مربیان که هرساله چرخش زیادی داشته بدون آنکه عملکرد آنها زیر ذره بین قرار گیرد، تیم و شهرهای خودشان را عوض کرده اند. بازیکنان هم که هر جا قرارداد میلیاردی چرب تری بود پیراهن آن تیم را برتن کرده اند و کاری به شرایط تیم نداشتند. همین میشود که تیم پر از تغییرات گسترده می‌شوند و بی ثباتی در آنها تمامی‌ندارد و تیم‌ها به ایده‌هایی که در سر دارند نمی‌رسند و باعث ناکامی و نارضایتی هواداران شده و دیگر کسی از فوتبال لذت نمی‌برد.
برای نمونه تیم بزرگ استقلال هرساله با تغییرات زیادی همراه است از مدیریت آن بگیرید تا سرمربی و بازیکن، حالا استقلال با نکونام استارت زده که با حاشیه‌های فراوانی هم تیم خود را برای لیگ بیست و سوم آماده می‌کند و علاقمندان به استقلال با اعتراض به وضعیت تیمشان این روزها به درب باشگاه و وزارت ورزش می‌آیند و سروصدا می‌کنند اما چه کسی پاسخگوست؟
هرساله این مسائل وجود دارد و هیچ راهکاری برای درمان این موضوعات در فوتبال کشور پیدا نمی‌شود و این فوتبال فقط برای افراد سودجو کاربرد دارد. لیگ برتر کیفیت بازی‌ها روبه افت و نتایج اقتصادی با یک گل را به خود گرفته است و پیشرفتی دیگر در فوتبال ایران حاصل نمی‌شود و در یک کلمه تبدیل به آرزو شده است و به قول معروف به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقیست.
علی صفایی راد| باشگاه خبرنگاران آزاد
