بیژن طاهری پس از ناکامی استقلال مقابل پرسپولیس و جدایی سرمربی پرتغالی ترجیح داد حرف نزند و حدود یک ماه کاملاً سکوت اختیار کرد. آقا بیژن که تازه به ایران برگشته، در گفتگو با خبرورزشی روزه سکوت خود را شکست و ضمن آرزوی موفقیت برای علی سامره، نکات ویژه‌ای را هم افشا کرد.

چطور شد که در فصل جدید با استقلال نماندید؟
استقلال ارث پدری کسی نیست. من دو سال با افتخار در این تیم سرپرست بودم و در روزهای اوج کرونا شرایط را جمع و جور می‌کردم. خوشحالم در تیمی که بدون شکست قهرمان لیگ برتر شد حضور داشتم و کار کردم. زمانی بازیکن استقلال بودم، در مقطعی مربی این تیم شدم و طی دوره‌ای هم سرپرستی آبی‌پوشان را بر عهده داشتم اما طبیعی است که تا ابد نمی‌توان توقع داشت یک پست برای تو باقی بماند. پس از برگزاری فینال جام حذفی برای مدتی خارج از کشور بودم و چون قراردادم تمام شده بود به باشگاه نرفتم تا مدیران محترم هر تصمیمی که خودشان می‌خواهند اتخاذ کنند. آنها به این نتیجه رسیدند که بهتر است با علی سامره کار کنند و من هم به او تبریک می‌گویم و آرزوی موفقیت می‌کنم. اتفاقاً علی به من زنگ زد و این حرف‌ها را به خودش هم گفتم. در استقلال سرم بالاست و سینه‌ام کاملاً ستبر؛ چون با تمام وجود کار کردم و از هیچ رانتی هم استفاده نکردم. نه وام گرفتم و نه ماشین. بیژن طاهری حالا دیگر در استقلال سمت ندارد اما تا ابد استقلالی باقی می‌ماند.

در این مدت از کسی دلخور نشدید؟
خیلی‌ها از من انتقاد کردند اما همه حرف‌ها را به جان خریدم و به حرمت استقلال جواب هیچ کس را ندادم. به جز یک نفر هم از هیچ احدی گله ندارم!

چه کسی؟
همان شخصی که در استقلال سابقه مدیریت دارد و جزو مجموعه آبی محسوب می‌شود اما در داخل رختکن از بازیکنان کتک خورد، با او دست به یقه شدند و مجبور شد از استقلال برود. آقای محترم! شما که چنین برخوردی را تجربه کردی، دیگر حرف از نظم نزن. ایشان قبلاً مصاحبه کرد و گفت نیمکت استقلال سرپرست بزرگتر می‌خواهد. جالب است من که توانستم حواشی تیم را کنترل کنم، از نظر این آقا بزرگ نبودم اما کارخودش را ندید که در داخل رختکن با بازیکنان کتک کاری کرد! شما خودت اگر مدیریت درست انجام می‌دادی هیچ وقت چنین اتفاقی برایت رخ نمی‌داد.

در ارتباط با انتخاب جواد نکونام به عنوان سرمربی استقلال چه نظری دارید؟
نکونام هم یکی از اعضای خانواده استقلال است و پیراهن این تیم را در سالیان گذشته بر تن کرده است. برایش آرزوی موفقیت می‌کنم، چون موفق شدن او یعنی شادی همه ما پیشکسوتان.

و سوال آخر، ماجرای حضور بیرانوند در استقلال...
این حرفی که می‌زنم جنبه فوتبالی و رنگی دارد، نه بحث انسانی و ملی. علیرضا بیرانوند به واسطه حضورش در تیم ملی و به عنوان یک فوتبالیست و یک انسان همواره مورد احترام من است اما به لحاظ رنگی با توجه به اتفاقاتی که طی چند ماه اخیر رخ داد، نمی‌توانم او را دوست داشته باشم. حالا فرقی هم نمی‌کند که به استقلال بیاید یا در تیم دیگری فوتبالش را دنبال کند.