منچستر یونایتد هم از این قاعده مستثنی نیست و همیشه هفت‌های ویژه‌ای در تیم خود داشته است. آلخاندرو گارناچو، بازیکن جوان، مستعد و خوش آتیه آرژانتینی، به احتمال قریب به قوع، وارث شماره هفت شیاطین سرخ خواهد بود. ملی پوش آلبی سلسته که به تازگی، نامزد دریافت جایزه پسر طلایی ۲۰۲۳ شده، چگونه می‌تواند انتظار هواداران را به عنوان یک شماره هفت، برآورده کند؟

پیش از گارناچو، این پیراهن نمادین، بر تن افراد بزرگ و خاص این باشگاه با اصالت بوده؛ در این یادداشت، نگاهی اجمالی به هفت‌های افسانه ای شیاطین سرخ داریم.

جرج بست، تنها بازیکنی با ملیت ایرلند شمالی است که موفق به کسب توپ طلا شده؛ او قبل ترک تیم در سال ۱۹۷۴،شش فصل متوالی عنوان بهترین گلزن تیم را به یدک می‌کشید. جرج در سال ۱۹۶۸،به شیاطین سرخ کمک فراوانی در فینال برای شکست بنفیکا کرد. منچستریونایتد با تأثیر گذاری فوق‌العاده جرج بست، توانست چهار بر یک بنفیکا را در فینال مغلوب کند و درهم بکوبد و در آن سال بر بام اروپا بایستد. جرج در دهه شصت میلادی، الگویی برای جوانان بود. او با یک تیپ کلاسیک و موهایی به سبک گروه راک بیتلز، جوانان را شیفته خود کرده بود.

برایان رابسون، افتخار و لیاقت آن را داشت که دوازده سال کاپیتان و رهبر شیاطین سرخ باشد. او در طی چهار صد و شصت و یک بازی، نود و نه گل وارد دروازه رقبا کرد و تبدیل به اولین کاپیتان انگلیسی یونایتد شد که جام حذفی را با بازوبند کاپیتانی بالای سر می‌برد.

یکی از خاص ترین شماره هفت‌های نه تنها یونایتد بلکه ادوار فوتبال به اریک کانتونا اختصاص دارد. کانتونا در سال ۱۹۹۲ از لیدز با قراردادی پنج ساله به منچستریونایتد پیوست. چهره خاص، کاریزمای جذاب و یقه‌های بالا رفته، از او یک اسطوره در پیراهن شماره هفت ساخت. فرگوسن با اعتماد و اطمینان کامل به او، کاپیتانی تیم را به اریک پیشکش کرد تا فرگی به این مهاجم فرانسوی، اجازه دهد که در زمین، قدرت و صلابت را به مثابه یک رهبر به بقیه نشان دهد. اهالی فوتبال، او را فیلسوف ترین بازیکن فوتبال می‌دانند؛ چرا که صحبت‌هایش، کم و بیش پیچیده به نظر می‌رسد و افکار و عقایدش، تنها مختص به خودش می‌باشد. هواداران یونایتد هیچ وقت او را به خاطر آن ضربه کونگ فویی در سلهرست پارک برابر هوادار کریستال پالاس،فراموش نمی‌کنند. 

پس از شاه اریک، شماره هفت به دیوید بکام رسید. دیوید بکام به طرز حیرت آوری، توانست جایگاه خود را از یک وینگر ساده به یکی از مدرن ترین و جدید ترین کاپیتان‌های انگلیسی در اولدترافورد برساند. او نقش بسیار مهمی‌در قهرمانی‌های یونایتد و سه گانه معروف ۱۹۹۹ داشت. در فصل ۲۰۰۳، بعد از انجام سیصد و پنجاه بازی، به رئال مادرید رفت و شاگرد کارلوس کی روش شد.

شاید کسی در ابتدا باور نمی‌کرد رونالدو، آن جوانی که از اسپورتینگ لیسبون به منچستر آمد و جایگزین بکام شد، در کمترین زمان ممکن، به قلب طرفداران تیم راه پیدا کند و به یکی از فوق‌العاده ترین شماره هفت‌های دنیای فوتبال، بدل شود. رونالدو در سال ۲۰۰۸ اولین توپ طلای خود را در زمان حضور در منچستر یونایتد به دست آورد. CR۷ همانند بکام چمدانش را برای سفر به مادرید بست. هرچند که بعد از گذشت دوازده سال، دوباره به تیم بازگشت اما دوره دوم فوق ستاره پرتغالی، به هیچ وجه رضایت طرفداران و کارشناسان فوتبال را در پی نداشت و او، النصر عربستان را برای ادامه فوتبال خود برگزید.

ظاهراً پس از رونالدو، منچستر یونایتد بازیکنانی در اختیار نداشت که به حق و با شایستگی، پیراهن هفت را بر تن کنند.

مایکل اوون، نمونه مهره ای است که اصلاً دوران موفقی را در تئاتر رویاها پشت سر نگذاشت. احتمالا خاطره انگیز ترین صحنه ای که در ذهن طرفداران منچستر یونایتد از او به یادگار مانده، گل دقیقه نود و شش مقابل منچستر سیتی که گل چهارم و پیروزی شیاطین سرخ برابر حریف سنتی در فصل ۲۰۰۹/۱۰ بود.

از دیگر شماره هفت‌های ناکام چند فصل اخیر شیاطین سرخ، می‌توان به والنسیا، دی ماریا، ممفیس دپای، الکسیس سانچز و ادینسون کاوانی اشاره کرد. البته والنسیا، فقط یک فصل پیراهن هفت را پوشید و در فصل بعدی، شماره مورد علاقه اش یعنی بیست و پنج را بر تن خود می‌دید. دی ماریا و دپای هم از سوی لوئیس فن خال، به درستی مورد استفاده قرار نگرفتند و هر دو بازیکن، از لحاظ تاکتیکی، با مربی هلندی به مشکل برخوردند.

در مورد الکسیس سانچس هم باید اذعان کرد که بعد از گذراندن چهار فصل خیره کننده و عالی در آرسنال، آمدن او به اولدترافورد از همان پای بست، ویران و اشتباه بود. نکته جالب توجه در مورد سانچس این است که او پس از تمرین در جلسه اول، خواستار ترک تیم از مدیر برنامه خود شده ولی این امر، غیر ممکن و نشدنی بود و بعد از انتقال قرضی به اینتر، در لیست مازاد باشگاه قرار گرفت و به عضویت دائمی‌اینتر در آمد و در حال حاضر، برای تیم مارسی فرانسه توپ می‌زند. ادینسون کاوانی هم به تنهایی، در سه فصل فقط نوزده گل زد. اکثر بازی او تحت مصدومیت‌های زیاد و رنج بردن از عدم آمادگی جسمانی، خلاصه شده بود.

حالا در فصل پیش رو، باید منتظر ماند و دید که آیا گارناچو، توانایی این را دارد که به بهترین هفت‌های تاریخ منچستریونایتد بپیوندد یا نیمکت نشینی، بلای جان او خواهد بود؟

پیراهنی که بر تن گارناچو خواهیم دید، خاص و مقدس است! این پیراهن، جاودان است و رمز جاودانگی و خوشبختی در تئاتر رویاها، همین هفت یگانه و ممتاز می‌باشد!

معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد