روزی که نشست انتخابات ریاست جدید فدراسیون برگزار شد، همه می‌دانستند انتخابات آرامی پیش رو نخواهد بود. اختلافات گذشته برخی از از پیشکسوتان این ورزش با رئیس فدارسیون در رسانه‌ها منتشر شد و از هر طرف تیری روانه بدمینتون کشور شد. بدن زخمی و کم‌رمق این ورزش به مجمع رسید. پس از اتمام صحبت کاندیداها آقای پولادگر سیلی جدی را به گوش بدمینتون نواخت و به‌طور جدی از سیستم بدمینتون کشور شکایت کرد و اعلام کرد که این ورزش برای ساختار قهرمانی هیچ منفعتی ندارد و چرا هیچ مدالی را در رقابت‌های بزرگ کسب نمی‌کند!
آقای پولادگر شاید شما تنها با بدمینتون از مدرسه و سیزده‌به‌در آشنا باشید اما ورزش قهرمانی زیرساخت‌های خود را نیاز دارد و با این بودجه همین که چراغش روشن است خدا را باید شاکر بود. مدیریت این فدراسیون با این بودجه کم و نبود پخش تلویزیونی لیگ چطور می‌تواند اسپانسر جذب این ورزش کند؟ اسپانسری که می‌تواند در این بیابان جرعه آبی باشد. گرفتن کرسی‌های مختلف آسیا از سوی مدیران ارشد فدارسیون اصلا به چشم شما نیامد.
آقای پولادگر شما خودتان سال‌ها رئیس فدراسیون تکواندو بودید و از بخت خوب شما دوران مدال‌آوری و ظهور استعدادها به نام شما رقم خورد. ریاست کردن بر مسند یک فدارسیون بی‌نام و بدون دستاورد بین‌المللی که شما از آن یاد کردید بسیار دشوار است به این دلیل که برگزاری مسابقات داخلی به خودی خود هزینه بالایی دارد و باید با فدارسیون‌های دیگر برای داشتن سالن‌ها بحث و دعوا داشت.
جناب رئیس بچه‌ها و قهرمانان این ورزش در شهرستان‌های مختلف کشور در جاهایی تمرین می‌کنند که شما حتی حاضر نیستید یک روز به آن‌جا سرکشی کنید. امکاناتی که از جیب خود و خانواده ورزشکاران خرج می‌شود را شما هرگز ندیدید و تنها با طعنه زدن سعی در مدیریت دارید.
ای کاش نیم‌نگاهی به این ورزش مظلوم می‌انداختید و درد را درمان می‌کردید. اعزام به مسابقات برون‌مرزی که برای بسیاری از رشته‌ها از ازدیاد خسته‌کننده شده، برای بدمینتونی‌ها آرزوست. فاصله بچه‌های ما با ستارگان دنیا این‌قدرها زیاد نیست! این امر را در مسابقات دبی به خوبی دیدیم، بازیکن شماره ۶۰ جهان به سختی ملی‌پوش را شکست می‌دهد. شما تصور کنید ورزشکاران بدمیتون دنیا هر ماه به مسابقات مختلف اعزام می‌شوند و از این سو بازیکنان ما باید هر چند ماه در انتخابی‌های فرسایشی شرکت کنند که سرانجام اعزامشان هم مشخص نیست!
آقای پولادگر ما به اندازه کافی فراموش‌شده هستیم. به لطف شما و دوستان اقلام ضروری این ورزش لوکس محسوب می‌شود و هزینه‌اش سر به فلک کشیده. ما زمانی فراموش شدیم که به جان خودمان افتادیم و ندانستیم مشکل از جای دیگر است.
مجید سلطانی| باشگاه خبرنگاران آزاد
