از گزینه‌های داخلی به ربیعی و نکونام رسیدند و از یکی قطع امید کردند و تنها ماند یک گزینه. قرار شد تکلیف تا امروز شنبه مشخص و نهایی شود و گفتند هر چقدر زمان از دست رفت و به معنای خودمانی تلف شد دیگر بس است و از شنبه سرمربی معارفه شده و کار تیم را در دست می‌گیرد اما به یکباره حجت کریمی‌استوری گذاشت و از هواداران بابت سعه صدر و صبوری شان تشکر کرد و باز از آنها زمان خواست تا تکلیف نیمکت تیم را به روزهای دیگر موکول کند انگار همین یک گزینه هم غیر ممکن شد و همچنان نیمکت آبی پوشان در ۴۵ روز مانده تا شروع فصل در به در دنبال یک فرد برای تصدی آن باشد.

آبی پوشان فصل گذشته از نیمکت خود به دلایل مختلف آسیب دیدند و در پایان فصل هم همکاری هر دو به قطع شدن و عدم تمدید انجامید، بعد از آن هم تا به امروز این آسیب دیدن با بلاتکلیفی در انتخاب سرمربی ادامه دارد و استقلال همچنان دارد ضرر می‌کند.

به واقع چرا با تیم استقلال اینگونه برخورد می‌شود؟ چرا با تیمی‌که پس از یک دهه رنگ قهرمانی به خود دید آنطور برخورد شد؟ با تیمی‌که مشتاق حضور دوباره در آسیا است اینطور عمل می‌شود؟ 
استقلالی که روزی روزگاری به حجازی‌ها و پورحیدری‌ها و قلعه نویی‌هایش می‌نازید حال هر فصل در به در دنبال سرمربی برای نیمکت خود است.

هر فصل یکی می‌آید جام نمی‌گیرد و می‌رود و یکی دیگر جایش را می‌گیرد و در این فاصله زمانی که از دست می‌رود و جام‌هایی که دیگر دست نایافتنی می‌شون.

حذف دوباره از آسیا برای دومین فصل متوالی هم سهم استقلال مظلوم و بی دفاعی است که چون حامی‌پرقدرت و زبان سرخی ندارد در سکوت مسولان و مدیران بی کفایت و بی لیاقتش هی می‌سوزد و همچنان مثل شمع آب می‌شود و سهم هوادارانش حسرت و افسوس و آهی است که دنباله دار شده اند و تمامی‌ندارند.

محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد