حمیدرضا علی‌عسگری بازیکنی که در اواخر دهه هشتاد از پایه‌ها به تیم اصلی اضافه شد و در مقطعی هم شماره هفت پرسپولیس را در اختیار داشت، در ۳۳ سالگی و در حالی‌ که مدت‌ها نام او حوالی فوتبال شنیده نمی‌شد، به طور رسمی بازنشستگی خود از دوران بازیگری را اعلام کرد. او حدود هفت فصل در پرسپولیس حضور داشت و دو بار با سرخ‌ها قهرمان جام حذفی شد.

علی‌عسگری نوشت: "خداحافظی با دوست داشتنی‌های زندگی همیشه واژه‌ی تلخی بوده، مخصوصاً زمانی که امیدی به بازگشتش نباشه. از کودکی در کوچه و خیابون دنبال توپ بودم. فوتبال باعث می‌شد که احساس قدرت کنم. قدرتی که حالِ دل یه بچه رو همیشه خوب می‌کرد. سختی‌های زیادی کشیدم، ناملایماتِ زیادی دیدم ولی تا چشم به هم زدم دیدم تو سن ۲۰ سالگی سابقه بازی در تمام رده‌های ملی از نونهالان تا بزرگسالان را دارم.

به خودم اومدم دیدم تو سن ۲۲ سالگی با شماره ۷ِ علی آقا پروین (پرسپولیس) وسط ورزشگاه آزادی، بازوبند کاپیتانی پرطرفدارترین تیم آسیا رو به بازوم بستم (عکس مربوط به همان بازی)، افتخاری که بعید می‌دونم نصیب کسی شده باشه.

جوانی و بی‌تجربگی، کم‌لطفی‌ها و زندگیِ تا حدودی غیرحرفه‌ای و شاید احساس اشباع شدن واهی باعث شد که سرعت پیشرفت و انگیزه برای بالاتر رفتن در من کمرنگ بشه. این مسئله همراه شد با فشار زیادِ اون سال‌های فوتبال روی منی که ۲۲ سال داشتم و سابقه‌ی ۶ ساله حضور در پرسپولیس روی دوش من جوون سنگینی می‌کرد. سعی کردم خودم رو رو پا نگه دارم، ولی بعد از فوت هادی نوروزی، کسی که حکم برادر بزرگم رو داشت کمرم شکست و دیگه نتونستم قامت راست کنم.

در واقع خداحافظی واقعی من از فوتبال همون روزها بود. در سن ۲۴ سالگی، بعد از ۸ سال سابقه در باشگاه پرسپولیس و گرفتن ۳ جام و تجربه کاپیتانی در سن ۲۲ سالگی که دلچسب‌ترین افتخار و خاطره فوتبالی من بود.

این پست و رو گذاشتم، که هم یک سری حرف‌های نگفته را گفته باشم و هم مطلبی بماند به یادگار که چه روزی من به شکل رسمی‌ از ورزشی که هم کارم بود، هم عشقم بود و بیست و اندی‌ سال هر روز درگیرش بودم خداحافظی کردم (در جایگاه بازیکن.) فوتبال بازی کردن برای من تمام شد و راهی بسیار سخت‌تر و طولانی‌تر پیش رو دارم که به یاری خدا امیدوارم که بتوانم تجربیاتی که در این راه پر پیچ و خم به بهای سوزاندن استعداد و جوانیم در این ورزش به دست آورده‌ام رو به جوانان سرزمینم منتقل کنم."