دیدارهای نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا بین میلان و اینتر تمرکز را بر شهری بازگرداند که روزگاری عادت داشت کانون توجه فوتبال اروپا باشد. با این حال علیرغم ۱۰ قهرمانی در اروپا، که میلان با ۷ قهرمانی پس از رئال مادرید در جایگاه دوم قرار دارد، هیچکدام از سال ۲۰۲۰ به نیمه‌نهایی یک رقابت اروپایی نرسیده بودند.
دو دهه از دیدار آنها در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان می‌گذرد، زمانی که آندری شوچنکو گلی تعیین‌کننده برای میلان به ثمر رساند و آنها در فینال در اولدترافورد یوونتوس را در ضربات پنالتی شکست دادند. رویارویی این دو تیم باعث درخشش استادیومی می‌شود که در سرتاسر جهان به خاطر تیرهای قرمز متمایزش شناخته شده است، که در ابتدا در سال ۱۹۲۶ افتتاح شد و برای جام‌جهانی ۱۹۹۰ بازسازی شد.
استادیوم از بیرون شاهکار است و از درون عتیقه. هیچکدام از باشگاه‌ها آینده‌ای در آنجا نمی‌بینند، اما همانطور که نشریه «بی‌بی‌سی» عنوان می‌کند، خروج از آنجا مشکل‌ساز است.
پروژه کلیسای جامع متوقف می‌شود
اینتر اولین بار ۸ سال پیش صحبت درباره احتمال ترک سن‌سیرو را آغاز کرد. چهار سال پیش، میلان هم با آنها متحد شد تا ثابت کنند که این اتفاق باید بیافتد. از نظر ساختاری، بازسازی استادیوم فعلی گران تمام خواهد شد. از نظر زیبایی، هزینه‌ها افزایش می‌یابد. بسیاری از صندلی‌ها متعلق به بازسازی سال ۱۹۹۰ هستند. امکانات توالت‌ها بسیار ابتدایی است. این دو باشگاه با حسرت به درآمدی که باشگاه‌های انگلیسی به واسطه امکانات ورزشگاه‌هایشان کسب می‌کنند، نگاه می‌کنند.
در سال ۲۰۲۲، Deloitte Money League نشان داد که اینتر ۴۴ میلیون یورو (۳۸٫۴۸ میلیون پوند) درآمد روز بازی داشت. میلان ۳۲ میلیون یورو (۲۷٫۹۹ میلیون پوند) درآمد داشت. در مقابل، تاتنهام در ورزشگاه جدید خود ۱۲۵ میلیون یورو (۱۰۹٫۳ میلیون پوند) درآمد داشت.
برخی از این نابرابری به دلیل قوانین و محدودیت‌های کووید است که مدت بیشتری در ایتالیا دوام داشت، اما با این وجود، هیچ‌یک از باشگاه‌های میلان نمی‌توانند با توجه به پیکربندی فعلی استادیوم به درآمد روز بازی تاتنهام نزدیک شوند.
راه حل پیشنهادی باشگاه‌ها
پس از برگزاری مناقصه جهانی، طراحان مشهور استادیوم «پاپولوس» مدل انتخابی خود را ارائه کردند که طبق طرح آنها یک استادیوم کاملاً جدید با نام «کلیسای جامع» در فاصله‌ای کمتر از ۱ کیلومتری ساختار فعلی ساخته می‌شد. در اعلام این برنامه در دسامبر ۲۰۲۱، این دو باشگاه گفتند که منطقه اطراف آن مخصوص ورزش و تفریح خواهد بود، ۱۱۰۰۰۰ متر مربع فضای سبز ایجاد خواهد شد و اولین استادیوم بدون کربن در جهان خواهد بود. ظرفیت این ورزشگاه ۶۵۰۰۰ نفر خواهد بود که ۱۰۰۰۰ نفر کمتر از سن‌سیرو است. قرار بود پیشنهادات نهایی در اواخر سال ۲۰۲۲ مطرح شوند.
اما این پروژه متوقف شده است. درخواست‌ها و اعتراض‌ها باعث توقف آن شد. هیچ کدام از این دو باشگاه بدون اینکه تضمینی برای ساخت آن تایید شود، حاضر به سرمایه‌گذاری برای پیشبرد این طرح نبودند.
سپتامبر سال گذشته، شهرداری مذاکراتی عمومی را در مورد این ورزشگاه آغاز کرد. آنها به باشگاه‌ها توصیه کردند که تغییراتی در طرح اولیه خود بدهند. اینتر و میلان شروع به بررسی گزینه‌های جایگزین کردند. اینتر در حال بررسی سایتی در آساگو، شهر کوچکی در جنوب میلان، است. میلان در حال بررسی تعدادی از گزینه‌هاست؛ در سن‌دوناتو و سستو سن‌جووانی که هر دو در حومه میلان هستند و لامورا که محل پیست اسب‌دوانی نزدیک به سن‌سیرو است. با این حال، مشکلاتی در هر سه گزینه وجود دارد و نگرانی‌های زیست محیطی ممکن است پیشنهاد آخر را از بین ببرد.
سوالاتی هم در مورد تامین مالی پروژه‌های مستقل مطرح شده، اگرچه اینتر قاطعانه معتقد است که به منابع مالی دسترسی دارد و مالکان آمریکایی میلان، رد برد، معتقد هستند که یک استادیوم جدید برای همگام شدن باشگاه با باشگاه‌های سطح بالا ضروری است.
حالا چه اتفاقی می‌افتد؟
اینتر و میلان از سال ۱۹۴۷ در جوزپه مه‌آتسا شریک هستند. بدیهی است که این وضعیت مزایا و معایبی دارد. مزیتش این است که هزینه‌ها تقسیم می‌شود، اما بخش‌هایی از استادیوم باید تغییر کند تا رنگ باشگاهی که بازی می‌کند را نشان دهد. رهایی از این محدودیت‌ها جذاب و در عین حال گران است. علاوه بر این، از آنجایی که شهرداری هم نفوذ زیادی دارد، هنوز بحث در مورد قراردادهای پرسود حقوق نامگذاری شروع نشده است.
اما تنها چهار باشگاه سری آ (یوونتوس، آتالانتا، اودینزه و ساسولو) در زمین‌های خود بازی می‌کنند و به نظر می‌رسد که دو تیم میلان ترجیح می‌دهند در صورت امکان در منطقه سن‌سیرو با هم بمانند.
ماه گذشته شهردار بپه سالا به آنها ۹۰ روز مهلت داد تا اعلام کنند که آیا قصد دارند تغییرات درخواستی را در کلیسای جامع اعمال کنند یا خیر. آنها قبول کردند که چنین تغییراتی را اعمال کنند اما درخواست تمدید داشتند زیرا معتقد بودند که زمانی که به آنها داده شده برای ارزیابی عملی تغییرات و قابل اجرا بودن گزینه‌های جایگزین کافی نیست.
اوضاع برای هر دو تیم پیچیده است. دو تا از بزرگ‌ترین باشگاه‌های اروپا به یک استادیوم جدید نیاز دارند، سیاستمداران محلی می‌دانند که خروج این دو تیم ضربه‌ای به اعتبار منطقه وارد خواهد کرد و درآمد حیاتی آنها را کاهش خواهد داد. گفت‌وگوها ادامه دارد و هیچ راه حلی هنوز ارائه نشده است.
در این میان، سن‌سیرو به همان شکلی که از سال ۱۹۹۰ بوده باقی مانده است. نمای بیرونی جذاب و گیرا، و در داخل لاشه‌ای بتنی.
این مطالب را هم بخوانید:
