لیونل مسی فوتبالش را اینجا کامل کرد؛ بزرگ‌ترین داستانی که تابه‌حال گفته شده است. بیست‌وششمین و آخرین دیدار او در جام‌جهانی، فینالی که پایانی برای تمامی فینال‌ها بود. لحظه‌ای که پیش از این هرگز اتفاق نیافتاده و احتمالاً هرگز هم تکرار نخواهد شد. درک آنچه او از سر گذرانده سخت است؛ یک حرفه کامل، کامل‌تر از همه، اما سرانجام به پایان رسید.

انجام شد. دنیا به پایانی که می‌خواست رسید. دیدیه دشان گفته بود که حتی خیلی از فرانسوی‌ها هم طرف مسی هستند، فقط نپرسید چطور. مادر مسی راهی پیدا کرد تا پسری را که در ۱۳ سالگی خانه‌اش آرژانتین را ترک کرد و مردی که حالا قهرمان جهان شده را در آغوش بگیرد. هردو گریه کردند. همه گریه کردند. آنخل دی‌ماریا کل شب را به گریه گذراند. در آن سوی زمین هم امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، کیلیان امباپه را در آغوش گرفته بود.

الان، ۱۶ سال پس از اولین بازی‌اش، به پایانی بینهایت زیبا رسید. آرژانتین جام جهانی را برنده شد، اولین قهرمانی پس از ۱۹۸۶. مسی فقط همین یکی را کم داشت. یکی؟ انگار آرژانتین باید سه بار این جام را به‌دست می‌آورد تا تمام احساساتمان برای مسی تخلیه شود.

ساعت ۹:۳۱ شب (به وقت محلی) بود که مسی به جام نزدیک شد و به آرامی آن را بوسید. او برای گرفتن توپ طلا فراخوانده شده بود، مجبور شد کمی بیشتر صبر کند تا جام واقعی را بلند کند، اما نمی‌توانست به سادگی از کنارش بگذرد.

موچاچوس، موسیقی متن این ماه، در اطراف به صدا درآمد: سرزمین مسی و مارادونا، ما امیدمان را پس گرفتیم. امید -همان چیزی که تو را می‌کشد- بارها از آنها ربوده شده بود، اما آنها امیدشان را پس گرفتند، گویی یک نیروی کیهانی در جریان بود. که به نوعی بود؛ درواقع بیش از یکی.

دو بار آرژانتین پیش افتاد، دو بار فرانسه به تساوی رسید، و وقتی ضربات پنالتی آغاز می‌شوند دست سرنوشت هم خودش را وارد میدان می‌کند. فوتبال بی‌رحمانه برای دو دهه چیزی که گرفته بود را پس نداد. ۲۰۱۴ (جام‌جهانی)، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ (هردو در کوپا آمریکا) و اکنون ۲۰۲۲: چهار فینال بعد از وقت اضافه شکست خوردند، سه فینال در ضربات پنالتی.

این آرژانتین با برنده ۲۰۲۱ کوپا آمریکا هم فرق کرده، مسی هم متفاوت شده است. نسخه‌ای آزاد و رها، عصاره‌ای از هرچه که تا به الان بوده است. پنالتی شروع شد و مسی به راحتی ضربه اول را وارد دروازه کرد، سومین شوت او به سمت دروازه در این بازی وحشی راهی دروازه شده بود. او گل اول را از روی نقطه پنالتی به ثمر رساند و با درخشش دی‌ماریا آرژانتین ۲-۰ پیش افتاد. همه چیز می‌توانست به راحتی پیش برود اما سرنوشت بازی را به لحظات آخر کشاند. انگار مقدر بود که چنین حماسه‌ای اتفاق بیافتد. باید اینطور تصور می‌شد که قهرمانی از دستان مسی می‌لغزد و او در ثانیه آخر آن را به چنگ می‌آورد.

در آنجا دیبو مارتینس قهرمان بود و مونتیل کار را تمام کرد. همه تیم استئنائی بودند اما همه چیز حول محور مسی چرخید. انسو فرناندس بود که شش سال پیش به مسی التماس کرد که اعلام بازنشستگی نکند. خولیان آلوارس، پسربچه‌ای که در کنار قهرمانش مسی عکس گرفته بود، رودریگو دی‌پاول و لئاندرو پارادس هم بودند، الکسیس مک‌آلیستر که با پدرش در مورد برتری مسی بحث می‌کرد. حتی سرخیو آگوئرو که به اردوی تیم آمد تا مانند گذشته با مسی هم‌اتاقی باشد.

و البته لیونل اسکالونی، هم در ابتدا و هم الان در پایان. در اولین حضور بین‌المللی مسی، او هم‌تیمی‌ای بود که از نوجوان اخراج شده دفاع کرد؛ حالا، بعد از ۱۷ سال، ۱۷۲ بازی، ۹۸ گل و یک قهرمانی در جام جهانی، دوباره اینجاست، در کنار مسی، سرمربی‌ای که بالاخره همه چیز را به سرانجام رساند. عدالت اجرا شد. برو جام را بگیر، تو به جام رسیدی. ما این جام را برای تو به‌دست آوردیم.

روی صحنه‌ای که به شکل بی‌نهایت بود (نماد بی‌نهایت)، لباس قطری به او پوشاندند و جام را به او دادند. او برای گرفتن جام عجله نداشت. آن را در دستانش گرفت و به هر سانتی‌متر جام خیره شد. مثل یک بچه آن را در دستانش نگه داشت. بچه‌هایش هم به او ملحق شدند. این جام او بود؛ هیچوقت چنین داستانی ساخته نشده بود، رقابتی که تا این اندازه حول محور یک مرد بچرخد. همه منتظر پرده آخر بودند، یک خداحافظی تمام عیار. مانند جمعیتی که دور میکل‌آنژ جمع شده بودند تا آخرین خط را بر نقاشی‌اش بکشد.

انگار سرنوشت او را فراخوانده بود تا اینگونه بازی کند، رکوردها را بشکند، مثل همیشه. به نمودارها نگاه کنید و ببینید که او مثل یک نقطه تنهاست، مانند یک سیاره دور. این مردی است که صفت‌ها را تهی کرد و مقوله جدیدی ساخت: مقوله‌ای به غیر از مسی. در ۳۵ سالگی دو گل او در فینال باعث شد فراتر از پله برود. فقط امباپه در قطر بیشتر از او گل زد. و هیچکسی بیشتر از او پاس گل نداد.

این فقط یک خط داستانی نبود؛ این مسی بود، در هر قدم. هیچکسی تا به حال در مرحله یک‌هشتم، یک‌چهارم، نیمه‌نهایی و فینال گل نزده بود. او در این مسیر روبرت لواندوفسکی و لوکا مودریچ را دور زد. حالا هم از حضور امباپه جان سالم به در برد. بازی تمام شد، مسی برنده شد.