نمایندگان شرق آسیا با صلابت از جام جهانی حذف شدند. ژاپن، آلمان و اسپانیا را شکست داد و در ضربات پنالتی مقابل کرواسی از جام کنار رفت. کره جنوبی هم پرتغال را برد و اروگوئه را متوقف کرد اما از برزیل شکست سنگینی خورد که به رغم نتیجه‌اش، کاملاً آبرومندانه بود. حتی استرالیا هم نتایج قابل قبولی در مرحله گروهی گرفت و با غلبه بر تونس و دانمارک راهی مرحله حذفی شد که آن‌جا مقابل آرژانتین دو بر یک باخت و با نتیجه‌ای قابل قبول حذف شد. همه این‌ها در حالی است که ما با یک پیروزی مقابل ولز همچون فاتحان جام، کیروش را به هوا انداختیم و عجیب که خود مربی پرتغالی هم تن به این کار داد! از مربی با سن و سال و تجربه کیروش بعید بود که جلوی ذوق‌زدگی بی‌مورد شاگردانش را نگیرد که «دوستان! هنوز برای این سرمستی خیلی زود است»
فارغ از بحث فنی و تاکتیکی که بخش مهمی از آن به دانش و تجربه کادر فنی برمی‌گردد، نباید از نقش تدارکات و پشتیبانی (اصطلاحاً لجستیک) به آسانی گذشت.
برای مثال کره جنوبی پیش از جام جهانی مقابل برزیل، شیلی، پاراگوئه، مصر، کاستاریکا، کامرون و ایسلند بازی دوستانه انجام داد. حالا تدارک کره را با تدارک تیم ما پیش از جام جهانی مقایسه کنید؛ ۲ ماه مانده به شروع مسابقات تازه یادمان افتاد مربی‌مان مناسب نیست و کیروش را با ۴ بازی دوستانه مقابل تونس، نیکاراگوئه، سنگال و اروگوئه به قطر فرستادیم.
وقتی کره و ژاپن برای آماده‌سازی پیش از جام به مصاف بهترین تیمهای جهان از جمله برزیل می‌روند این‌گونه میشود که با دیدن ستاره‌های اسپانیا، آلمان و پرتغال دست و پایشان نمی‌لرزد و آن‌قدر جسارت پیدا می‌کنند که با پیروزی از زمین خارج شوند.
در نقطه مقابل ما تیمی داریم که از پیروزی مقابل ولز آن‌قدر سرمست میشود که انگار حماسه ساخته است؛ چنین تیمی نه تنها سقف آرزوهایش کوتاه است که به پیروزی مقابل اسپانیا و آلمان و پرتغال حتی فکر هم نمی‌تواند بکند. «تفکر برنده» بی‌گمان مهمترین دستاورد تیمهای شرق آسیا در جام جهانی ۲۰۲۲ است. تفکری که آن‌ها را از سطح فوتبال آسیا جدا و به بزرگان فوتبال جهان نزدیک کرده است.
حالا ما می‌خواهیم برای این عقب‌ماندگی چه کنیم و این فاصله را چگونه جبران کنیم؟ الله اعلم!
