آرش محمدی؛ در فاصله ۱۶۴ روز مانده به اولین بازی ایران در جام جهانی چه به لحاظ لجستیکی و آماده سازی در بدترین شرایط ممکن به سر می‌بریم چه از لحاظ فنی. «فنی» بدان جهت که اسکوچیچ به خودی خود مربی با تجربه ای در عرصه بین المللی نیست. تازه قرار است با تیم بخت برگشته ما تجربیاتی کسب کند! حالا در این شرایط که هیچ تدبیر مناسبی در راه آماده سازی نمی‌بینیم و فعلاً فقط یک بازی نیم بند با تیم چندم الجزایر تدارک دیده شده چه توقعی می‌توان داشت؟
تیم ملی از عید تا به حال هیچ بازی دوستانه ای برای محک زدن بازیکنان و کادر فنی نداشته، خود اسکوچیچ که تا به حال مقابل هیچ تیم غیرآسیایی مربیگری نکرده، فدراسیون هم که همچنان در خواب خرگوشی است و در این شرایط نگران کننده نه جواد خیابانی صدایش لرزان می‌شود نه از استوری‌های علی کریمی‌خبری است نه از نمایندگان مجلس اعتراضی دیده می‌شود!
اینجاست که راحت تر می‌شود فهمید درد بسیاری از منتقدان کی روش به ویژه مجریان و گزارشگران سیما، تیم ملی نبود که اگر بود الان هم باید صدایشان از این حجم از بی‌تدبیری و نابسمانی در می‌آمد اما نه تنها صدایشان در نمی‌آید بلکه برای سفر به کانادا و قطر نقشه می‌کشند!
حضور در جمع بهترین تیم‌های جهان با یک مربی کاملاً بی تجربه در عرصه ملی، یک ریسک بزرگ است. اما می‌شد این بی تجربه را در بازی‌های مناسب بین المللی محک زد تا هم به تجربیاتش اضافه شود هم عیارش را نشان دهد. حال که این را هم از تیم ملی و کادر فنی اش دریغ کردیم دست به قمار بزرگی زده ایم که دودش به چشم خودمان می‌رود. حیف این تیم با ستاره‌هایش که به بدترین شکل ممکن اسیر چنگال بی تدبیری مدیریت ناکارآمد فدراسیون شده اند.
