ریحانه طریقت نخستین نایب رییس زنان فدراسیون وزنه‌برداری ایران، کسی که پایه تشکیل تیم ملی زنان در ایران را ریخت و خودش پای کار بود تا این تیم جان گرفت، رشد کرد و به مدال رسید.
با طریقت که تماس گرفتیم دلش حسابی پر بود. او مدت زیادی سکوت کرده بود و اصلا دوست نداشت تا درباره همه سال هایی که از فدراسیون دور بوده اظهار نظر کند؛ اما ترک دو دختر ملی پوش و پناهندگی به کشور آلمان باعث شد تا طریقت درباره مسائل مختلفی با حرف بزند:
اصل و اساس همه تصمیمات فدراسیون رئیس غیرقانونی و بازنشسته است! دیگر چه انتظاری دارید؟
حرف من این است که گندم از گندم بروید جو ز جو. من باید تاسف بخورم که چند سالی است که هیچ متر و معیار مشخصی برای انتخاب نفرات تیم ملی وجود ندارد. وزنه‌برداری یک ورزش رکوردی است و معیار مشخصی دارد؛ باید همه چیز روی تخته مشخص شود اما روند انتخاب نفرات در سال های اخیر به این شکل نبوده است. امروز فلانی باید برای هیات مثلا تهران رای بدهد دعوتش می کنند تیم ملی، فردا فلانی یک اعتراض کوچک می کند، افراد فدراسیون با این همه تجربه، هیچ خبری نمی دهند که این دختر امکان انتخاب در المپیک را دارد و باید حداقل از یکماه قبل حواسش به برنامه هایش باشد بی‌خبر از همه جا میرود یک عمل میکند و اولین سهمیه ارزشمند المپیک از دست میرود … پسفردا یک دختر ۱۶ ساله مثلا به آقای بیراوند چیزی گفته از اردو بیرونش می کنند ….
وقتی معیار، منافع شخصی روسا می شود نباید انتظار داشته باشیم که بچه ها به منافع ملی فکر کنند!
من همیشه گفته‌ام که این دختران را وارد حاشیه نکنید، گفتم حداقل دو سال اول این دختران را از انتخابات و امور هیاتها دور نگه دارند و فقط حمایتشان کنند. آقایان برای اینکه رای فلان مجمع را داشته باشند دست به هر کاری می زدند. دوستان می خواستند رای این دختران را در استان های خودشان داشته باشند.کسانی که الان مسئول فدراسیون هستند نمی توانند به رفتن یکتا جمالی خرده بگیرند. این نتیجه همان چیزیست که خودشان پرورش داده اند. الان خیلی ها شاید از کار یکتا طرفداری کنند اما این بچه ها پیش خانواده و در وطن خودشان اینقدر سختی کشیده‌اند در غربت هم اوضاع بهتری نخواهند داشت…
یک نفر پاداش بین دختران و پسران را مقایسه کند
چرا کسی نمی آید درباره پاداش بین دختران و پسران سوال کند؟ اصلا تا به حال این را پیگیری کرده اند؟ اصلا کاری به دختران ندارم.فقط یک نفر بیاید و یک قیاس انجام بدهد. آن وقت خیلی چیزها دستگیر آدم می شود. بقیه رشته ها هم همین است.حالا کجای این شرایط مثل هتل است؟! در اغلب اردوهای ملی دو تا سه وعده در روز تمرین می کنند ولی به اندازه حداقل حقوق یک کارگر ساده هم حقوق ماهیانه ندارند. یکتا هم وقتی دید و احساس کرد که در فدراسیون جنگ بر سر منافع است با عقل و تجربه اندک خودش منفعت شخصی خودش را در نظر گرفت. من کاری که یکتا جمالی کرده را تایید نمی کنم. او شاگرد من هم نبوده است اما دلم برای این بچه ها می سوزد و نگرانم.
امثال یکتا کم نبوده‌اند که نابود شدند
دلم می سوزد و از روزی که خبر رفتن یکتا منتشر شده واقعا غصه می خورم. او فقط یک سال از دختر من بزرگتر است و چرا باید مجبور شود همراه با یک آقا که او را نمی شناسد از خانواده جدا شود؟ برود و دربه دری بکشد. این وسط رسانه های معاند هم از آب گل آلود ماهی می گیرند. چرا باید دختران ما دست به دامن بیگانه ها شوند؟ سوال من این است؛ آقایان مسئول! چرا بچه‌های این خاک باید به جای دیگر پناه ببرند؟ هیچ کجا کشور خود آدم نمی شود.هیچ پناهی مثل پناه خانواده و وطن نیست. این ها در سنی هستند که الان شاید نگویند پشیمان شدیم اما ای کاش این اتفاق ها نمی افتاد. باید افسوس ناکارآمدی مدیران را بخوریم.امثال یکتا کم نبوده اند که نابود شده اند.
چرا در همه اعزام ها خود آقای مرادی سرپرست است؟
در بیشتر اعزام هایی که انجام می شود خود علی مرادی سرپرست است! مسئولیت سرپرست تیم کاملا مشخص است. در همه رشته ها و اعزام‌های دیگر پاسپورت بچه ها معمولا دست سرپرست می ماند و باید مراقب بچه ها و افراد تیم باشد، در این سفر چه اتفاقی افتاده که پاسپورت یکتا جمالی دست خودش بوده است؟ زمانی که به سفر می رفتیم دم گیت، پاسپورت ها را به بچه ها می دادیم و در طرف دیگر آن را پس می گرفتیم. ممکن بود هر اتفاقی بیفتد یا مثلا پاسپورت شان گم شود. یک نفر جواب این سوال را بدهد که پاسپورت یکتا دست خودش چه کار می کرده؟
خانمی که همراه یکتا بود چه کار کرد؟
مربی تیم دختران تحت عنوان مشاور بانوان آقای اکبر خورشیدی است. سوال اینجاست خانمی که همراه تیم رفته چه نقشی را در این سفر بازی کرده است؟ اگر به عنوان لَلِه تیم هم رفته بود الان نباید این اتفاق می‌افتاد. سوال زیاد است اما کسی نیست که پاسخی به آنها بدهد. وقتی فدراسیون با حاشیه اداره می شود حتی اتفاقات خوب و زحمات واقعی این بچه‌ها هم در غبار حاشیه می رود مثل رکوردشکنی و طلای باارزش علیرضا یوسفی. فکر می کنم دیگر وقت آن رسیده که به اوضاع نابسامان و فاجعه فدراسیون وزنه‌برداری رسیدگی شود.
