جام جهانی را به شکلی تصور کنید که در فاصله بین پارک «سلهرست» و جاده «کنیلورث» برگزار شد. جام جهانی ۲۰۲۲ قطر که در تاریخ ۲۱ نوامبر سال آینده آغاز شود دقیقاً به همین شکل خواهد بود.
جام‌جهانی در ۶۵ کیلومتر
هشت ورزشگاه که همگی در فضای ۴۱ مایلی (۶۵ کیلومتر) قرار دارند، فاصله بین کریستال پالاس و زمینهای فوتبال لوتون. یک ساعت در امتداد بزرگراه ۴ بانده از طرح بادیه‌نشینان ال‌بیت در شمال به سمت ورزشگاه ۴۰ هزار نفری الجنوب در جنوب. می‌توان در عرض ۵۰ دقیقه یا کمی بیشتر به هفت ورزشگاه از بین این هشت زمین بازی با سیستم متروی ۲۶ میلیون پوندی تازه تاسیس دوحه دسترسی داشت.
همه این‌ها قرار است در شهری که در عرض دو دهه از هیچ به کلان‌شهری پررونق تبدیل شده است اتفاق بیافتد؛ از طریق سرمایه‌گذاری سومین میدان بزرگ گاز طبیعی جهان و با تضمین متفاوت‌ترین جام جهانی تاریخ.
بسیاری از هواداران انگلیس که در فکر سفر به خلیج فارس و تشویق بازیکنان گرت ساوتگیت هستند نسبت به این موضوع که چرا مهم‌ترین تورنمنت جهان باید در کشوری که به اندازه نیمی از ولز است برگزار شود، بدبین هستند. و این سوال هرگز پاسخ داده نخواهد شد. مانند سؤالات مربوط به آنچه که در رای‌گیری ۲۲ عضو کمیته اجرایی فیفا در دسامبر ۲۰۱۰ رخ داده است.
به هر حال، حتی سپ بلاترِ سیاه‌رو هم پذیرفت که این رای‌گیری باعث سقوط امپراتوری فیفای او شده است. اما واقعیت این است که جام جهانی در قطر برگزار می‌شود. و شبیه هیچکدام از جام‌های جهانی پیشین نخواهد بود. پولی که برای ورزشگاه‌ها و زیرساخت‌ها خرج می‌شود سرسام‌آور است و می‌گویند حدود ۱۴۰ میلیارد پوند هزینه در بر داشته است.
این پول به ساخت هفت ورزشگاه در زمینهای شنی اطراف دوحه کمک کرده است. اصلی‌ترین و پرزرق و برق‌ترین ورزشگاه هم لوسیل است که میزبان ۱۰ بازی از جمله فینال جام جهانی در تاریخ ۱۸ دسامبر خواهد بود. بنایی با ظرفیت ۸۰ هزار نفر، برخاسته در دل صحرا، با طرحی شبیه به فانوس سنتی پیچ در پیچ یا کاسه آشپزی.
اشتیاق قطری‌ها
اینجا قرار است مکانی برای تجمع فرهنگ‌ها باشد. هرچند طرفداران باید به صدای طبل زعیم که می‌تواند صدای فینال ۲۰۲۲ باشد (مثل ووووزلا در آفریقای جنوبی ۲۰۱۰) عادت کنند.
قطر سابقه فوتبالی غنی ندارد، حتی اگر سابقه شاد کردن فوتبالیست‌های ثروتمند را داشته باشد. اما تیم ملی این کشور با شکست ژاپن در فینال ۲۰۱۹ قهرمان آسیا است. بعد از آن پیروزی مردم با ماشین‌هایی که با پرچم سفید و خرمایی قطر تزیین شده بودند و بوق زدن‌ها و فریادهای شادی به خیابان‌های دوحه آمدند.
فینال امیرکاپ در ماه گذشته که بین تیم‌های الریان و السد و با حضور تعدادی از چهره‌های آشنا مانند سانتی کاسورلا و خامس رودریگس برگزار شد، دریچه‌ای به سمت جام جهانی پیش رو را به روی‌مان باز کرد. شعارها، بنرها، صدای طبل‌ها، و هیجان حدود ۲۰۰۰ کارگر مهاجر غنایی که فقط برای حمایت از آندره آیِو مهاجم سابق وستهام آمده بودند، حال و هوای تورنمنت زمستانی آینده را به همه القا کرد.
رونالد دی‌بوئر، بازیکن سابق هلند که دوران حرفه‌ای خود را در قطر به پایان رساند می‌گوید: «هنگام بازیهای تیم ملی، کل کشور پر از شور و حال می‌شود و ورزشگاه هم مملو از جمعیت می‌شود. اینجا هم هنگام جام جهانی به همین شکل خواهد شد. انگار بازیهای المپیک فقط برای فوتبال اجرا می‌شود. مردم از این بازیها استقبال می‌کنند.»
تمیم العباد که از خانواده‌ای فلسطینی می‌آید و مدیر پروژه ساخت ورزشگاه لوسیل است، طوری در مورد جزییات ساخت این بنا حرف می‌زند که انگار پدری در مورد فرزند جدیدش با افتخار صحبت می‌کند. او به نشریه «سان» گفت: «اینجا فقط شش متر بین ردیف جلویی صندلی‌ها تا خط زمین فاصله است. ما این ورزشگاه را طوری ساخته‌ایم که هواداران تا جایی که می‌شود نزدیک به زمین بازی باشند. تمامی ورزشگاه‌ها با دفیوزرهای زیرزمینی برای تهویه هوا مجهز شده‌اند. در سطح زمین و در لایه‌های بالایی نازل‌هایی برای جابجایی هوای سرد کار گذاشته‌ایم. موضوع دیگر این است که تمام زمین‌ها در ورزشگاه‌ها و زمینهای تمرینی دقیقاً مانند یکدیگر خواهند بود. هفت سال طول کشید تا ما به ترکیب آب و هوایی در تابستان و زمستان دست پیدا کنیم و بتوانیم شرایط مطلوبی از این نظر فراهم کنیم. من اینجا در قطر بزرگ شده‌ام و این کشور به موفقیت‌های بزرگی دست پیدا کرده، اما لازم بود که به جهان نشان بدهیم که این کشور کوچک می‌تواند جاه‌طلبی‌های بزرگ داشته باشد. جام جهانی به تمام جهان این فرصت را می‌دهد که کشور ما را بشناسند. ما معتقدیم که مردم دیگر کشورها ما را به درستی درک نکرده‌اند و دچار سوءتفاهم‌های بسیاری در مورد ما هستند، اما فوتبال قدرت تغییر این مسئله را دارد.»
